Այս օրն ինձ համար անձնական ողբերգության օր է: 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ը իմ կյանքի ամենածանր, ամենացավոտ օրն է եղել: Այս օրվա սկզբին ես այլ մարդ էի, երեկոյան՝ այլ: Հայ ժողովրդի պատմության ընթացքում նման դառը և ճակատագրական օրեր բազմիցս են եղել:

«ՈՒ կանգնած ենք ահա ապագայի հանդեպ զարմանալի՜ թեթև, զարմանալի՜ անդեմ՝ մերկության պես տկլոր ու անանցյալ»,- կասեր Չարենցը: Անցյալ չի մնացել: Էն, ինչ կար մինչ 2020 թվի նոյեմբերի 9-ի լույս 10-ի առավոտը, էլ չկա...

Այսօր տարելիցն է, որ Նիկոլ Փաշինյանն իր ստորագրությամբ Ադրբեջանին հանձնեց դիմադրած Արցախի այն շրջանները, որտեղ մտել էր թշնամին։ Բայց նաև պարտավորվեց մի շարք շրջաններ էլ հանձնել՝ առանց կրակոց...

Նոյեմբերի 9-ը Հայոց պատմության սև էջերից է, որի հիմքը դրվել է 2018 թվականին: Իրերը իրենց անունով չկոչողները խեղաթյուրում են իրականությունը: Ոմանք դա անում են գիտակցված, ոմանք՝ ոչ այդքան: Ես էլ կարող եմ փիլիսոփայել և ասել, որ պարտության հիմքերը դրվել են ԽՍՀՄ-ի ժամանակ կամ Տիգրան Մեծի ժամանակ:

Երկրում հազար ավեր, պատերազմ, մահ, դարդ ու ցավ. հովվապետը հեծանիվ է քշում: Երկրում հազար ավեր, պատերազմ, մահ, դարդ ու ցավ. hովվապետը անդարդ էշ է։

Տավուշի մարզի անտառներում գայլերը բազմացել, ագրեսիվացել են։ Վերջին տարիներին որսորդները գայլեր չեն որսում։ Գայլերի որս չի կատարվում, որովհետև գայլի միսն ուտելի չէ, որսորդներն էլ թանկ գնդակները գայլերի պահով խնայում են։

Մի քանի օր առաջ տեղի էին ունենում իրադարձություններ, որոնք հուշում էին, որ Քամալա Հարիսի գործերը, մեղմ ասած, լավ չեն։ Օրինակ՝ Ամազոնի հիմնադիր Ջեֆ Բեզոսը, որը նաև The Washington Post-ի սեփականատերն է, հանկարծակի իր թերթում հանդես եկավ հոդվածով՝ հայտարարելով չեզոքության մասին։ Սա չեզոքության մասին միակ հայտարարությունը չէր․ Հարիսի աջակիցներից ոմանք իրար հետևից հայտարարում էին չեզոքություն։

Երբ փոքր մարդիկ մեծ ստվեր են ունենում, դա երբեմն երկրաչափական բացատրություն է ունենում: Լույսը այնպիսի անկյունից է ընկնում վրաները, որ ստվերը մեծ է լինում: Երբեմն այդ ստվերը ամենևին էլ իրենցը չի լինում, այլ իրենց հետևում կանգնած որևէ մեծ մարդու ստվեր է լինում, որը երևալու ցանկություն չունի և գործում է փոքր մարդկանց միջոցով: Ամեն դեպքում, ծիծաղելի են դառնում այն փոքր մարդիկ, որոնք իրոք իրենց մեծ են երևակայում: Կան նաև սեփական ստվերի հետ կռիվ տվողներ, սեփական ստվերից վախեցողներ, բայց գոնե սեփական ստվեր ունեն:

Մեր ձորերում այսպիսի մի ասացվածք կա. «Սև հավը խտտել ա ու նստել»: Այս խոսքերը ասում են նեղացած, բոլորից հեռու նստած, խռոված, ամբողջ էությամբ ոչ մեկի հետ խոսակցության ցանկություն չունեցող, մի անկյուն քաշված մարդու մասին...

Ամեն տեղ փրկություն ենք փնտրում, հույս ենք փնտրում, ամեն տեղ ու ամենքի մեջ, բացի իրական տեղից։ Մեկ դեպի Ամերիկա ենք նայում, մեկ՝ Եվրոպա, մեկ՝ Ռուսաստան, մեկ՝ օտար երկրի գործող իշխանությանը, մեկ՝ ընդդիմությանը, մեկ՝ անվանի ֆուտբոլիստին, մեկ՝ անվանի երաժշտին, մեկ պատմությանն ենք նայում, մեկ՝ գալիքին, այդպես էլ իրական տեղում չփնտրելով: