Քաղաքակրթությունների մրցավազքում ավելի հաճախ բերում է նրանց բախտը, որոնք, այս կամ այն պատճառով, չեն կարողանում հասնել բարեկեցության հնարավոր առավելագույն մակարդակին, որը հնարավորություն է տալիս նրանց լրիվ չկորցնել ապրելու կամքը։
Դա էլ նրանց տալիս է նաև որպես լիարժեք քաղաքակրթություն վերածնվելու շանս։
Նայեք Ռուսաստանի՝ իրենից առնվազն մի կարգ բարձր պոտենցիալ ունեցող հավաքական ուժի դեմ կանգնելու վճռականությանը։
Այս ամենը ավելի խոր իմաստավորման կարիք ունի, քան դա արվել է գիտության կողմից մինչև հիմա։
Ավելի շուտ, դրա համար որակապես նոր գիտական սինթեզ է պետք, քանզի էկզիստենցիալ աննախադեպ սպառնալիքներով լի ամպեր են կախվել մարդկության գլխին։
Ինչպես մարդու համար, այնպես է մարդկային քաղաքակրթության համար ինքնասպանությունը տեսականորեն բացառված չէ։
Պավել Բարսեղյան