Ով մեղադրում ու մեծ մեծ բրդելով դասեր է տալիս Արցախցուն հումանիտար օգնությունը ընդունելու համար, թող ոչ թե 280 օր, այլ 280 ժամ դիմանա:

Այստեղ ժողովուրդը ստամոքսի ցավով չի տառապում, այլ՝ Հայրենիքի: Հայրենի՛ք ունենալու: Ապագա՛ ունենալու:

Հայկ Մարությանն առաջարկում է երկու տարբերակ...

Արցախը համաձայնել է Բերձորի միջանցքով և Ակնա-Ստեփանակերտ ճանապարհով հումանիտար բեռների համաժամանակյա տեղափոխմանը:

Այս պահին կարող ենք անել միայն հրատապ հետևություն/վերլուծություն, խորքայինի համար մի քիչ ժամանակ է պետք։ Ընտրությունների գիշերվանից հետո շվարած հանրությունը, գիտակից շերտերը, մենք բոլորս հետևությունների կարիք ունենք։

Անգամ հասարակությունն է մերժում այն գործիքակազմը, որով փորձում են աղետի ժամանակ իբր իշխանություն փոխել երկրում:

Փաստացիորեն, սա քաղաքական վակուում է։ Քաղաքական որևէ գործընթացի բացակայություն։ Թե՛ իշխանության, թե՛ ընդդիմության լեգիտիմության վերջնական սնանկության արգասիք։

Ֆրանսիացիների կայսր Նապոլեոնը (ի դեպ, Նապոլեոնը Ֆրանսիայի կայսր չի եղել՝ Ֆրանսիան պահպանվեց որպես հանրապետություն 1804-ից հետո, բայց կայսրի գլխավորությամբ, ուստի նա համարվում էր «ֆրանսիացիների կայսր») 1807-ին հանդիպեց մի գեղեցիկ կնոջ՝ լեհ ազնվական Մարիցիա (Մարիա) Վալևսկայային։ Հավանեց դրան։ Իսկ լեհ արիստոկրատները դրա մարդուն ասացին, որ հանուն ազգի և պետականության վերականգնման պանի Մարիցիան պիտի գնա ֆրանսիացիների կայսեր մոտ (մինչ այդ Լեհաստանը բաժանված էր Ռուսաստանի, Պրուսիայի և Ավստրիայի միջև)։ Մարդը համաձայնեց։ Մարիցիան գնաց, մի քանի շաբաթ ինչ-որ մի դղյակում ապրեց Նապոլեոնի հետ, հետո տղա ունեցավ նրանից, և այս բազում դրամատիկ սեռական ակտերի արդյունքում լեհական պետությունը վերածնվեց՝ Վարշավայի հերցոգություն անվան ներքո։ Սկզբում 102 հազար քառակուսի կիլոմետր տարածք ուներ, հետո Նապոլեոնը այն դարձրեց 150 հազար, բնականաբար, պանի Մարիցիայի խնդրանքով։

Ռուս-թուրքական էներգետիկ կապերը մտնում են ճգնաժամային փուլ: Ավելի շուտ՝ արդեն մտել են: Օրերս հայտնի դարձավ Մոսկվայի կողմից Թուրքիայում գազային հաբի ձևավորման հնարավոր կասեցման մասին: Այժմ էլ ի հայտ է գալիս ևս մի կարևոր հանգամանք, որը թույլ է տալիս խոսել թուրքական էներգետիկ աշխարհաքաղաքականության խորքային փոխակերպումների մասին:

1994 թ. զինադադարից հետո Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման մեկ ձևաչափ էր գործում՝ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահությունը՝ ՌԴ, ԱՄՆ և Ֆրանսիա: Ըստ էության, այն ձախողվեց, և կարգավորման գործընթացը ոչ մի քայլ առաջ չգնաց: