Ռուսական լրատվամիջոցները վերջերս հաճախ են պնդում, թե նախկին խորհրդային տարածությունում ինտեգրացիոն գործընթացները ոչ միայն հաջողությամբ զարգանում են, այլև մոտենում են իրենց տրամաբանական ավարտին։

Իրանի արտաքին քաղաքականությունն իրենից ներկայացնում է մի բազմավեկտոր գործընթաց, որը նպատակամիտված է խիստ հավակնոտ խնդիրների լուծմանը, խնդիրներ, որոնք Իրանին տարածաշրջանային մեծատերության դեր են վերապահում։ Այդ խնդիրները միշտ չէ, որ իրացվում են, և, ըստ էության, չեն էլ կարող իրացվել` կապված քաղաքական, ներդրումային և տնտեսատեխնոլոգիական ռեսուրսների լիարժեք օգտագործման անհնարինության հետ։

Գերմանիայի արտաքին քաղաքականությունը վերջին 100 տարում զարգացել է զիգզագաձև. ունեցել է վերելքներ և անկումներ` արտացոլելով համաշխարհային միջազգային հարաբերությունների բոլոր միտումները և Եվրոպայի ժողովուրդների ճակատագրերի ամբողջ ոդիսականը:

Հինգերորդ գումարման Ազգային ժողովի հերթական նստաշրջանն ավարտվեց արտահերթի խոստումով: Տարօրինակ է, չէ՞, որ օրենսդիրներն ու գործադիրները երբեք չեն կարողանում տեղավորվել իրենց իսկ սահմանած նորմերի մեջ` մշտապես հերթական նստաշրջանի ավարտից հետո հրավիրվում են արտահերթ նստաշրջաններ ու նիստեր: Գուցե պետք է փոխե՞լ յուրաքանչյուր նստաշրջանում քառօրյաների թիվը, եթե աշխատանքը կա ու պետք է անել: Պետք է ընդամենը հաշվարկել: Ճիշտ հաշվարկել: Թե՞ կառավարություն-խորհրդարան օրինագծային ատկատը չի հաշվարկվում` կյանքի թելադրանքով:

Իրանում ընտրություններն ավարտվեցին: ԱՄՆ-ը որոշում կայացրեց օգնելու սիրիացի ապստամբներին: Մի փոքր ևս, ու Սիրիան կվերածվի թռիչքների համար փակ գոտու: Այս պահին ընթանում է Մեծ ութնյակի գագաթնաժողովը: Ռուսաստանը դեմ չէ իր վարձկաններին հանդերձավոր խաղաղարարների պես ուղարկելու Գոլանի բարձունքներ:

Աշխարհը` աշխարհով, մերոնք` իրենց «դարդ ու ցավով»: Այն պահին, երբ մեր շուրջն ամենաիսկական իմաստով վերաձևվում է աշխարհը, Հայաստանում բավականին տարօրինակ պայքար է գնում սեփական տեղի ու դերի համար: Թիրախը, ինչպես միշտ, 2017-ի, 2018-ի ընտրություններ կոչվող «հայկական վերադասավորություններն» են, որին «հասնելու» համար նախ պետք է տիրանալ վարչապետի «բարեբաստիկ» աթոռին:

Չորս տասնամյակ է, ինչ Սիրիայում սոցիալիստական հակման պետական վարչակարգ է։ ԲԱԱՍ կառավարող կուսակցության սոցիալիզմը մի «կիսամիջոց» է, արաբական նացիոնալ-սոցիալիզմի որոշակի սխեմա` բազմաթիվ տեղային, մեծ չափով խոտոր տարրերով, նախ և առաջ իսլամի հանդեպ լոյալությամբ։

Աշխարհի ոչ մի երկրում և ոչ մի ժամանակ դրամատերերին, հարուստ մարդկանց չեն սիրել: Որովհետև աղքատների ու կիսաղքատների մեծամասնությունը համարել ու համարում է, որ զորեղ, հաճախ իրեն կառավարող հարուստների փոքրամասնությունն անարդարությամբ, իր հաշվին է ունևորություն ձեռք բերել:

Ի՞նչ տարբերություն կա Թահրիր, Թաքսիմ և Թատերական (պաշտոնապես Ազատության հրապարակը այդպես է կոչվում) հրապարակների միջև: Բացի երկրներից: Բացի ժամանակներից: Բացի ճարտարապետներից: Եվ` ի՞նչ նմանություն: Փաստորեն, հրապարակներից են սկսվում հեղափոխությունները: Եվ այս փաստը այլևս աներկբա է:

Քաղաքական սեզոնը կարելի է համարել փակված: Վերջին ակորդը Տիգրան Սարգսյանի հետ կապված սկանդալն էր` Լևոն Զուրաբյանից «օֆշորգեյթ» անվանյալ: ՈՒ եթե խարսխվենք հարգարժան ծերուկի (ոչ Տեր-Պետրոսյանի, այլ Ֆրոյդ պապիկի) տեսության վրա, ապա ենթագիտակցական կրակոցն ինքնին «մատնված» ու ամեն բան ասված է այս մեկ բառով` «օֆշորգեյթ», զի առաջին ասոցիացիան ՈՒոթըրգեյթն էր, որի պատճառով ԱՄՆ նախագահ Նիքսոնը հրաժարական տվեց: