Դեկտեմբերի 12-ից սկսած՝ Արցախի Հանրապետության և Հայաստանի ժողովրդի համար գերխնդիրը Լաչինի միջանցքի բացումն է։

Արցախի պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանին անձամբ չեմ ճանաչում։ Մեկ անգամ հանդիպել եմ Մատենադարանում՝ «Ավրորայի» մրցանակաբաշխության նախնական լսումների ժամանակ։

Սկսվեց քաղաքական հետապնդումների հերթական փուլը։ Ցուցադրական խուզարկություններ, բերման ենթարկված ՀՅԴ անդամներ։

Այս ծայրահեղ լարվածության ֆոնին, պետականադավը, իրեն բնորոշ քաղաքական աճպարարությամբ, հիմա էլ փորձում է ՀԱՊԿ-ին դարձնել իրավիճակի միակ պատասխանատուն՝ պահանջելով և՛ քաղաքական գնահատական, և՛ ռազմական պատասխան։

Նիկոլենք բոլոր հարցերը լուծել են՝ Արցախը Հայաստան է, ու վե՛րջ, Լուկաշենկոն Իլհամի ու Մեհրիբանի պարտնյորն է, ու վե՛րջ, ղրղզներն ու ղազախները թուրքեր են, ու վե՛րջ, ռուսներն էլ, առայժմ աշխարհաքաղաքական իրավիճակից ելնելով, ստիպված մյուս թուրքերի ընկերն են, ու վե՛րջ, պատերազմի զոհեր, գերիներ, անհայտ կորածներ չունենք, ու վե՛րջ, գրիպի աննախադեպ համաճարակ չունենք, դպրոցները, մանկապարտեզները չփակեցինք, հաջողությամբ և բացառիկ անտարբերությամբ վարակը տարածեցինք, ու վե՛րջ...

ՈՒղիղ երկու տարի առաջ հայ ժողովուրդն իր պատմության մեջ ստացավ հերթական ողբերգությունը։

Փաստորեն, միայն ինձ մոտ չի առաջացել այն միտքը, որ «Գռզո» օպերացիան այս իշխանությունների հերթական մանիպուլյացիայի կամ «դուխով» քաղտեխնոլոգիայի «պատրոնդաշից» է:

Իրենց ընդդիմություն համարող ուժերը ոչինչ չասող ու գրեթե նույնաբովանդակ ելույթներով ու քայլերթով ավարտվող հանրահավաքների փոխարեն, գուցե սկսեն այս իշխանությանը բազմածների նման լուրջ զբաղվել տաքսիստների «հավաքագրմամբ» ու նրանց հնարավորությունների օգտագործմա՞մբ:

Չեմ ուզում գնահատական տալ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի երեկ հայտնած մտքերին։ Նրա մոտեցումների ու քաղաքական փիլիսոփայության մեջ բան չի փոխվել։ Այնպես որ, նոր բան էլ չկա ասելու։

Փրկվելու առաջին նախապայմանը Հայաստանի նավապետին փոխելն է։ Նոր բանակցողը շանս, ժամանակ ու ռեսուրս կարող է տալ Հայաստանին։ Նիկոլով մեր շանսերը զրոյական են։