Երեկ առավոտյան Երևանի Դավիթաշեն համայնքի Սրբոց Նահատակաց եկեղեցում ականատեսն եմ եղել մի իսկապես բացառիկ հուզիչ բանի։ Համայնքի կարիքավորների նկատմամբ ունեցած համեստ պարտքս տալուց, իմ բաժին մոմերը վառելուց հետո մտա եկեղեցի։ Քիչ անց ինձ միացավ մի երեխա՝ երևի 6-7 տարեկան։ Խաչակնքվեց, ծնկեց՝ իր բաժին ասելիքը մրմնջալով։
Հազար ու մի անհանգստացնող բան անցավ մտքովս։ Մտածում էի՝ փոքրիկն ինչ-որ բանի կարիք ունի ու հարկավոր է օգնել, սակայն ինչպե՞ս՝ որ չվիրավորվի, ի՞նչ չափով՝ որ զգալի լինի օգնությունը։ Մի խոսքով՝ այս կարգի բաներ։
Մինչ նման մտքերի մեջ էի, փոքրիկը մոտեցավ գանձանակին ու գրպանում եղած գումարը շաղ տվեց մեջը։ Բառիս բուն իմաստով ապշել-մնացել էի։ Ինչ-որ գումար առաջարկելն արդեն անհեթեթություն էր, որովհետև ի՞նչ կարող էի առաջարկել աշխարհի ամենահարուստ մարդուն։
Իրականում, երբ խելքս քիչ թե շատ եկավ գլուխս, հասկացա, որ Փոքրիկը Վերևից առաքված նշան էր, ու որ ես իրականում հանդիպել եմ․․․ ԱՍՏԾՈՒՆ ու հիմա էլ չեմ հասկանում, թե ինչու նրա նվիրաբերության կողքին ինձ շփոթի էր մատնել նրա արցախաբարբառը։
Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ