Վերջին, «անկախական» կոչվող, երեսուն տարում Արցախի իշխանությունները ձևավորվել են պաշտոնական Երևանի սցենարով ու «դաբրոյով»՝ նրա բարոյականությանը համահունչ։

Եթե Հայրենիքի, ողջ հայության համար լուրջ, կարևոր, արտակարգ և օրհասական խնդիրների համար փորձեիք հավաքել Հանրապետության հրապարակ, ապա Վարդավառին մասնակցող չփլախ ու լողազգեստով, տարագույն և տարաբնույթ, իրենց երկրներից փախած ու նպատակային Հայաստան ներմուծված այդքան խառնամբոխի քանակությամբ մարդ չէր հավաքվի:

Հայաստանի իշխանությունը հետևողականորեն տարածում է, որ ՀՀ անվտանգային խնդիրները հնարավոր է լուծել միայն Արցախը հանձնելու գնով։ Այսինքն, հայաստանցի-ղարաբաղցի հակադրություն սերմանելը դարձել է պետական քաղաքականություն։ Այդ սերմանումը «Հայկական ժամանակ» թերթի էջերից տեղափոխվել է կառավարական կաբինետներ։

Զորավար ԱՆԴՐԱՆԻԿ. «Որպեսզի թշնամիքդ քեզ հարգեն` պատժիր ազգիդ դավաճաններին»։

Քննիչները կասկածյալին հարցաքննելու շատ արդյունավետ մի դասական մեթոդ ունեն: Նրանք սկսում են կասկածյալին անընդհատ ճնշումներով մեղադրել, որ ինքն է հանցագործությունը գործել և նայում են նրա պահվածքին: Եթե մեղադրյալը ժամանակի ընթացքում սկսում է ավելի վրդովվել, զայրանալ, դուրս գալ հունից, անգամ գոռալ, որ «ինքը չի գործել հանցանքը», ուրեմն, մեծ հավանականությամբ, իրոք նա մեղավոր չի: Որովհետև անարդարությունը իրեն ավելի ու ավելի է զայրացնում:

Վերևի նկարում պատկերվածը հայտնի ադրբեջանցի հայատյաց բլոգեր է, իսկ դրա «տակինը»` լենինականցի ներկայացող մի երկոտանի արարած է, ով այդ վերևում պատկերվածի հետ, իբր, զրուցում է ու արժանանում ազերու գովասանքին:

Մինչ Իոաննիսյան Դանիելի նշանակած լակոտը՝ Արցախի պետնախարար Ներսիսյան Գյունգյուլը, միտինգ է անում Ստեփանակերտում, այն էլ անժամկետ, ռուսներից պահանջելով վերջ տալ շրջափակմանը, Հայաստանի ընդդիմադիրներն անում են նույն բանը, այսինքն, թոզ են փչում մարդկանց աչքերին, այլ կերպ ասած՝ հանրային էներգիան են կլանում, որպեսզի հանկարծ ո՛չ Արցախում, ո՛չ էլ Հայաստանում հանրությունը ճիշտ քայլերի չդիմի:

Իմ վստահելի ու հավաստի աղբյուրը հայտնում է, որ Շառլ Միշելն ընթերցելով Արայիկ Հարությունյանի նամակը, իր ջերմ ողջույններն է հղել Ադրբեջանի Լեռնային Ղարաբաղի խիզախ, հպարտ հայ բնակչությանը, ինչպես նաև նշել, որ տպավորված է նախօրեին Ստեփանակերտ/Խանքենդիում տեղի ունեցած զանգվածային ցույցից և հույս հայտնել, որ մոտ ապագայում նմանատիպ միջոցառումներն ավելի նպատակային և արդյունավետ կլինեն տարածաշրջանից ռուս խաղաղապահներին դուրս բերելու համար:

Մի օտարական Վարդավառի մասին հարցաթերթիկ էր լրացնում ու թարսի պես ինձ ռաստ էկավ. - Կարելի՞ է ձեզնից հարցազրույց վերցնել:

«Դեռ 1994 թվականի գարնանից լուր տարածվեց, որ կաթողիկոսը ծանր հիվանդ է: Գնալով լուրերը ճշգրտվեցին, իսկ օգոստոսին օրեցօր մոտենում էր վախճանը: Բժիշկները արգելել էին հիվանդին այցելելը: Այնուամենայնիվ, ես փորձեցի այցելել և Վեհափառի հավատարիմ սպասավորի միջոցով ստացա Վեհափառի համաձայնությունը: