Մեր պատմության ողջ ընթացքում օրինաչափության պես անցնում է հետաքրքիր հանգամանք. կենսունակ և ուժեղ պետականություն ենք ունեցել, եթե հաջողվել է միևնույն առուն ուղղել հոգևոր և աշխարհիկ իշխանությունների ջրերը։ Նախաքրիստոնեական շրջանում խնդիրը առավել հեշտությամբ է լուծվել։

Ես ծնվել եմ Նոր Բայազետում, կարող եմ ազատ խոսել հորս ու մորս մասին, իմ պապ ու տատի մասին և` վերջ։ Այդքանը: Ընդամենը: Եվ ոչ այն պատճառով, որ ես իմ նախնիների մասին ավելին չգիտեմ, այլ նրա համար, որ մեծ պապերս ու տատերս եկել են Բայազետից: Իսկ Բայազետն առայժմ դուրս է մեր այժմյան պետական սահմաններից, հետևաբար խիստ գաղտնի ու արգելված թեմա է։ Նաև` վտանգավոր. բա որ հանկարծ մեր առանց այդ էլ կատաղած հարևաններն ավելի կատաղե՞ն։

Մինչ փոքրաթիվ ՀԱՅերով փորձում ենք կանխել Տավուշի գյուղերի հանձնումը, հող հանձնողը Հայաստանի տարածքով թուրքի ճանապարհն է սարքում։

Արցախի հանձնումից ու խայտառակ պարտությունից հետո՝ 2021 թվականի հունիսի 11-ին, նիկոլը ձայն էր մուրում Կիրանցում։ Կիրանցիները նիկոլին ծափերով դիմավորեցին ու խնդրեցին իրենց մենակ չթողնել։ Ինչին ի պատասխան նիկոլն ասաց.

- Պարոն Միտերան, Ձեր պաշտոնավարման ընթացքում Ձեզ ինչպե՞ս հաջողվեց հաղթահարել անելանելի թվացող քաղաքական երեք ճգնաժամերը։ - Նման իրավիճակներում իշխանությունները միշտ ունեն թիվ 1 հենարան` պառլանենտական ընդիմությունը:

Այո, Հայ Եկեղեցին իր բոլոր հարանվանություններով և բաժանմունքներով անմար ճրագ մըն է:

Քաջարան քաղաքը սկսվում է մի թաղամասից, որին տեղացիներն ասում են «Գաղութ»։ Ժամանակին' 60-ական թվականների սկզբին, այդտեղ տեղակայված էր հատուկ ռեժիմի ուղղիչ-աշխատանքային գաղութ։ Կալանավորներին ռուս զինվորներն էին հսկում։

Այսօր հանրային տրանսպորտում հետաքրքիր իրավիճակի ականատեսն ու մասնակիցը եղա: Ավտոբուս բարձրացավ առողջական ակնհայտ խնդիր ունեցող մի մարդ: Արդեն իսկ հարմարավետ տեղավորված երիտասարդներից որևէ մեկը անգամ փորձ չարեց իր տեղն այդ մարդուն զիջելու։ Ես մի կերպ համոզեցի, որ իմ տեղը նստի: Մեծ դժվարությամբ համաձայնեց ու նույնքան էլ դժվար նստեց։

Հենց հիմա, Էրեբունի զանգված:

Մարդկային յուրաքանչյուր էթնոս, բնականոն կյանքով ապրելու և գոյատևելու համար, որպես նախապայման, առաջին հերթին պետք է ունենա իր ազատ և անկախ Հայրենիքը: Ժողովրդի պատմական ապրելատարածքն է Հայրենիքը: Բայց ամեն մի ապրելատարածք՝ դեռ Հայրենիք չէ: Դարերի ընթացքում է հողը դառնում հայրենիք, երբ այն պատվում է ժողովրդի պատմամշակութային, ազգագրական, ճարտարապետական հուշարձաններով, նախնիների գերեզմաններով, երբ այն սրբագործվում է թշնամիների դեմ մղած պատերազմներում տարած հաղթանակներով և լեգենդար հերոսների թափած արյունով, երբ ձևավորվում են ազգային բնավորության գծերը, ազգային նկարագիրը, ավանդույթները, բարքերը, տարազը, լեզվական առանձնահատկությունները և ազգային ինքնագիտակցությունը, երբ այդ հողը ժողովրդի պատմական հիշողության մեջ է մտնում ժողովրդական բանահյուսության, առասպելներով, էպոսներով, երգերով ու հեքիաթներով, հարազատանում հոգեպես, երբ ժողովուրդը դառնում է հոգևոր ամբողջություն, երբ «Հող» հասկացությունը վերածվում է «Տուն» հասկացության, իսկ «Տուն» հասկացությունն էլ՝ «Երկիր» ու «Հայրենիք» հասկացությունների, և մտնում է էթնոսի արյան ու գենի մեջ` որպես նրա գոյատևման հիմնական պայման: