Գիտելիքի օրվա առթիվ հանկարծ (կամ էլ ոչ այնքան հանկարծ ) միտս եկավ մի քանի տասնամյակ դեմքի լուրջ արտահայտությամբ կրկնվող-քարոզվող-պարտադրվող մի միտք. «Քանի դեռ ժողովուրդն անգրագետ է, բոլոր արվեստներից կարևորը մեզ համար մնում են կինոն և կրկեսը» (Լենին):

Ձեռքս տանում եմ ստեղնաշարին: Ուզում եմ մի նոր գրություն գրել: Մի անբառ կարոտ, մի չպարպված սեր բռնում է ձեռքս: Չի թողնում: Հարցնում եմ՝ ինչի՞ չես թողնում, ուզում եմ մարդկանց մի բան ասել: Եվ կրծքիս տակ լսում եմ պատասխանը. «Դու ուզում ես գրել քո ՍԻՐՈ մասին: Բայց դու ինչպե՞ս կարող ես բառերով պատմել ապրածդ: Մի՜ գրիր»:

Տեղին-անտեղի քրիստոնեությամբ պարծեցող ու ոգեշնչվող, հստակ պարբերականությամբ եկեղեցիներ հաճախող զառամյալներս իսպառ մոռացել ենք կարծես, որ ՆԵՐՈՒՄՆ է քրիստոնեության իմաստը:

Մարդու կյանքում հատկապես կարևոր են այն գեղարվեստական տպավորությունները, որոնք նա ստանում է իր անձի ձևավորման տարիներին: Նկատի ունեմ այն հետաքրքիր սահմանագիծը, որն ընկած է ավարտվող պատանեկության և կամաց - կամաց սկիզբ առնող երիտասարդության միջև: Այս իմաստով մեր սերնդի բախտը բերեց: Մեր «անցումային տարիքը» զուգադիպեց նախորդ դարի ( ! ) վաթսունականների վերջերին, որոնք լուսավորված էին Սևակով, Մինասով և, իհարկե, Փարաջանովի միանգամայն անօրինակ հայտնությամբ:

Առօրյա հոգսերով տարված՝ բավական ժամանակ չէի զբոսնել Երևանում և երեկ աշխատանքից հետո որոշեցի իջնել քաղաքի կենտրոն ու վաղեմի ընկերոջս հետ, Երևանի երեկոյան ամառային զով քամիների հոսքին համահունչ, մի քիչ թափառել քաղաքում: Օպերա, Սարյանի արձան, Կոնսերվատորյայի խաչմերուկ, այսինքն, Ֆրանսիայի հրապարակ, քաղաքի ամենամարդաշատ վայրերից է օրվա բոլոր ժամերին:

Շատերը կողմ են սահմանամերձ գյուղերի բնակիչներին զինելու խնդրին: Սակայն դա անթույլատրելի է ու հղի վտանգներով, և մենք ակամա կստեղծենք 90-ականների ամենաթողության իրավիճակը, երբ ով որտեղ ուզում կրակում էր:

Հիմա գիրք բավական շատ է հրատարակվում: Թափելիքը չհաշված՝ երևույթն ինքին լավ է, շատ-շատ լավ է, որովհետև խոտան-աղբը թափելուց հետո տակը հաստատ կարգին գրքեր մնում են: Իսկ որ այդ խոտան-աղբը մեխանիկորեն դուրս է մղվելու, կասկած չունեմ:

Պարզվում է` ՀՀ առաջին նախագահին առավելապես մտահոգում են ԲՀԿ-ի վրա ենթադրյալ ճնշումները (որ նույնիսկ ԲՀԿ-ն է հրաժարվում հաստատել ու մեկնաբանել, ինչը մեկ այլ կարգի զավեշտ է), քան թե Ղարաբաղյան խնդրի զարգացումները կամ հայ-ադրբեջանական սահմանի լարվածությունը: Գնահատականների կտրուկ տարբերությունը երկու թեմաներով ճչում է:

ՖԲ-ի մի աննշան հղում առիթ տվեց մտածելու: Գերդաստաններ են առաջանում, կռիվ տալիս ազդեցության ոլորտներում ու որտե՞ղ... Արվեստում։

Մինասի ապրած և գործած ժամանակաշրջանի ճշմարիտ բանաձևումը, ըստ ինձ, սա է` շղթայված թևեր, որ թռիչքի համար են ծնվել, համակարգի կողմից գծված մի նեղ շրջան, որի սահմաններից դուրս գալը մահաբեր է: Սա վերաբերում է ԱՐՏԱԿԱՐԳ ՏԱՂԱՆԴԻ ՏԵՐ անհատին, որն է Մինասը: