Ադրբեջանը բռնազավթված բնակավայրերում շարունակում է պետական մակարդակով վարել անհանդուժողական քաղաքականություն՝ հայկական մշակութային ժառանգության նկատմամբ:

Արդարության մասին սովորաբար խոսում են նրանք, որոնք թույլ են կամ էլ նախկինում թույլ են եղել, բայց դեռ վստահ չեն իրենց առկա ուժի վրա...

ԱՄՆ Պետդեպարտամենտի խոսնակ Մեթյու Միլերը հայտարարեց, որ «խաղաղության» հասնելու համար «Բաքվին և Երևանին մնացել է համաձայնեցնել ընդամենը մի քանի հարց»:

Միսաք Մանուշյանը Եղեռնից մազապուրծ եղած ու Ֆրանիսայում հաստատված մարդ էր, ով, ընդամենը 18 տարի ապրելով այդ օտար երկրում, այդ երկրի ազատության համար պարտիզանական պայքար մղեց ու պայքարեց մինչև վերջին շունչը։

Մենք ազգովի հպարտանում ենք 80 տարի առաջ երկրորդ համաշխարհային պատերազմի ժամանակ գնդակահարված Միսաք Մանուշյանով (և ճիշտ ենք անում), բայց չգիտենք 6 ամիս առաջ՝ սեպտեմբերի 19-20-ին, Արցախում հերոսական կռիվ տված մոտ 250 մեր զոհված տղերքի անունները, որոնք կանգնեցին ադրբեջանական զորքի դիմաց՝ շատ լավ հասկանալով, որ գնում են գնդակահարության։ Գիտեին, որ մենակ են ու զոհվելու են, որովհետև այսօրվա Հայաստան պետությունը մեր հայրենիքն ամբողջությամբ չի ընկալում, ու այսօրվա Հայաստանը չունի որևէ դաշնակից։ Ոչ միայն տղաների անունները չգիտենք` պետական մակարդակով, չենք էլ հիշում նրանց, չենք գիտակցում նրանց արածը, նրանց վերջին արցախյան հերոսամարտը, չենք հիշում նրանց երեխաների, ընտանիքների, նրանց Մելինեների մասին։

Բոլոր պոպուլիստները ունեն մեկ հնարք՝ ասում են ցանկալին ու հաջողացնում են իրականացնել լրիվ հակառակը։

Հո չե՞ք նեղանա, եթե խոստովանեմ, որ ինձ բացարձակապես չի հետաքրքրում, թե հայ մարզիկները ոնց են հաղթել ազերիթուրք կենդանիներին, թե քանի ոսկե ու այլ մեդալ են նվաճել այս կամ այն առաջնությունում։

Զգու՞մ եք, հիմնականում մեծ սպասումի մեջ ենք:

Մարդը գնացել է՝ հայրենիքից հեռացել է: Չէ, քաղաքական պատճառ չի ունեցել՝ ոչ ապստամբների ջոկատներ է առաջնորդել, ոչ էլ հալածվել է ըմբոստ ելույթների համար, տնտեսական պատճառ էլ չի ունեցել՝ սոված չի եղել, վատ չի ապրել: Բայց պատճառ, հաստատ, ունեցել է՝ լուրջ անձնական պատճառ. առանց լուրջ պատճառի ո՞վ կթողնի իր տունուտեղը, հարազատներին, մանկության դրախտը ու կգնա օտարություն:

2018 թ իշխանազավթումը ուներ մի քանի նպատակ, պատվիրատուներից Արևմուտքի համար առաջնային է ռուսական զորախմբի ամբողջական հեռացումը, թուրքական աշխարհի համար` պանթուրքիզմի ծրագրերի իրականացումը` Արցախի ամբողջական հայաթափում, Հայաստնի ինքնավարության վերացում: