Բարձունքը մերն էր Տղերքը չկան

Այսօր Ռոբերտ Աբաջյանի ծննդյան օրն է:

Այսօր նա կդառնար 27 տարեկան:

Երկնային ծնունդդ շնորհավոր Հերոս:

2016 թ. Մարտակերտ, ապրիլի 2:

-Կամանդի՛ր, ընկերուհուս նամակ գրե՞մ, որ եթե…

-Կիջնենք կգրես,- դառը ժպիտով պատասխանեց հրամանատար ՈՒրֆանյանը։

-Կամանդի՛ր, բայց լուրջ, գրե՞մ:

-Ա՛յ տղա, կիջնենք կգրես, ի՞նչ ես ուզում:

-Կամանդի՛ր, բա որ չիջնե՞նք:

-Հա էլի ի՞նչ իջնել, էս դիմացի սարերը տեսնու՞մ ես, հլը դրանք պետք ա բարձրանանք, եթե էդքանից հետո հավես անենք, հետ կիջնենք, եթե չէ, հենց էդ նոր պոստերում էլ կմնանք:

- Որ ամեն պոստի կամանդիր դուխիդ կեսն ունենա, Նախիջևանը մերը կլինի նորից:

- Մերն ա, էդ կասկեդ մտցրու՛, մերն ա Տղես:

Հրամանատար ՈՒրֆանյանը զինվորներին որդիս էր ասում։

Տղերքը բարձրացան:

Այս անգամ բոլորը մի տեսակ անհանգիստ էին:

-Մամային զանգեցի, չվերցրեց, - սկսեց խոսել Կյաժը։

-Կիջնենք կզանգես Կյաժ , խի՞ ես նեղվել:

-Ախպե՛ր, չեմ նեղվել, ուղղակի ուզում էի մամայի ձենը մի անգամ էլ լսել:

-Զինվո՛ր, առաջին անգա՞մ ես պոստ բարձրանում,- դիմացից լսվեց հրամանատար ՈՒրֆանյանի անհանգիստ ձայնը:

-Ոչ մի կերպ… ուղղակի, ա՛յ կամանդի՛ր, էս վերջերս էդ շները շատ են համը հանում:

-Հա՛, շուն են թո՛ղ հաչան, մի քիչ գազազել են, հես ա մի երկու ոսկոր կտանք, կհանգստանան։

Հանկարծ չորս կողմից սկսեցին ռումբերի պայթյուններ:

-Կրակե՛ք, տղե՛րք, կրակե՛ք...չնահանջեք:

-Կամանդի՛ր վիրավորներ ունենք, կամանդիր տղերքը չկան: Կաման...

Չհասցրեց ասել Կամանդիր հաջորդ փամփուշտը բաժին հասավ կամանդիրին` ՈՒրֆանյանին։

-Կամանդի՛ր, կամանդի՛ր, կամանդի՛ր, կամանդի՛ր.... արցունքները մի կերպ կուլ տալով Կյաժը վազեց վիրավոր Անդրանիկի մոտ։

Դիրքում Աբաջյանը մնաց Անդրանիկի հետ մենակ,վերցրեց հրամանատարությունն ու շարունակեց մարտը:

Անդրանիկին տեղափոխեց հարմար տեղ, բայց վերքերը խորն էին ու նա արնաքամ էր լինում։

-Անդ, դիմացի, դիմացի ախպերս էսա կգան մերոնք...

-Կյա՛ժ, դիրքը չտաս, կգնաս մամային ճակատը կհամբուրես իմ

փոխար...,- չհասցրեց վերջացնել ու ընկերոջ ձեռքերի մեջ փակեց աչքերը։

-Անդ՜դ՜դ՜դ՜ ախպերս՜ս՜ս՜ս՜ս՜ս՜ս՜...

Կյաժը երեխայի նման հեկեկում էր, ընկերները բոլորը չկան:

Չորս կողմը ականներ էին պայթում ու Կյաժը մենակ էր մնացել:

Աբաջյանը վրեժով լցված կապվեց հրամանատարական կետի հետ.

-Տղերքը չկան ես մենակ եմ մնացել, հենց էկան կալցոն քաշում եմ, էս դիրքը չտաք էստեղ իմ արյունն է ու իմ ընկերների: Էս դիրքը հանձողի...

Աբաջյանը քաշեց կալցոն էն պահին երբ թշնամին մոտեցավ որ ընկերների վրեժը լուծի։

Օգնական ուժերը տեղ հասան, տղերքը դիրքն անառիկ պահեցին:

ՈՒ պահեցին Արմենակի, Ռոբերտի,Անդրանիկի ու մնացածի կյանքի գնով…

Տղե՛րք, կներեք:

Արմինե ԴՈՎԼԱԹԲԵԿՅԱՆ

Մեկնաբանություններ