«Հնդիկների հետ կընկերանամ ու Արցախի ճամփեն կբացենք, Արցախն էլ թուրքերից կազատենք հնդիկներով»

Ես ու իմ չորս տարեկան տղան` Դանին, ում շատերդ մոտակա կամ հեռակա գիտեք ու սիրել եք, մի շաբաթ է կռվում ենք ու ինքը հաղթում է:

Դանին ասում է.

- Ես հնդիկ եմ, հայ չեմ:

Դանին էն տղեն է, որ 2 տարեկանից Արցախի ու Հայրենիքի համար բոլոր ակցիաներին ու ցույցերին մասնակցել է, ինձնից բարձր գոռացել ու երգել:

Դանին բզկտված Արցախն է տեսել, Ամարասի վերևի բարձունքում հայկական դրոշի տակ թշնամու առաջ ուղիղ կանգնել` իսկական զենքը ձեռքին, զառամյալ Պարտիզանի հետ ընկերացել:

ՈՒ էսօր գնում եմ մանկապարտեզից բերելու, Դանին էլի հանկարծ ասում է.

- Պապ գիտես չէ՞, ես հնդիկ եմ, հայ չեմ:

Ես սկսում եմ խոսել, բացատրել, համոզել, ջղայնանալ.

- Ի՞նչ հնդիկ, դու հայ ես, հայ լինելը գիտե՞ս ինչ բան է,- բլա… բլա… բլա… բլա:- Ինչու՞ ես ուզում հնդիկ լինել:

- Պա՛պ, հնդիկները շատ են և ուժեղ, հայերը թույլիկ են ու վախկոտ :

- Ո՞վ է քեզ նման դեբիլություններ ասել:

- Ո՛չ մեկը: Ե՛ս եմ տեսել... Ե՛ս եմ մենակով Հայաստան գոռացել, Արցախ գոռացել, առանց թուրքի Հայաստան գոռացել` քո ուսերին նստած: Դու՛ ես գոռացել: Մենակ ենք գոռացել ու մենակ էլ մնացել:

Գիտե՞ս, ես էդ վիդեոն տելեվիզորով տեսել եմ, որ քեզ միլիցեքը ավտոյի տակ էին գցել ու ոտքերիցդ քաշում էին, իսկ դու Արցախ էիր գոռում: Ո՞վ կանգնեց կողքիդ: Հայե՞րը... ՈՒ՞ր էին հայերը: Հայերը ծիծաղում էին վրադ: Իսկ հնդիկները ըտենց չեն, իրենք ուժեղ կռիվ են անում:

- Ի՞նչ ես խոսում,-զարմացած ու շվարած հարցնում եմ, մտածելով թե էս մի մատ էրեխեն ո՞նց է էս ամեն ինչը ֆիքսում, հիշում ու անալիզ անում:

- Ճիշտ եմ ասում չէ՞: Դու՛ էլ գիտես, որ ճիշտ եմ: Արցախը տալիս են: Բա ու՞ր են հայերը, ի՞նչ են անում: Ինչու՞ մեզ մենակ թողեցին, երբ պայքարում էինք, վատ-լավ, սխալ-ճիշտ փորձում էինք մի բան անել:

Ես Արցախը տեսել եմ: Դու ինձ ցույց ես տվել ու բացատրել ամեն քար ու թուփը, քեզ թվում էր ես փոքր եմ ու չե՞մ հասկանա, չե՞մ հիշի Բերձորն ու Աղավնոն, Բերդաձորի աՅռուծ տղեքին:

Ես Պարտիզանի ընկերն եմ, իրա Արցախի անտառում եմ եղել, իրա ձին նստել: Ես Պարտիզանին կարոտել եմ, ասում եմ` տա՛ր Արցախ, իսկ դու ասում ես` չենք կարա, ճամփեն փակ է: Ինչու՞ ենք Պարտիզանին մենակ թողել:

Դրա համար ես արդեն հնդիկ եմ, հնդիկների հետ կընկերանամ ու Արցախի ճամփեն կբացենք, Արցախն էլ թուրքերից կազատենք հնդիկներով: Հայերը թող տրաքվեն ու իրար ուտեն:

Ես չգիտեմ էս էրեխուն ի՞նչ ասեմ:

Ախր իմ ներսի կռիվն ինքն ամենից լավ է կարդում: Չգիտեմ` ո՞նց, չգիտեմ` ի՞նչ աչքերով... ու խոսում է այն, ինչ ես վախենում եմ բարձրաձայնել ու անգամ ինքս ինձ խոստովանել: ... Ինքն ավելի անկեղծ է: Ինքն ավելի անկեղծ է իր մտքերի ու իմ թաքնված վախերի հետ:

Մի օր տաքսի քշեք ու կհասկանաք, որ էս էրեխեն ճիշտ է ու Նիկոլը մեզ մի բան էլ շատ է...

(Հա՛, մի քիչ ավելի պատկերավոր եմ գրել` բայց նույնությամբ փոխանցելով մեր կռիվն ու իր մտքերը):

Արտ ԴԵՄԻՐՃՅԱՆ

Լուսանկարներում`

1. Բերդաձորի հերոսական գումարտակի հուշարձանն է` անցած ամռանը Բերձորի ճանապարհին, որը մնաց «գետի այն ափին»...

Պարտված հայրերի ամոթը:

2. Պարտիզանի ընկերը` Դանին, իր զենքով:

Մեկնաբանություններ