Ներղարաբաղյան կրքեր եմ նկատում: Լավ չէ: Ես կասեի՝ վատ է, եթե շարունակվի այս կերպ, այս միտումներով...Փոխադարձ վիրավորանքներ, կսմիթներ, վիրտուալ վալդիսպեշյան ծեքծեքումներ, ոտուձեռային մանևրումներ, չարության ահագնացող չափաբաժնով...
Այս ամենը, հավատացե՛ք, ավելի վատ է, քան այլ հարթության վրա՝ այլ անձերի դեպքում, ավելի մտահոգիչ, քան, դիցուք, հայաստանցի-ղարաբաղցի չարչրկված մտայնությունը:
Պետք չէ պալատական դողէրոցքի մեջ հայտնվել որևէ անձի գալուց կամ գնալուց, ոչ էլ հարկավոր է մեսիայի բացառիկ ու վերազգային շնորհներ ու մոգականությամբ օժտել որևէ մեկի: Շարունակվող պատերազմի պայմաններում և հակառակորդի ագրեսիայի թիրախ դարձած Արցախում խաղարկվող յուրաքանչյուր սցենար հղի է անդառնալի հետևանքներով: Բերձորի պատմությունը չենք մոռացել՝ անկախ անձերից, հակասության կողմերից:
Պետք է նստել ընդհանուր սեղանի շուրջը, գույքագրել բոլոր խնդիրներն ու ռիսկերը, հաշվել ռեսուրսները, այդ թվում և գլխավորապես՝ մարդկային և առաջ շարժվել, միասնաբար ու գործընկերային մեծ պատասխանտվությամբ: Առանց հերոս խաղալու կամ հերոսի հաշվին ինքնադրսևորվելու: