Անդրանիկը թևեր պիտի ունենար, որ թռչեր-հասներ Սարդարապատ կամ Բաշ Ապարան
04.09.2020 | 00:51
Հայոց նորագույն պատմության պայքարի աներկրորդ հերոս զորավար Անդրանիկին արդեն մեկ դարից ավելի, փառաբանելով ու նսեմացնելով, նրան վկայակոչելով ու խոսքը մեջբերելով, դիմում են տարբեր զբաղմունքի տեր ստեղծագործողներ ու քաղաքական գործիչներ: Նրա հիշատակը չէր խամրել անգամ խորհրդային միակուսակցական համակարգի գերիշխանության տարիներին: Սիրված էր ամենուր, ամեն հարկի տակ: Հենց դրա շնորհիվ մեր հերոսներից նա առաջինը մեծարվեց հայրենիքում: Վերադարձավ, և նրա ոգին զենք դարձավ հայոց նոր սերնդի համար, որը հաղթեց Արցախյան գոյամարտում:
Երբ երեսուն տարի առաջ մեզանում սկսվեց տնտեսության մասնավորեցումը, ըստ կուսակցական պատկանելության սեփականաշնորհվեցին նաև ազգային գործիչներն ու հերոսները: «Անտեր» մնաց միայն հերոսապետ Անդրանիկը: Նա ինչպես կար, այնպես էլ մնաց ժողովրդի սեփականությունը: Սակայն զորավարի ծննդյան 150-ամյակը 2015-ին հայրենիքում չնշվեց պետականորեն՝ իշխող ՀՀԿ-ի և նրա առաջնորդի կամքով: Դե, նրանք դավանում են նժդեհականություն՝ չիմանալով, որ Գարեգին Նժդեհն իր ավագ ընկեր Անդրանիկին համարում է հայոց ազատագրական պայքարի խորհրդանիշը:
Հիմա էլ ասվում է՝ մոռանալ մեր հերոսական անցյալը, նաև Անդրանիկին, և պատմությունը սկսել զրոյից: Այս խայտառակ մտայնությանը միայն ես չէ, որ դեմ եմ: Ներկա հրապարակման առիթն այլ է: Վերջերս իջևանյան իմ անկյունում ուշադրությանս արժանացրին Թաթուլ Հակոբյան լրագրողի՝ իր կուսակցության կամ գաղափարակիցների խմբի տեսակետն արտահայտող շարադրանքը, որով նա կանգնել է զորավարին նսեմացնողների շարքերում: Խոսքը վերաբերում է 1918 թ. գարնանը թուրքերի դեմ մղված կռիվներին Անդրանիկի չմասնակցելու հանգամանքին: Նա ասում է. «Անդրանիկը իր շուրջ 2000 զորախմբով, որ ձևավորվել էր Ալեքսանդրապոլում 1918 թվականի գարնանը, գրեթե մասնակցություն չունեցավ Սարդարապատի, Բաշ Ապարանի և Ղարաքիլիսայի հայ-թուրքական կռիվներին»: Մեղմ ասած՝ սա չիմացության արդյունք է պատմական թեմայով ստեղծագործողի համար:
Նախ բոլոր չիմացողներին հայտնեմ, որ Անդրանիկը թևեր պիտի ունենար, որ թռչեր-հասներ Սարդարապատ կամ Բաշ Ապարան, որովհետև նա հեռվում էր՝ զբաղված իր գործով: 1918 թ. մարտին հայկական կորպուսի հրամանատար, զորավար Թովմաս Նազարբեկյանի կարգադրությամբ Անդրանիկը Սիբիրից ժամանած արևմտահայ ռազմագերիների երթային վաշտի հիման վրա Թիֆլիսում կազմավորում էր իր վերջին զորքը՝ Հայկական առանձին հարվածող զորամասը: Հայաստանի պաշտպանության խորհրդի պահանջով Ալեքսանդրապոլում վերջնական տեսքի բերված 1400 մարդուց կազմված ջոկատը, Անդրանիկի ներկայությամբ թուրքերին չգրգռելու նպատակով, ուղարկվում է դեպի Ախալքալաք՝ սահմանի Բանդիվան-Կարծախ գիծը պաշտպանելու: Ապրիլի 27-ին, մայիսյան հերոսամարտերից գրեթե մեկ ամիս առաջ, անդրանիկյաններն Աշոցքի սարահարթում առաջինն են ընդունում նախահարձակ թշնամու հարվածները՝ ստանձնելով բացվող ռազմաճակատի աջ թևի պաշտպանությունը: Այստեղ անզիջում կռիվները շարունակվում են 19 օր:
Մայիսի 15-ից հետո, երբ թուրքերը նենգաբար գրավեցին Ալեքսանդրապոլը, հայկական զորքը նահանջեց Ղարաքիլիսա՝ շրջապատման վտանգ առաջացնելով Անդրանիկի զորքի համար: Օր օրի ավելացող գաղթականներին ապահով Լոռվա սարահարթ տեղափոխելուց հետո, մայիս 19-ին հարվածող զորամասը Քարախաչի լեռնանցքով անցավ Վորոնցովկա, այնուհետև՝ Ջալալօղլի, ուր մայիսի 20-ին և 21-ին տեղի ունեցան կատաղի մարտեր: Անդրանիկը կորպուսի շտաբից հրաման ստացավ ամեն գնով պաշտպանելու Դեբեդի ձորով անցնող երկաթուղին, որով թշնամին հույս ուներ արագ գրավել Թիֆլիսը և շարժվել դեպի Բաքու: Հայկական առանձին հարվածող զորամասը պատվով է կատարում իր առաջադրանքը: Իսկ թե ինչու Անդրանիկը չի մասնակցել Ղարաքիլիսայի ճակատամարտին, հանդիպողները թող այդ հարցը տան հայկական կորպուսի հրամանատար Թովմաս Նազարբեկյանին: Նաև խորհեն՝ հայոց անմահ հերոսապետը 1918-ի գարնանը սկսված հայ-թուրքական կռիվներում «գլու՞խ է պահել», թե՞ մասնակցել իր անվանը վայել ձևով:
Անհրաժեշտ եմ համարում հավելել, որ կանխամտածված, թե թյուրիմացաբար, մինչ այժմ էլ պատշաճորեն չի հիշվում Անդրանիկ զորավարի ավանդը Սյունիքի պաշտպանության, այն Հայաստանի Հանրապետության անբաժանելի մաս հաստատելու և Իրանի հետ սահմանը պաշտպանելու գործում: Զորավարը Բաթումի պայմանագիրը մերժելուց հետո իր զորքով և իրենից ոչ մի գնով բաժանվել չցանկացող գաղթականների բազմության հետ փորձեց Նախիջևանով անցնել Խոյ, հասնել Միջագետքում գտնվող անգլիացիներին, նրանց ուղեկցել Հայաստան և գաղթականներին վերադարձնել հայրենիք: Երբ դա չհաջողվեց, նա Բարձրյալի կամոք հայտնվեց Սյունիքում և ամիսներ շարունակ լեռնացավ Նախիջևան-Սիսիան-Գորիս-Շուշի ճանապարհով առաջացող թուրքերի դեմ:
Ազգի սիրելի հերոսն իր կիսաքաղց ու բոկոտն հրաշք քաջերի հետ, ՀՀ կառավարությունից չստանալով որևէ օգնություն, վերահաս կործանումից փրկեց Սյունիքի 60-հազարանոց բնակչությանը, 35 հազար գաղթականներին և «ազգի զմայլելի ծաղիկ» որբերին: Նա կարողացավ՝ որպես Հայաստանի անբաժանելի տարածք, պահպանել պատմական Սյունիքը, որն այսօր էլ սեպի նման խրված է արևմտյան և արևելյան թուրքերի սիրտը: Այս ամենի մասին պիտի իմանան Անդրանիկին սիրողներն ու նսեմացնել ցանկացողները: Պարզապես կարդալ է հարկավոր թեմային վերաբերող գրականությունը, և ոչ թե մերկապարանոց հայտարարություններ կատարել: Իսկ անկողմնակալ մնալու համար՝ ծանոթանալ օտարների կարծիքներին Անդրանիկի մասին:
Ռուբեն ՍԻՄՈՆՅԱՆ
Մեկնաբանություններ