Մոսկվան ակնկալում է, որ Հայաստանի իշխանությունները թույլ չեն տա դպրոցներ տեղափոխել 8-րդ դասարանի պատմության դասագիրքը, որը խեղաթյուրում է 18-րդ դարավերջի և 19-րդ դարասկզբի Հարավային Կովկասի իրադարձությունները՝ ասված է ՌԴ ԱԳՆ հաղորդագրության մեջ: Ըստ այդմ՝ դասագրքի գլուխներից մեկում «Արևելյան Հայաստանի բռնի միացումը Ռուսաստանին» սադրիչ վերնագրով վերանայվել են 1826-1828 թ.թ. ռուս-պարսկական պատերազմի արդյունքներն ու Թուրքմանչայի պայմանագիրը կոչվել է Արևելյան Հայաստանի «բռնակցում»:                
 

«Լուռ», «անկիրք» ու «անթեժ»

«Լուռ», «անկիրք» ու «անթեժ»
18.09.2015 | 00:24

Երևի որևէ մեկի մտքով չէր էլ կարող անցնել, որ ԱԺ-ի աշնանային նստաշրջանի մեկնարկին «քննության» դրված սահմանադրական բարեփոխումների փաթեթի քննարկումը կանցնի այդքան «լուռ», «անկիրք» ու «անթեժ»: Լոկալ, արհեստական երկխոսությունները չհաշված: Խոսքը քաղաքական լուրջ ընդդիմախոսության մասին էր` թե՛ ԱԺ դահլիճում, թե՛ Բաղրամյան փողոցի «զուգահեռներում», ուր պետք է արտածվեին իրական բովանդակային արդյունքները:
Չկային այդպիսիք: Կլինե՞ն: Երբե՛ք: Հակառակը: «Փրկության ճակատի» ¥բա՜րձր է հնչում¤ ամեն մի քայլն ուղղակի «ցուցմունք» է լինելու ոչ թե ընդդեմ սահմանադրության, այլ ընդդեմ յուր անփառունակ գոյության, որն էլ, հողանցվելուն զուգահեռ, դիվիդենդներ է արձանագրելու իշխանությունների հաշվին:
Մի խոսքով, եթե ավարտելու լինենք սահմանադրության այս` ներքին պայքարի «գլուխը», ապա միանշանակորեն պետք է արձանագրենք` 10:0` հօգուտ Սերժ Սարգսյանի:
Ընդ որում, խնդրո առնչությամբ փոքրիկ լիկբեզ ևս անհրաժեշտ է` ցուցանելու ընդհանրապես հայաստանյան օրհասական քաղաքական վիճակը, որը քաղաքագիտորեն և միջազգայնորեն գուցե և կարող է անվանվել ղեկավարելի քաոս կամ հիբրիդային իրավիճակ, այնուհանդերձ, բաց է մնում հարցը` տարածաշրջանային զարգացումների, ղարաբաղյան հիմնախնդրի շուրջ տեղի ունեցող խութային պայքար այս փուլում արդյո՞ք հնարավոր է լինելու վերակենդանացնել այսպես ինքնամոռաց մեռնող քաղաքական դաշտում, որ նոր սահմանադրությունը ¥այն գրեթե այդպիսին է¤ չլցվի հին տիկի մեջ ու անժամանակ պայթի` իր հետևից թողնելով բացառապես ավերակներ:
Բանն այն է, որ սահմանադրության փոփոխություններից է՛լ ավելի կարևոր մի գործընթաց է տեղի ունենում մեր հասարակությունում, ինչը պայմանականորեն կարելի է անվանել մենթալիտետի ու «հարաբերությունների»-արժեքների իսպառ քայքայում:
Նկատենք` խառնաշփոթ ու քաոս է նաև իշխող կուսակցությունում, ուր ևս, ինչպես ամենուր, ջայլամի գլուխը հողում երկար թաքցնել հնարավոր չէ։ ՀՀԿ-ում կա շահերի ու հավակնությունների լուրջ բախում, և եթե վարչապետական համակարգի անցման դեպքում ևս տասը տարի իշխելու ախորժակ և հավակնություններ ունեցող, ծերացող, ահավոր կարծրացած ՀՀԿ-ն «չշտկվի», իշխող կուսակցությունը փորձի այդ բալաստով գնալ խորհրդարանական ընտրությունների, առանց թիմային, կառուցվածքային, բովանդակային «տյունինգի», ապա, եթե մինչ այժմ դժվար ու գաղջ է եղել, այսուհետ ուղղակի անհնար է լինելու: Ոչ քաղաքական տեսանկյունից: Ներքին` բովանդակային, քանզի այսօր Հայաստանում փտախտը բախում ու ներս է մտնում ոչ միայն քաղաքականության, այլև հասարակական բոլոր դռներից, իսկ այդ դեպքում վտանգվում են ոչ միայն սահմանադրությունը, ՀՀԿ-ն ու քաղաքական դաշտը, այլև պետությունը, նրա անվտանգությունը և ապագան. էթնոսները պետականության կորուստներ են գրանցում բացառապես այս դեպքում, երբ վերանորոգվելու կարողությունը հողանցում` զրոյացնում են:
Իսկ մենք արդեն այդ ճանապարհին ենք:
Վկան` խորհրդարանում սահմանադրական փոփոխությունների գրեթե անկյանք քննարկումը: Վկան` ընդդիմության, «փրկության» ճակատների անհույս վիճակը: Վկան` տարիներ շարունակ բոլոր կարգի պայքարի մոդուլները, տեխնոլոգիաները փորձարկած, կիրառած, սակայն կրկին ու կրկին հողանցված վիճակում հայտնված երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի և Վարդան Օսկանյանի «դարավոր»-անհույս պայքարը:
Ինչո՞ւ հատկապես նրանց հիշեցինք ու նշեցինք:
Քանզի մեր վերջին «հույսը» նրանք էին։


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 1320

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ