Մինչև 2018-ը Հայաստանում տեղի ունեցած նախագահական և խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ մարդիկ համատարած խոսում էին բաժանվող ընտրակաշառքի և իշխանությունների կողմից կիրառվող վարչական լծակների մասին։

Ինքնաճանաչումը շարունակում է մնալ մեր հիմնական աքիլեսյան գարշապարը, որը խանգարում է մեզ գտնել մեր ճիշտ տեղը արևի տակ։

Հին աշխարհից սկսած՝ տարբեր բնույթի դիտարկումները ցույց են տվել, որ հզոր ուժերն ու քաղաքակրթությունները, իրական փլուզումից ու վախճանից առաջ, փլուզվել են գաղափարապես և պասիոնարությունը կորցնելով։

Մի տեսակ սրտի մխիթարանք է, որ գիգանտ Եվրոպան էլ, փոքրիկ Հայաստանի նման, անճար վիճակում ելք է փնտրում ստեղծված իրավիճակից։

Տեղի ունեցող ընդհանուր գործընթացները հերթական անգամ վկայում են, որ սա այսօր փաստացի խաղում է բաց՝ առանց որևէ ներքին ինտրիգի ու կուլուարային դրվագների։

Ի՞նչ կուզենայի... Ես կուզենայի, Որ մարդիկ իրար լավ հասկանային, Որ ամեն ծնունդ Համաշխարհային փառատոն դառնար, Եվ ամեն մի մահ` Կորուստ հռչակվեր համաշխարհային: ՀԱՄՈ ՍԱՀՅԱՆ

Ժողովրդին կոչ անել դուրս գալ ու երկրում քաղաքական փոփոխություններ իրականացնել՝ նույնն է ինչ ժողովրդին կոչ անել ջոկատներ կազմել ու գնալ պատերազմ հաղթել։

Շուրջ երեք տարի է, որ չկա որևէ պետական մակարդակի տոն, որը չի վերածվել պետական մակարդակով իմաստազրկված նսեմացման զգացումի: Արդեն երեք տարի է, որ իշխանությունը, պետականության իմաստազրկման քաղաքական մշակույթը արմատավորելով իր շարքերում և իր ընտրազանգվածի մեջ, չշարունակի սնանկացնել:

Նկարիչ Հակոբ Հակոբյանի ծննդյան օրն է: Մի անգամ Ժամանակակից արվեստի թանգարանում նկարիչ Հակոբ Հակոբյանին հանդիպեցի: Ցուցասրահի պատին նրա նոր կտավն էր, իսկ նկարիչը աստիճանը դրել, բարձրացել ու տեղում աշխատում էր: Կտավը պատկերում էր մի հսկա ամբոխ` կազմված միայն մարդկային հագուստներից: Հակոբյանն ասաց, որ մի քանի թերի, անավարտ դրվագներ կան, եկել է տեղում դրանք շտկելու և լրացնելու: Հետո բացատրեց, որ իր աշխատանքը կոչվում է «Նեյտրոնային զենքին` ոչ»: