Ցանկացած մարդկային համակարգի կողմից որևէ գործում կամ գործունեության մեջ հաջողության հասնելու համար պետք են մի շարք անհրաժեշտ պայմաններ։

Ինչպես Հարավային Օսիայի վրա հարձակման հրաման տված ու դրանով իսկ Ռուսաստանի դեմ պատերազմ սկսած Միխեիլ Սաակաշվիլին, ինչպես հետագայում Դոնբասի հանրապետությունների վրա հարձակում նախաձեռնելով, ՌԴ-ի դեմ պատերազմ սկսած Վլադիմիր Զելենսկին, մի օր էլ Նիկոլը մի այլ առիթով, մի խոշոր սադրանքից հետո կարող է պատերազմ սկսել Ռուսաստանի դեմ, բայց մինչ այդ քայլը կամ դրանից հետո երանի կտա նույնիսկ Սաակաշվիլու ճակատագրին:

Երբ որոշ հակահայ ուժեր, իրենց ստորաքարշ լակեյների շուրթերով, շարունակում են պտտեցնել այն թեզը, թե իբր ՀՀ de facto վարչապետուհի (համատեղությամբ էլ` վաղու՜ց միջազգային բոլոր ռեկորդները գերազանցած, ռեկետյոր) անո տոտայի «ղոդուղին» Սերժն է բերել իշխանության և պահում է իր վերահսկողության ներքո, ինձ համար, գոնե, դրանց նպատակը որոշակիորեն ըմբռնելի է` «алкаш» («քուռակը» քիչ էր, հետն էլ «алкаш») «ղոդուղին» փոխարինել իրենց ենթակա մեկ այլ սրիկայով։

«Սեպտեմբերին իրականանալու է այն, ինչ ձեր մտքերում կար մայիսի 9-ին»,- ասում է Բագրատ Սրբազանը: Հրաշալի ու գեղեցիկ է ասված, բայց արդյոք արժե՞ հանրային այնպիսի սպասում առաջացնել, որը չունի ինստիտուցիոնալ հիմք:

Մարդկությունը, որպես տարբեր շահեր ու հնարավորություններ ունեցող մասերից բաղկացած բարդ համակարգ, ներկայում գտնվում է անհավասարակշիռ վիճակում, որից դեպի ապագա կա երկու ճանապարհ՝ 1․ Տաք պատերազմ կամ ավելի մեծ անհավասարակշռություն, կամ էլ 2․ Սառը պատերազմ կամ մի նոր ժամանակավոր հարաբերական հավասարակշիռ վիճակ։

Հայաստանում քաղաքական պրոցեսները մշտապես չեն փայլել իրենց բովանդակությամբ։ Չեմ հիշում ժամանակ, երբ, ասենք, որևէ օրենսդրական նախաձեռնության շուրջ բովանդակային քննարկում լինի սոցիալիստների և կապիտալիստների, պահպանողականների և լիբերալների միջև...

Աստիճանաբար ջրերը պարզվում են նրանց համար, ովքեր մինչև հիմա փորձում էին հայ հասարակությանը համոզել, թե 44-օրյա պատերազմը Ադրբեջանն ինքնուրույն սկսեց Արցախի դեմ: Մի քանի օր առաջ Էրդողանը հոխորտաց, թե այն ժամանակ մտել է Արցախ, իսկ հիմա էլ Իսրայելն է իր զինվորականներին հետ կանչում Ադրբեջանից (նաև՝ Վրաստանից)...

Տեսեք ռուսներին և ուկրաինացիներին ու հասկացեք, թե ինչ է իրականում պատերազմը, և ինչպես են այն վարում։ Մեզ մոտ շատերը դեռ պատկերացնում են, թե պատերազմը պարզապես զինվորների միջև կռիվ-կռիվ է:

Ռուս-ուկրաինական պատերազմում բեկում է տեղի ունենում: Պատերազմի ողջ ընթացքում առաջին անգամ ուկրաինական զորքն անարգել մտավ ՌԴ Կուրսկի շրջան: Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո առաջին անգամ է, որ Ռուսաստանի տարածք է ներխուժում օտարերկրյա զինուժ:

Փողոցում, թե որևէ միջոցառման ժամանակ կամ հյուր գնալիս, խանութում, թե շուկայում մարդիկ գրեթե ամեն քայլափոխի հարցնում են՝ ո՞նց է լինելու մեր երկրի վիճակը։ Մարդկանց աչքերում տխրություն, անհանգստություն և անորոշություն կա հայրենիքի ճակատագրի համար։