«Կը հասկնայի, թե որոշումս անդառնալի էր ու աճապարեցի անոր շուրջ խորհրդակցիլ մտերիմ ծանոթներուս ու բարեկամներուս հետ: Գրեթե ամենքն ալ թերահավատորեն կը մոտենային միտքերուս ու ծրագրերուս։ Շատերն այն կարծիքին էին, թե նոր հայկական պայքարող կազմակերպության մը հիմնումը անկարելի է սփյուռքի առարկայական պայմաններու պատճառով և սկիզբեն դատապարտված է ձախողության: Կը զգայի, թե ամենքն ալ կը մեկնեին միևնույն սխալեն` կ’անտեսեին ժողովուրդի հսկայական դերը, անոր անսահման կարևորությունը վերոհիշյալ խնդիրներու լուծման մեջ:
Ամեն պարագային ինձի տակավին կը պակսեր կազմակերպչական, զինվորական ու քաղաքական փորձառությունը: Այդ բացը լրացնելու նպատակով 1968 թվականին մուտք կը գործեի արաբական հեղափոխական ու քաղաքական շարժման ասպարեզը, այն հաստատ համոզումով, որ օր մը այնտեղեն ամբարած ամբողջ փորձառությունս ի սպաս պիտի դնեմ իմ ժողովուրդիս Դատին ու Հայրենիքիս ազատագրության գործին»:
ՀԱԿՈԲ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Կարո ՎԱՐԴԱՆՅԱՆԻ ՖԲ էջից