Հայ հասարակությունն անհամբեր սպասում է հունվարի 1-ին: ճնշող մեծամասնությունը` բուդը կտրելուն:
Գիտակից հատվածը` Արցախի գործող նախագահի չարաբաստիկ հրամանի ուժի մեջ մտնելուն և դրա հետևանքներին:
Իրավական առումով, ոչ մի հրաման չի կարող ավելի զորեղ լինել, քան ՀՀ և ԱՀ անկախության հռչակագրերը և դրանց հիման վրա անցկացված հանրաքվեները։
Իհարկե կարելի է օրերով խոսել և թվարկել փաստարկներ, առ այն, որ Արցախի Հանրապետությունը հնարավոր չի լուծարել, այդ առումով շատ լավ կլիներ, եթե անձամբ ԱՀ նախագահը կոնկրետ գործողություններ աներ և գործեր ի նպաստ հայության և ապագայի, բայց իր որոշելիքն է, թե ով կլինի ինքը պատմության մեջ, նիկոլի խամաճիկ պետություն հանձնող մե՞կը, թե՞ հականիկոլյան պայքարի կարևոր օղակներից:
Իրականում թղթով կլուծարվի, թե կպահպանվի հայկական երկրորդ հանրապետության կարգավիճակը, այնքան էլ էական չէ, որովհետև թղթերը անզոր են, եթե չկա կամք և պայքար այն կյանքի կոչելու։
Ստեղծված իրավիճակում առաջնահերթ է ամեն գնով ազատվել կապիտուլյանտից, հզորացնել և միավորել հայ հասարակությունը, զուգահեռաբար օգտագործելով ժամանակակից տեխնոլոգիաները խարխլել և անկման հասցնել ադրբեջանական չձևավորված հասարակությունը։
Լավագույն զենքը թշնամու հասարակությունը խարխլելն է, ինչպես, օրինակ, արվեց Հայաստանում 2018-ին, իսկ Ադրբեջանում այս պահին կան բոլոր հնարավոր և բարենպաստ նախադրյալները, հետևաբար, պետք է կենտրոնանալ սրա վրա։
Հետևաբար, մեզ պետք է ընդամենը ազատվել չարիքի իշխանությունից, կրկին միավորել հասարակությանը և կենտրոնանալ թշնամի պետության ներհասարակական խնդիրների սրմանը նպաստելուն, սա է միակ ճանապարը անկախ, ուժեղ և խաղաղ ապրելու, իսկ Արցախ վերադառնալու համար նախկինների թողած զենքը դեռ բավարար է...
Կարապետ ՊՈՂՈՍՅԱՆ