Էս ժողովրդավարության ամենաայլանդակ կողմը քանակական ցուցիչն է. որակի ոչ մի պահանջ:

2020 թվականի նոյեմբերի 10-ին հայրենի Քարվաճառի ու Բերձորի լեռները գրչով հանձնող մարդուն անվանել եմ դավաճան։

Կտրականապես դեմ եմ և երբեք, այն էլ հրապարակային, չեմ մտել որևէ մեկի անձնական դաշտ։ Բայց ՀՌՀ նախագահ Տիգրան Հակոբյանը՝ անցնելով կոռեկտության ու կարմիր գծերի սահմանները, դրդում է։

Երեկ երկրում, խորքային առումով, իրավիճակ փոխվեց: Երեկվա հանրահավաքը վերջնականապես քանդեց այն միֆը, որ Հայաստանում ձևավորված պրոտեստն ու անհամաձայնությունը էպիզոդիկ է, ուղղորդվող և կարճ...

Եթե ձեզ թվում է, թե ուժը մեծամասնության մեջ է կամ հաջողության ու հաղթանակի գրավականը գերակշռող բազմությունն է, ուրեմն դուք ո՛չ Աստծուն եք ճանաչում, ո՛չ էլ մարդուն:

Դիտեցի պատվելի Բագրատ Սրբազանի բրիֆինգը միջազգային ԶԼՄ-ների հետ:

Պատասխանն ամբողջությամբ այս հարցի պատասխանի մե՛ջ է: Այսօր, երբ կրկին լինել-չլինելու անիծյալ հարցի առաջ ենք կանգնած, մեր ժողովրդի (ազգս հիմա անասելի տկարացած է) մի ահռելի զոմբիացված շերտ կենաց ու մահի կռիվ է տալիս ո՛չ թե մեր գոյության իրավունքը պաշտպանելու, այլ մեզ կործանման հասցրած վերջին տասնամյակը հավերժացնելու թուրքական վիլայեթի կարգավիճակով:

Հացն ու գինին, տեր կենդանին, խաչ պատերազմին, որ կա իմ աջ բազկին։ Սասունցի Դավթի երդումն է։

Նիկոլ հայադավի իշխանությունը, որը, ինչպես բազմիցս փաստել ենք մեր մի շարք հրապարակումներով, ոչ միայն Հայաստանի և հայերիս, այլև Ռուսաստանի նենգ թշնամին է, անպատժելիությունից այնքան է լկտիացել, որ «Ազգային ժողով» կոչվածի նախագահի պաշտոնում հայտնված վիբրատորչիկ Ալենն իրեն թույլ է տալիս աշխարհի ուժային կենտրոններից մեկը հանդիսացող հսկա ու հզոր Ռուսաստանի արտգործնախարարության պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովային հրապարակայնորեն մեղադրել ստի, ստախոսության մեջ և, այսպես ասած, «դիվանագիտական լեզվով» ծաղրել:

«Մյորֆիի օրենքը» Հայաստանի պարագայում գործում է ամբողջ թափով. եթե ինչ-որ բան վատանալու միտում է ցուցաբերում, ամենայն հավանականությամբ, այդպես էլ տեղի կունենա։ Աջ ու ձախ բոլորին մեղադրում ենք, մեկը` Ռուսաստանին, մյուսը՝ հավաքական Արևմուտքին, մեկը՝ նախկիններին, մյուսը` ներկաներին։