Սարսափելի է՝ արդեն քանի տարի է, ինչ այլևս չենք սպասում Ամանորին: Դա մի կողմից դարդ է, մյուս կողմից ցավ: Տասը օր արի ու դիմացիր, մի կողմից գների եռակի բարձրացման տակից, եթե կարող ես դուրս արի, մյուս կողմից էլ հարևանի սեղանի ու քո սեղանի մրցակցության: Սա այն տոներից է, որ, ուզես թե չուզես, ձեռքդ գրպանդ ես տանելու ու դատարկ տաշտակի առաջ կքած սպասելու, թե երբ է ավարտվելու մղձավանջը: Արդեն տոները դուրս են մնացել մեր կյանքից, այն, որ երբևէ ուրախանալու առիթ չկա, և որ կրկին գրպանիցդ գողանալու են ու քո վրա ծիծաղելու: Խե՜ղճ մարդիկ, կրկին եկել է եռակի, քառակի ձեզ թալանելու ժամանակը, արդեն թանկացել են տեղից էլ թանկ ամենաանհրաժեշտ ապրանքները: Աչքները լույս հարուստների, սա առիթ է ևս մի տասը օր լավ հարբելու, մոռանալու, ևս մեկ անգամ հարստանալու և աշխարհով մեկ կրկին ման գալու, իսկ խեղճ ու կրակ մարդիկ աշխատավարձի հույսին, թոշակի հույսին ապրող, կամ՝ ոչ էլ հույսին, որովհետև ո՛չ աշխատավարձ ունեն ստանալու, ո՛չ թոշակ, մտածելու են՝ որտեղից պարտք անեն, որ երեխաների վիզը չծռվի հարևանի դուռը: Սարսափելի է, երբ փորձում ես մտածել, ու խուսափելն անգամ հնարավոր չէ: