Այս օ­րե­րին Սոս Սարգ­սյա­նի ան­վան հա­մազ­գա­յին պե­տա­կան թատ­րո­նի դե­րա­սան­նե­րը ներ­կա­յա­նում են «Ա­ռա­կա­նի» առ­ցանց նա­խագ­ծով` միա­վո­րե­լով հու­մորն ու ի­մաս­տու­թյու­նը, խա­ղը և կյան­քը: «Ա­ռա­կա­նուն» հա­ջոր­դե­լու է հա­մազ­գա­յին թատ­րո­նի դե­րա­սան Վար­շամ Գևոր­գյա­նի նոր նա­խա­գի­ծը: Թա­տե­րա­կան կյան­քում սպաս­վող փո­փո­խու­թյուն­նե­րի, ժա­մա­նա­կի մար­տահ­րա­վեր­նե­րի, կեն­դա­նի շփ­ման պա­կա­սի ու դրա վտանգ­նե­րի, ինչ­պես նաև վե­րոն­շյալ նա­խագ­ծի մա­սին զրու­ցել ենք ՎԱՐ­ՇԱՄ ԳԵ­ՎՈՐ­ԳՅԱ­ՆԻ հետ:

Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը և տիկին Աննա Հակոբյանը Հայոց ցեղասպանության զոհերի հիշատակի 105-րդ տարելիցի կապակցությամբ այցելել են Ծիծեռնակաբերդի հուշահամալիր: Վարչապետ Փաշինյանը Ծիծեռնակաբդերդի բարձունքից հանդես է եկել ուղերձով.

Հայոց ցեղասպանության 105-րդ տարելիցին, որ նշվում է ապրիլի 24-ին, Հայաստանում ու բազում երկրներում պատրաստվում էին մասշտաբային միջոցառումներ, բայց մեծ մասը կորոնավիրուսի պանդեմիայի պատճառով բեկանվեց կամ կանցկացվի խիստ կարանտինի պայմաններում:

«Մնա­ցեք տա­նը մեկ ըն­տա­նի­քի պես», «Ա­ռողջ մար­դը բնու­թյան ա­մե­նա­թան­կար­ժեք ստեղ­ծա­գոր­ծու­թյունն է», «Յու­րա­քան­չյու­րից պետք է պա­հան­ջել այն, ինչ նա կա­րող է ա­նել», «Տխուր է, երբ տանն ես և «չու­նես ըն­կեր­ներ»։ Ա­վե­լի տխուր է, երբ դր­սում ես և ու­նես «թշ­նա­մի»:

83-ա­մյա Գո­հար տատն այս տա­րի Ծի­ծեռ­նա­կա­բեր­դի բար­ձունք գնա­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն չու­նի: Տխ­րել է. հոր, մոր տա­տե­րի ու պա­պե­րի հի­շա­տակն ինչ­պե՞ս է հար­գե­լու: Ան­մար կրա­կին մո­տե­նա­լու ու մտո­րե­լու հնա­րա­վո­րու­թյուն թեև չու­նի, բայց մոր պատ­մած հի­շո­ղու­թյուն­նե­րը մինչև այ­սօր էլ թարմ են մնա­ցել:

Հայոց Մեծ Եղեռնի 105-րդ տարելիցն է: Ես կրկին ժապավենի նման ետուառաջ եմ պտտում Ամերիկայի Համախարբերդի միության ջանքերով և օժանդակությամբ, Խորհրդային Հայաստանի քարքարոտ մի հողակտորի վրա փյունիկի նման վերածնված խարբերդցիների դեմքերն ու խորհրդավոր հայացքը:

Գե­ղար­քու­նի­քի մար­զի դպ­րոց­նե­րից մե­կում է աշ­խա­տում ու­սու­ցի­չը, որ հա­նուն Նի­կոլ Փա­շի­նյա­նի պատ­րաստ է մոր­թե­լու բո­լոր-բո­լո­րին:

Facebook-յան էջս փա­կե­լով Նի­կո­լի վար­ձատր­վող «լե­գեո­նա­կան­նե­րի» դեմ` զազ­րա­խո­սու­թյուն-հայ­հո­յանք­նե­րից գլուխս ա­զա­տե­ցի:

Տիար Խզ­մա­լյան, եկեք ծուռ նս­տենք, շի­տակ մտո­րենք։ Ա­ռի­թը «Հրա­պա­րակ» օ­րա­թեր­թի մշա­կու­թա­յին հա­վել­վա­ծում աչքս շո­յած Ձեր խոս­տո­վա­նու­թյունն էր, ո­րից էլ ծաղ­կա­քա­ղել եմ բնա­բա­նը։

Տու­նը վե­րած­վել էր յու­րա­տե­սակ հայ­կա­կան օ­ջա­խի: Այս­տեղ հա­ճախ կա­րե­լի էր տես­նել Վա­րու­ժա­նին, Սիա­ման­թո­յին, Ռու­բեն Սևա­կին, Շա­հան Պեր­պե­րյա­նին, Տիգ­րան Չյո­կյու­րյա­նին, Հա­կոբ Սի­րու­նուն, հայ գրա­կա­նու­թյան ին­տե­լեկ­տուալ­ներ Կոս­տան Զա­րյա­նին ու Հրանտ Նա­զա­րյան­ցին, դե­րա­սան Վահ­րամ Փա­փա­զյա­նին և բա­զում ու­րիշ­նե­րի: