Մինչ ՈՒկրաինայից ամեն օր բղավում են սպառազինության մատակարարման պատճառով իրենց խնդիրների մասին, Արևմուտքն իր հարցերն է լուծում` սեփական քաղաքացիների բարօրությունը բերելով առաջին պլան։ Եվ դա բնական է. յուրաքանչյուր պետության առաջին և ֆունդամենտալ պարտականությունը նախ սեփական ժողովրդի բարօրության մասին մտածելն է (Հայաստանի ներկայիս պետական մտածելակերպը ասվածի հետ աղերս չունի):
Նիկոլական իշխանությունը ձևաավորվել է և պահվում է ստերի միջոցով։ Այդ ստերի մի մասն «անշառ» են, այսինքն՝ վերաբերում են արագաչափերին, գազի գներին, թալանի դեմ պայքարին և այլն։ Արեցին իրենց ասածների հակառակը, և իրենք են դարձել թալանչիներ, բայց դա կես դժբախտությունն է...
Ադրբեջանի ԱԳՆ հայտատարել է. «Վաշինգտոնի և Բրյուսելի բացահայտ հայանպաստ հանրային դիրքորոշումը, Հայաստանում ռևանշիստական տրամադրությունների ֆոնին, կարող է վտանգավոր պատրանք ստեղծել Հայաստանում, որ ԵՄ-ն ու ԱՄՆ-ը կաջակցեն նրան Ադրբեջանի դեմ հաջորդ հնարավոր սադրանքներում։ Այս դեպքում ԵՄ-ը և ԱՄՆ-ը կիսելու են պատասխանատվությունը Հայաստանի ցանկացած ապակայունացնող գործողության համար» ։
Պասիոնարության կամ մարդու զոհողության գնալու պատրաստակամության աստիճանը, մարդկային այլ հատկությունները կորցնելու նման, ունի չվերադարձի կամ բեկման կետ (point of no return, tipping point, точка невозврата, переломный момент):
Եթե սիստեմային կայունության տեսանկյունից նայում ենք մարդկության պատմությանը, ապա ամեն մի կոնկրետ պատմական ժամանակաշրջանում կարելի է տեսնել պետությունների, պետական տիպի միավորումների ու երկրների բաշխումը ըստ կայունության, որը ձգվում է բացարձակ կայուններից ու իրավիճակի տերերից մինչև հարաբերական կայուն, կիսակայուն ու բացահայտորեն անկայուն երկրները...
Ռուսաստանի հատուկ ռազմական գործողությունը շուտով անցում կկատարի որակապես նոր փուլի, ՌԴ-ի դեմ իր թշնամիների պատերազմը՝ նույնպես… Աշխարհում ավելի մեծ փորձություններ են սպասվում, քան եղել են մինչ այժմ: Հայաստանն աշխարհից դուրս չէ, այդ փորձությունները, ցավոք, վերաբերելու են նաև մեզ
Թուրքական MİT-ը բոլորովին «տեղյակ չէր», երբ չեչենական պատերազմի ժամանակ Թուրքիայի ճամբարներում պատրաստվում և Ռուսաստան էին մեկնում ահաբեկիչներ, իսկ վիրավոր ահաբեկիչները բուժում էին ստանում հենց Թուրքիայում...
ՈՒկրաինան, ի վերջո, կընկնի, և կպարզվի, որ ուկրաինացի ժողովուրդը լավ չէր կռվում, դրա համար էլ պարտվեց, այնինչ, գլոբալ խաղի մեջ Ուկրաինան որպես ֆորպոստ, պիտի խաղար իր դերը՝ «թող լինի, ինչ կլինի» սկզբունքով։
«Չափարի» տեղի մի կես մետրի համար հարևանի հետ կռվող, իրար արյուն թափող հայաստանցիները լռելjայն նայում են, թե ինչպես բանակում չծառայած, ազատամարտին չմասնակցած «գերագույն գլխավոր հրամանատարը», 2020 թվականի նոյեմբերից ցայսօր, կռվով կամ առանց կռվի հայրենիքի մեծ տարածքները հանձնում է Ադրբեջանի «կիրթ ու կառուցողական» նախագահին...