Վերջերս քիչ եմ խառնվում քաղաքական անցուդարձի վերլուծություններին, առավել ևս, ստեղծված իրադրությունից դուրս գալու տարբերակներ ներկայացնելուն: Պատճառը ոչ անտարբերությունս է, ոչ էլ տկար վերլուծողական միտքս:
Քանի օր է՝ թունդ զայրացածների ու կեղծ բարեպաշտների գրառումներ են աչքովս ընկնում, թե բա՝ ազգը Ամանո՜ր է նշում, գնումներ է անում, տարված է խոզի կամ տավարի բդով, փոխարեն՝ գնա ու Լաչին բացի, սահմանը պահի...
Հայաստանի հատկապես մանր առևտրականների շրջանում հաճախ եմ նկատել, որ դիտում ու քննարկում են թուրքական հեռուստասերիալներ, երբեմն նույնիսկ կախվածություն է առաջանում դրանց բովանդակությունից։
Արդյոք Հունգարիայի վարչապետ Վիկտոր Օրբանը, թեկուզ ոչ հրապարակային, մտահոգություն հայտնե՞լ է Գուրգեն Մարգարյանին կացնահարող Ռամիլ Սաֆարովին Ադրբեջան արտահանձնելու վերաբերյալ։
Աշխարհի ամենաժողովրդավարական երկիր Շվեդիան, երկիր, որտեղ առաջին անգամ հիմնադրվել է օմբուդսմենի (մարդու իրավունքների պաշտպան) հաստատությունը, Թուրքիային է հանձնում Շվեդիայում ապաստան հայցած քուրդ այլախոհին։
44-օրյա ադրբեջանա-թուրքական պատերազմից հետո Թուրքիան որոշեց, որ Ստամբուլյան կոնվենցիան չեղարկելու ճիշտ «ժամանակն» է (ինչն արվեց 2021 թ. մարտի 19-ին), թեպետ, իբր այդ կոնվենցիայի հետևողական ջատագովներից էր:
Ստի և կեղծիքի հեղափոխությամբ գալով իշխանության, որոշ ժամանակ անց, վարչապետ կոչեցյալը, օգտվելով իշխանական լծակներից, չառարկեց ՄԻԵԴ հարցադրումներին, ապա, հանձնարարելով իրեն ենթակա դատախազությանն ու դատավորին, ինքնարդարացվեց։
ԱՄՆ-ի նախագահի թեկնածու հանրապետական Թրամփի քաղաքական ուղերձները սերտորեն կապված են ուկրաինական պատերազմի հետ: Այդ մասին են նրա բազմաթիվ հայտարարությունները և հատկապես վճռականությունը՝ վերջ դնելու այդ անիմաստ արյունահեղությանը: Հեռուստաբանավեճի ժամանակ նա ուղղակիորեն Բայդենին մեղադրեց՝ նրան որակելով որպես պատերազմ սանձազերծող...