Հանցավոր անհեթեթություն է տոկուն ու համառ արցախցուն պարտություն վերագրելը։
Թեկուզ և մասշտաբային գնահատմամբ։
Արցախի անկախությունը հռչակելը ֆիկտիվ ամուսնություն գրանցելու պես մի բան էր, որպես կանոն տարբեր հետին նպատակներ հետապնդելու համար։
Այդ «տարբերակի» սնանկությունն ակնհայտ էր հենց հռչակելու պահին՝ ֆիկտիվ գործարքների անատոմիային ծանոթ ցանկացած մեկի համար։
Այլ բան, որ շահագրգիռ դերակատարներին այդ դերն այնքան դուր եկավ, որ իրենց անխոհեմ վարքագծով բազում առիթներ տվեցին այսպիսի մեղադրանքների համար։
Մասնավորապես, Արցախի գաճաճ տիրակալները, երբեք դուրս չգալով իրենց «խորամանկ» վերադասների արատավոր օրակարգից, ինքնուրույն որոշում կայացնող ղեկավարների պատրանք ստեղծեցին։
Այսքանից հետո, դրանց համատեղ խաղերի բեռն իր ուսերին կրած, իսկ հիմա նաև ուժգին հարվածն իր գլխին ընդունած ժողովուրդը թույլ է տալիս նրանց շարունակել օտարի թելադրած կործանարար խաղը։
Անհնարինության աստիճան տուժած ժողովուրդը թույլ է տալիս նրանցնց իրեն շեղել ազգային բոլոր ռեսուրսների արագ ու արդյունավետ համախմբման անհրաժեշտության գլխավոր խնդրից։
Ելքը մեկն է. ուշադիր լսել բոլորին ու ապակողմնորոշող թվացյալ աղմուկի մեջ որսալ ռացիոնալ հատիկը։
Հրանտ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ