Երբ ամիսներ առաջ «Իրատես de facto»-ի գլխավոր խմբագիր Փիրուզա Մելիքսեթյանն առաջարկեց թերթի 5-ամյակի կապակցությամբ հոդված գրել (այդպիսի մտահղացում էր` լրագրի աշխատակիցներն ու մշտական հեղինակները հանդես պիտի գային, և այդ կերպ հոբելյանը նշվեր), հրաժարվեցի: Պատճառն այն էր, որ ներդրումս աննշան էի համարում (այդպես եմ համարում և հիմա) ու բարոյական իրավունք չէի տեսնում: Երբ մի քանի օր առաջ նույն հարցով զանգահարեց, համաձայնեցի, որովհետև այլևս մերժել չէի կարող (այս գրվածքի ամբողջ հենքից պարզ կդառնա` ինչու):

«Երևան Ջուր» ընկերությունը տեղեկացնում է իր հաճախորդներին և սպառողներին, որ, վթարային աշխատանքների հետ կապված, ս.թ. սեպտեմբերի 20-ին ժամը 10.00-22.00 կդադարեցվի Կենտրոն վարչական շրջանի Տ. Մեծի 23-31, Վարդանանց 28-32, Նար-Դոսի 73-77 համարների, Ե.Քոչար, Քաջազնունի, Զավարյան, Կորի, Արհեստավորների, Ս.Վրացյան փողոցների և հարակից տարածքների ջրամատակարարումը:

Անարդարությանը բախվելով՝ կոտրվում է հավատը մարդու, երկրի ապագայի, Աստծո հանդեպ: Իսկ հավատի կորուստը կարող է հանգեցնել սարսափելի հետևանքների՝ սկսած հոգեկան շեղումներից, վերջացրած արտագաղթով: Այդ պատճառով մեծապես կարևորվում են դատական համակարգի բարեփոխումները, ինչի արդյունքում ակնկալվում է մեծացնել քաղաքացիների վստահությունը դատարանների նկատմամբ:

Անձամբ չեմ ճանաչում Լիլիթ Հովհաննիսյանին, բայց հարկ եմ համարում նշել, որ վերջին շրջանում բծախնդրորեն ուսումնասիրել եմ երգչուհու ստեղծագործական ժայթքումները, որոնք մեկը մյուսի հետևից հարյուր հազարով դիտումներ են հավաքում youtube-ում և բուռն քննարկումների առիթ հանդիսանում: Եվ, մեծ հաշվով, կարելի է փաստել, որ Լիլիթը հայրենական շոու բիզնեսի լոկոմոտիվն է:

Երևանի ավագանու անդամ Ստյոպա Սաֆարյանի այն մտահոգությունը, որ Երևանի քաղաքապետարանը միջոցներ է փնտրում տրանսպորտի ուղեվարձի բարձրացմանն անդրադառնալու համար՝ միանգամայն տեղին է:

Ես այդ օրվա մասին շատ քիչ եմ պատմել: Ինձ համար սարսափելի են այդ հիշողությունները: 99 թվականի հոկտեմբերի 27-ին մեր տանը շատ մարդ կար: Այդ օրը հորս ծննդյան օրն է. նա դարձավ 40 տարեկան:

Իմ կարծիքով ՖԲ-ում գրեթե մեծամասնությունը այս կամ այն կերպ անդրադարձել է տաքսիների, տաքսիստների թեմային: Ֆեյսբուքահայությունից հետ չմնալու համար, որոշեցի ես էլ անդրադառնալ և ցավով նկատեցի տաքսիների տարօրինակ, անգրագետ, անմիտ անվանումները, որոնք, չգիտես ում թեթև ձեռքով, ում թողտվությամբ, որ կազմակերպության անկազմակերպվածության, հսկողության բացակայության պատճառով, լեզվա-բառա-տեղանքային անունների լաբիրինթոսային, խառնափնթոր իրավիճակ է ստեղծվել:

Թե լուսահոգի տատիս որևէ բան հարցնեիր, խոսքը կսկսեր առնվազն մի հիսուն տարվա խորքից: Քանի դեռ ջահել էի, հարցին պատասխանելու տատիս տակտիկան թվում էր ժամանակի անհարկի կորուստ: Երբ հասակ առա ու իմ այս հիսունհինգից (նկարի մեջ ջահել երևալուս հանկարծ չխաբվեք) սրընթացորեն մոտենում եմ տատիս հասակին, իսկ դրան առնվազն մի քառասուն տարի դեռ կա (բոլորիդ այդքան երկարակեցություն եմ ցանկանում, մնացածի տերն էլ` Աստված), հասկացա մի պարզ ճշմարտություն. ամեն սերունդ ասելիքի մեջ ապրածի խտացումն է փորձում դնել ու չի ցանկանում, որ իրենից հետո եկողը գնա սեփական սխալների վրա կյանքը կառուցելու ճանապարհով:

Մաքսային միությանն անդամակցելու Հայաստանի որոշման վերաբերյալ համացանցն ու ԶԼՄ-ները հեղեղած հուզական «տեղեկատվական աղբը» քչփորելով` ԵՄ ասոցացման համաձայնագրի ջատագովների հնչեցրած գնահատականների մեջ գերակշռող հիմնավորումներից ամենահուզականը, թերևս, հետևյալն էր. «Չորս տարի աշխատել ենք ԵՄ ասոցացման համաձայնագրի վրա, ապա կտրուկ քայլ արել…»:

Իսկապես ցնցված եմ: Այն, որ ասում են՝ «մինչև հոգուս խորքը»: Նույնիսկ մի բան էլ՝ անդին: Չէ, լուրջ: Ախր, ինչի՞ նման է, երբ օպտիկական նշանացույցով մահավճիռ ես արձակում անմեղ, անշառ կենդանուն ու սառնասրտորեն գնդակահարում: Խեղճ բեզոարյան այծ, մուֆլոն, խեղճ վարազ ու արջ: