Մենք բոլորս պսևդոիրականության պատանդ ենք: Խաղաղություն չկա և չի լինելու: Կուզեք՝ անունը դրեք «Խաղաղության պայմանագիր», կուզեք՝ դրեք «Արժանապատիվ խաղաղություն», չկա և չի լինելու: Որքան երկար վախենաք, եթե չլինի «խաղաղության պայմանագիր», ապա կլինի «պատերազմ» շանտաժ-մանիպուլյացիայից և չթոթափեք այդ սինդրոմը, այդքան սնանկանալու ու մաշվելու ենք նույնիսկ առանց պատերազմի:

Անկախացումից հետո, ավելի քան 30 տարի, երկրի ղեկավարները օտարներին են հանձնել Հայաստանի հարուստ ընդերքը, բանկերը, կապը, Երևանի կոնյակի գործարանը, «Նաիրիտի» կաուչուկի արտադրամասի սարքավորումները։

Մեզ համար ամենաողբերգականն այն է, որ ոչ թե սեփական երկրի իշխանությունների խոսքին ենք սպասում, այլ սպասում ենք, թե թշնամին ինչ կորոշի։ Մենք այլևս, ցավոք սրտի, սկսել ենք նույնացնել Հայաստանի ու Ադրբեջանի իշխանություններին, ու միակ ակնկալիքը մնացել է այն, որ որևէ հրաշք կլինի. իսկ հրաշքներ եթե անգամ լինում են, ապա առնվազն պետք է այդ հրաշքների համար նախադրյալներ լինեն:

Իլհամը Հայաստանի հետ հարաբերությունները (ավելի ճիշտ՝ պահանջները) ոչ թե փաթեթային, այլ փուլային տարբերակով է կառուցել։

Հունիսի 19-ին Հայաստանի ԱԳՆ-ն հանդես եկավ հայտարարությամբ՝ գուժելով սպասվելիք նոր պատերազմը: «Ամեն առիթով տարածաշրջանային սրացումներ կանխատեսելու Ադրբեջանի գործելակերպը մտածելու տեղիք է տալիս և գալիս է հիմնավորելու մի շարք կենտրոնների կողմից արվող վերլուծությունները, թե Ադրբեջանն ամեն ինչ անելու է վիժեցնելու Հայաստանի հետ խաղաղության համաձայնագիր կնքելու գործընթացը...

Այս շրջանը ես համարում եմ վերադասավորումների շրջան, հարաբերությունների վերջնական պարզաբանումների շրջան։

Մարդկանց ավելի բարձրորակ հարատևման ձգտումը գեներացնում է մրցակցություն և պրոգրես, որի աստիճաններով մարդկությունը բարձրանում է վերև։

Աշխարհում ցանկացած գործի հաջողություն պայմանավորված է, առաջին հերթին դրա ֆինանսավորումով։

Արտաքին քաղաքականությունը չի կարելի վարել անձնական ճաշակին, անձնական պատկերացումներին, անձնական շահերին համապատասխան։

Հնարավոր է, որ կազմակերպական գիտության հիմնական դրույթների ուսումնասիրումը այսօրվա աշխարհը կառավարողներին ցույց տա, որ չնայած այն բանին, որ մի կողմից իրենց հանար հարմար է, որ Ֆրանսիայի, Մեծ Բրիտանիայի և Գերմանիայի նման նախկինում առաջին կարգի հզորության երկրներն ունենան կառավարելի ղեկավարներ, բայց, մյուս կողմից էլ, նման իրավիճակը պարունակում է գլոբալ մասշտաբի անկառավարելի ռիսկեր մոլորակի մասշտաբով, քանի որ նրանք, լինելով թույլ ղեկավարներ, իրավիճակի արագ փոփոխությունների պայմաններում չեն կարողանում ադեքվատ պատասխաններ գտնել ընթացիկ մարտահրավերներին։