Նախիրի ոգին սեղաններին փռված քաբաբի մեջ է

Աշխարհում քանի՞ հայ կա, որ երբ ընտանիքի հետ նստում է ընթրիքի, հանկարծ մեղքի զգացումը խեղդում է իրեն, իր դատած հացը դառնում է լեղի, կուլ չի գնում, ու զավակներից աննկատ դուրս է գալիս ծխելու ու ծխելու: Բայց մեղքի օձն ավելի ամեհի է դառնում, որովհետև Արցախում ոչ միայն ուտելու, այլև ծխելու բան էլ չի մնացել:

Վստահ եմ՝ շատ կան այդպիսի հայեր:

Իսկ հայանուն նախիրը ներում չունի: Այս օրերին թափ հավաքող համերգ-խրախճանքները դիվային ուղեղի արտաթորանք են: Դրանք հրահանգողը լավ գիտի՝ ինչ է անում:

Շատ տասնամյակներ առաջ Սասունում օրհասական գոյամարտ էր, իսկ Մշո դաշտի որոշ գյուղեր օգնության չէին հասել: Ճիշտ է, զուռնա-դհոլ չէին զլել, փողոցներում սանձարձակ կերուխում չէին կազմակերպել, այլ սոսկումով հետևում էին Սասնո գոյամարտին: Բայց, միևնույն է, օգնության չէին հասել, ու այսօր սասունցիների արդեն վեց թե յոթերորդ սերունդը հիշում է դա: Այդ դառը հիշողությունը նախնիներից է փոխանցվել:

Այսօրվա զանգվածային խրախճանքներն հրահանգողը թշնամանքի մեծամեծ ականներ է դնում վաղվա սերունդների տակ:

Մեկ է, Արցախն ինչ-որ հնարով հաղթահարելու է այս փորձությունը, բայց թրաշաբարոյի հրահրած լեղին ու դառնությունը սերնդեսերունդ կձգվի:

«Հասարակական պարսավանք» ասվածը վաղուց անէացել է: Փողոցներում բացված սեղանների մոտ կուշտուկուռ ուտողների երեսին էլ ոչ ոք չի թքելու:

ՈՒ պոետի մարգարեությունն էլ փուչ դուրս եկավ:

Ոգու սով չի լինելու, ու ոչ ոք չի քաղցելու ճոխ սեղանների մոտ:

Չի քաղցելու, որովհետև նախիրի ոգին սեղաններին փռված քաբաբի մեջ է:

Քաբաբով ներշնչվող ու քաբաբով ոգևորվող սերունդ:

Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆ

Մեկնաբանություններ