Այս նյութը գրվել է «Իրատես» թերթի պատվերով, 2020 թվի մայիսին, երբ դեռ Եռատոն ունեինք, երբ դեռ Արցախն այս ամոթալի վիճակին չէր հասցված տարածքի 75 տոկոսի կորստով, երբ դեռ թրքաբարոները չէին հասցրել իրագործել երկիրը թուրքի տակ պառկեցնելու գործընթացը։

Չի կարող երկրի ղեկավարը լինել կիսագրագետ, բայց երկիրը ղեկավարել գրագետ ձևով: Գերագույն հրամանատարը բանակում չծառայի, բայց պատերազմում հանդես գա որպես փայլուն զորահրամանատար:

«Խաղաղության դարաշրջան» թեզը շատ նուրբ փոխարինվել է «էսկալացիա չի լինելու» քաղքենի հեղափոխական թեզով։

Հանգամանքների բերումով իշխանությունը վերցրած խառնամբոխը վերադարձել է 1920-ական թվականների կառավարության հոգեվիճակին։ Եթե այն ժամանակ ամբողջ հույսը Սևրի պայմանագիրն էր, ապա հիմա նույնպես փորձում են «միջազգային արդարադատության» վրա կառուցել իրենց քաղաքականությունը` նույն փոսն ընկնելու հեռանկարով։

Հանրահայտ փաստ է, որ եթե ռուսական զորքը դուրս գա Հայաստանից, և դրա արդյունքում Թուրքիան հարձակվի Հայաստանի վրա, ապա հակառուսականության ռահվիրաներից ոչ ոք զենք չի վերցնելու հայրենիքը պաշտպանելու համար, ոչ էլ նրանց զավակներն են զենք վերցնելու, որովհետև վաղուց այլևս Հայաստանի Հանրապետությունից դուրս են լինելու կամ էլ խուսափելու են հայրենիքի պաշտպանությունից, քանի որ այս կամ այն աղանդի անդամ են:

1. Եթե դատարանները շրջափակելու կոչին հայ հասարակությունը տար նույն ռեակցիան, ինչ Իսրայելի հասարակությունը՝ իրենց իշխանության դատաիրավական ռեֆորմին, շատ բաներից Հայաստանում հնարավոր կլիներ խուսափել։ Չի բացառվում՝ նույնիսկ պատերազմից։

Ի տարբերություն շատ շատերի, ես խաղադրույք չէի դնի Իրանի վրա: Այն էլ, երբ խոսքը վերաբերում է երկրիդ անվտանգությանն ու ապագային:

Նոյեմբերի 9 -ի փաստաթուղթը ՀՀ կողմից ստորագրած անձը ոչ անսպասելի լայվ մտավ Աշտարակի քարե անապատի մերձակայքից և միայն իրեն բնորոշ վստահությամբ ազդարարեց, որ այդ վայրում կառուցվելու է Ակադեմիական քաղաք։ Իհարկե,սույն անձից ավելի անբռնազբոս հայտարարություններ լսելու տարիների փորձը որոշակի իմունիտետ է ձևավորել գիտակից մարդկանց մոտ, բայց այս անգամ վերջինս գերազանցեց ինքն իրեն։ Իսկ ի՞նչ էր նրա հայտարարած Ակադեմիական քաղաքի տեսիլքը, և ի՞նչ էր երեվացել նրա աչքին: Հերթով ներկայացնենք՝ ըստ շարքի և իմաստի։

Ռուս-ուկրաինական պատերազմի արդեն կոնկրետ արդյունքներից մեկը ռուսական «Վագներ» մասնավոր ռազմական ընկերության հայտնությունն է։ Եվրոպական լավագույն ռազմական հանդերձանքով, կապի միջոցներով, անհատական դաշտային ապահովության միջոցներով, ժամանակակից հրետանիով, տանկերով զինված ուկրաինական բանակը մարտադաշտում զիջում է արկածախնդիր Պրիգոժինի սաներին, ընդ որում, այս միավորման մարտիկները գերազանցում են նաև ռուսական կանոնավոր բանակին և չեչեն գրոհայիններին մարտավարական հմտություններով։

Շուրջ հազար տարի չունենաս պետականություն (1045-ից՝ բացառությամբ 1918-20թթ.), մինչ այդ, բազմիցս կորցնես ու վերականգնես այն, բայց վերոնշյալ հազարամյակներից հանրությունը իմանա ընդամենը 2 դավաճանի անուն՝ Վասակ Սյունի (5-րդ դար) և Պետրոս Գետադարձ (11-րդ դար): Եվ, ինչպես երեկ պարզվեց, առաջինը (վասակ) արդեն «դավաճան չէ»: