Հունիսի 9-ին՝ Երեւանում, Ալ. Սպենդիարյանի անվան օպերայի և բալետի ակադեմիական թատրոնում տեղի կունենա աշխարհառչակ սոպրանո, օպերային արվեստի անկրկնելի դիցուհի Մոնսերատ Կաբալիեի համերգը:

Էդ ինչո՞ւ եք կողմերի բաժանվել, էդ խասյաթը թարգեք, սևի ու սպիտակի բաժանվելը: Կա ընդամենը մի կողմ՝ ճշմարտությունը: Թե չէ կեսը Լիցկա է պաշտպանում, մյուս կեսը՝ Բուդաղյաններին: Իրար արժեն, ոչի՞նչ: Ես մարդասպանությունը չեմ արդարացնում, նախօրոք ասեմ, որ սնունդ չտամ «Տեսա՞ք, մարդասպանին արդարացնում է» ու նման այլ կպչուն մտքեր արտադրողներին: Պարզապես զինվորականներն իրենց հերթին են հաբռգած, Լիցկան՝ իր, ու էստեղ «տղու թասիբի» ճղճիմ ցուցք էր:

Մի քիչ Լիսկա կարդամ: Ուրիշ բան չկա կարդալու: Լիսկան վանել է ամենը: Սովորույթ է: Մենաշնորհ է: Ինչպես մենաշնորհ էր, նույնիսկ ամռան առաջին օրը, երբ ՀՀ բարձրաստիճան պաշտոնյան գնդակահարում է ՀՀ բարձրաստրճան սպային:Երբ ՀՀ կռված նախագահը բարձրաստիճան սպայի հուղարկավորութան օրը հանդես է գալիս որպես հարևան հանրապետության նախագահ:

Ես հասկանում եմ, որ մենք աղքատ պետություն ենք, և մեր պետբյուջեում էլ դույլերով լիքը փող չկա, բայց համոզված եմ, որ Հայաստանի նման երկրում նվազագույն աշխատավարձը պետք է լինի 100.000 դրամից ոչ պակաս։

Ես մի բան չեմ կարողանում հասկանալ: Երբ Սյունիքի մարզպետ Սուրեն Խաչատրյանի հետ կապված ողբերգական միջադեպի մասին հայտնի դարձավ, բոլորը միաբերան սկսեցին գոռալ վերջինիս պաշտոնանկ անելու և նույնիսկ քրեական պատասխանատվության ենթարկելու մասին, քանի որ լկտի և անօրինական բան է տեղի ունեցել: Լավ, էսքանը հասկացանք, համամիտ եմ:

Այս թոհուբոհի մեջ մի բան հստակ հասկացա. ձեռքը թափ տալն ու անցնելը, լռելն ու գլխիկոր քայլելը, առանց հետ նայելու գնալը, անտարբեր հայացքը խոսում է մի բանի մասին, որ այս ամենը դեմարշ է հասարակության կողմից պետության դեմ, ավելի ճիշտ՝ պետական համակարգի դեմ:

Իշխանության համար ժամանակի հետադարձ հաշվարկը սկսվել է: Մեր ընդհանուր գահավիժումը կասեցնելու, այս հուսահատ իրավիճակում բեկում մտցնելու համար այն ընդամենը մի քանի ամիս ունի: Մեզ բաժին հասնող ամեն մի վատ նորություն կապվում է կոնկրետ պաշտոնյաների անվան հետ, նույնականացվում է նրանց հետ, ու խորանում է համընդհանուր համոզմունքը, որ հենց իրենք են մեր բոլոր դժբախտությունները նպատակաուղղված կերպով ծնող, բազմացնող համազգային չարիքը:

Վերջերս քաղաքական գործիչներից ոմանք իրենց խոսքի մեջ որպես ընդդիմություն բառի հականիշ սկսեցին գործածել դիմություն ձևը: Այսպիսի բառ չկա հայերենում և, եթե նույնիսկ լիներ էլ, ապա երբեք չէր լինի ընդդիմություն բառի հականիշը, ինչպես որ դիմադիր-ը ընդդիմադիր-ի հականիշը չէ, այլ հոմանիշն է, նույնիսկ՝ նույնանիշը:

Ամեն օր մի բան գցում են եթեր՝ գազի հարցը առժամանակ շղարշելու համար: Այնինչ գազի հարցը սոսկ միայն գների բարձրացման հարցը չէ: Այն այսօր դառնում է հայ-ռուսական միջպետական հարաբերությունների վերանայման առարկա: Ես դեմ եմ, որ Ռուսաստանը Հայաստանին գազ վաճառի դրա միջազգային գնից ցածր գնով եւ ընդհանրապես որեւէ զիջում կատարի առեւտրային, տնտեսական եւ այլ հարաբերություններում:

Մարդիկ ի ծնե դերասան են, տաղանդավոր դերասան: Կյանքը տոթակեզ, փոշոտ, փշոտ ու հաճախ ձանձրալի ոլորաններով ձգվող երկար ու ձիգ ճանապարհ է` հաճախ հոգնեցնող, մեկ-մեկ հետաքրքիր, երբեմն զզվելի, մեկ-մեկ նաև երջանիկ: