Եթե վերջին հանրահավաքից հանենք կազմակերպիչների հետ փոխկապակցված անձանց, ապա կստացվի մոտ 8 հազար գիտակից, հայրենասեր և քաղաքականապես ակտիվ քաղաքացիների մեծ խումբ։
Այս թիվը ավելի քան բավարար է իշխանափոխություն սկսելու ստարտային պայմանների համար։ Եթե սրան գումարենք Հայաքվեի 58.000 գիտակից և ակտիվ քաղաքացիներին, հետո գումարենք այն մարդկանց, ովքեր Հայաքվեին չեն մասնակցել զուտ միջոցի հետ համամիտ չլինելու պատճառով, բայց նպատակի հետ միակարծիք են և պատրաստ են ակտիվ մասնակցության, ապա ստացվում է մի հսկայական պոտենցիալ։ Ընդհանրապես համարվում է, որ եթե բնակչության 2%-ը դուրս է գալիս փողոց, ապա քաղաքական փոփոխություններն անխուսափելի են դառնում։ Իսկ հենց այս պահին ակտիվի պոտենցիալը 2%-ի շեմը գերազանցում է մոտ 2 անգամ։
Այս պատկերը հերքում է թեզը, թե մեր ժողովուրդն անտարբեր է իր հայրենիքի ճակատագրի նկատմամբ։ Բնական հարց է առաջանում՝ բա ինչի՞ չի իրականացվում։ Հարցի պատասխանը հենց երեկվա հանրահավաքն էլ տալիս է։ Խոսեցին շատերը, խոսեցին էմոցիոնալ, խոսեցին պաթետիկ, հայտնեցին ցանկություններ, բայց այդպես էլ չձևակերպվեցին քաղաքական խնդիրները և դրանց լուծման ճանապարհային քարտեզը։ Փաշինյանի հրաժարականը ոչ թե խնդիր է այլ միջանկյալ նպատակ։ Այդ նպատակի տակ պետք է դրված լինի խնդիրների բազմություն, որը չկա։
Ամբողջ հարցը գործնական քաղաքականություն վարելու տեխնիկայի մեջ է, որից մեր քաղաքական դասը կաղում է. բոլորը վերլուծաբան-տեսաբաններ են, զանգ կախող չկա։ Մյուս կողմից էլ, չունեն պատրաստի քաղաքական կոնտենտ։ Արդյունքում՝ սկսում են «կենացներ» ասել, իսկ «կենացներով» մարդկանց մեկ օրից ավելի հրապարակում չես պահի։
Վահրամ Մարտիրոսյան