Այսօր Հայաստանում ամենահեշտն ու ցանկալին խորհրդարանական ընդդիմություն լինելն է. կարելի է օգտվել ամեն ինչից ու դրա համար ոչ մի պատասխանատվություն չկրել, պատգամավորական բարձր աշխատավարձն էլ՝ վրադիր: Միեւնույն է, ժողովուրը պատկերացում չունի ընդդիմության կուլիսային «խաղերից» ու սերտաճումներից, շատերին տեսնում է էկրաններից կամ մամուլից, որտեղ այդ ընդդիմությունը ներկայանում է իբր ընդդիմադիրի կերպարով ու պահի հերոսը դառնում: Իրականում ընդդիմադիրներից շատերն ավելի վատն են, քան ամենաթունդ իշխանամետները, որովհետեւ կեղծ ընդդիմություն են, վկան էլ իրենց երկդիմի կյանք վարելն է: Իշխանությունը վստահ գիտի այդ ընդդիմությունից ում՝ ինչ է անհրաժեշտ և ինչպես կարելի է փակել ամեն մեկի բերանը, որովհետև, այն, ինչը չի կարելի գնել փողով, կարելի է գնել շատ փողով: Ժողովուրդն էլ վաղուց հոգնել է «գրպանային» ընդդիմությունից, քանի որ անցել են աչքին թոզ փչելու ժամանակները, ու մարդիկ հասկանում են, որ նրանց ամեն ակցիան հաստատ կոնկրետ նպատակ ու ենթատեքստ ունի, ինչը, բնականաբար, այդ ընդդիմության ներկայացուցիչների բանկային հաշվեհամարներին է վերաբերվում: Կան այնպիսիներն էլ, որ ծառայությունը կատարում են ծառայության դիմաց: Եվ եթե այդ ընդդիմություն կոչվածը ԱԺ-ում եղանակ չի փոխում, որոշումների վրա ազդել չի կարողանում, ինչո՞ւ չի հրաժարվում իր մանդատներից: Մյուս կողմից էլ, ամեն ինչ պարզ է՝ եթե հրաժարվի, ինչպե՞ս է արտոնություններից օգտվելու: Կարճ ասած նրանք խորհրդարանում ձևական են, այսպես կոչված, բուտաֆորիա: