Այն, որ պատիվն ու արժանապատվությունը վիրավորելու դիմաց դատական կարգով կլոր գումարներ պահանջելը մեզանում վերածվելու էր արատավոր պրակտիկայի, դեռ 15 տարի առաջ էի կանխատեսել: Է՛լ ավելի զավեշտալի է, որ 2 տարի առաջ խորհրդարանը դա էլ բավարար չհամարեց և գնաց այդ գումարները կտրուկ ավելացնելու անմիտ ճանապարհով:
Նախ, օրենսդիրը գումար նախատեսելով, այնուամենայնիվ, այն դիտարկել է ոչ թե որպես ՏՈՒԳԱՆՔ, այլ ընդամենը ՊԱՏՃԱՌՎԱԾ ՎՆԱՍԻ ՓՈԽՀԱՏՈՒՑՈՒՄ, որպիսի պարագայում անհասկանալի է դառնում, թե այդ ի՞նչ հաշվարկի արդյունքում է մարդու պատվին ու արժանապատվությանը պատճառված վնասը գնահատվում հենց ԿԼՈՐ ԳՈՒՄԱՐՈՎ, արդյո՞ք այդ գումարը փարատում է պատճառված վնասը, եթե՝ այո, ապա ինչպե՞ս է այն ծախսվելու, որ վերականգնվի խաթարված արժանապատվությունը:
Վերջապես, օրենսդիրը իրավունքի պաշտպանության առաջնահերթ միջոց է համարել հրապարակայնորեն ներողություն խնդրելը, նույն լրատվության միջոցով դատավճիռը հրապարակելը. ինչո՞վ է սա անբավարար:
Հ.Գ. Կտրականապես դեմ եմ վիրավորանքին և զրպարտանքին, այն մեզանում հասկանալի պատճառներով անբնական աճ է գրանցել, սակայն դժվար է պատկերացնել, որ դրա դեմ «աշխատող» ձևը, իբր կլորիկ գումարներ գանձելով, ֆինանսական ծանր դրության մեջ դնելով, ըստ էության, պատժելն է:
Գևորգ Դանիելյան