Նրանք, որ նախորդ խորհրդարանական ընտրություններում այսօրվա իշխանությանը ձայն չեն տվել, նաև նրանցից շատերը, որոնք իրենց կամքով ընտրել են այս իշխանությանը, ոչ մի կերպ չեն ընկալում այն գործողությունների տրամաբանությունը, որն այդ իշխանություններն անվանում են «խաղաղության հաստատման քաղաքականություն»։ Ակնհայտ է, որ այդ քաղաքականությունում պետական, ազգային շահերի առնչությամբ ենթատեքստ գոյություն չունի։ Ինչպիսի՞ բովանդակություն կարող է ունենալ այդքան կարևոր խնդրի քննարկումը մի երկրի հետ, ընդ որում՝ առանց նախապայմանների, որն օկուպացրել է Արցախի և ՀՀ տարածքները, որը մինչ օրս չի վերադարձրել ռազմագերիներին, որը շարունակաբար անվտանգային ու հումանիտար խնդիրներ է ստեղծում քո բնակչության համար, որը ոչ միայն չի ճանաչում Արցախի ժողովրդի ինքնորոշման իրավունքը, այլև ընդհանրապես վերացած է համարում այդ խնդիրը, որը մերժում է բանակցային որևէ ձևաչափ և այլն։

Ընդդիմությանը անհրաժեշտ է քննադատել: Ընդ որում անհրաժեշտ էր դա անել վաղուց, դեռ մինչև «հեղափոխությունը»: Դա կլիներ այս աղետը կանխելու համակարգային քայլերից թերևս ամենակարևորը: Եթե ժամանակին հատկապես լրատվամիջոցների կողմից անտեղի ներողամտություն չցուցաբերվեր ամեն ընդդիմադիր տգետի նկատմաբ, ապա քաղաքական դաշտը կֆիլտրվեր: Проходимец-ները կմաղվեին և իշխանափոխությունը նման հակապետական կոլափսի չէր բերի: Գաղափարների, սլզբունքայնության, գիտելիքի մաղով անցած մարդիկ իշխանության գալով նման ցնցումների առաջ չէին կանգնեցնի պետությունը:

Երբ երկրիդ ղեկավարն ԱԺ ամբիոնից խոսում է թշնամի երկրի ղեկավարի շուրթերով, բարձրաձայնում նրա պահանջներն ու ուլտիմատում-վերջնագրերը, երբ վերջիններիս տեսակետներն երկուստեք համընկնում են, խոսույթը սինխրոն է, կարծես կա կոնսենսուս, ընդհանուր հայտարար և նույնիսկ համատեղ որոշում՝ դժվար է չհամաձայնել, որ ամեն ինչ կանխորոշված է և այդ որոշումը բացարձակ մեր օգտին չէ:

Ապրիլի 18-ին, ելույթ ունենալով Ազգային ժողովի ամբիոնից, Հայաստանի Հանրապետության վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձը միակողմանիորեն հայտարարեց, որ Հայաստանը ճանաչում է Ադրբեջանի Հանրապետության տարածքային ամբողջականությունը: Դրան հաջորդեց նրա «քաղաքակիրթ» գործընկերոջ ելույթը Բաքվից, որով սույն հանցագործ պետական կազմավորման պարագլուխը պահանջեց Հայաստանից ոչ միայն պարզապես ճանաչել Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, այլև Արցախը նրա կազմում, իսկ Արցախի բնիկ հայ բնակչությունից պահանջեց լքել այն:

Ազգային հանճարն է որոշ բովանդակություն հաղորդում համամարդկայինին: Մարդկայինը ազգայինին ներդաշնակելով՝ շահում է թե՛ մէկը, թե´մյուսը: Եվ հակառակը, Ազգայինը «համամարդկայինին» զոհելով՝ կորցնում է թե´ Ազգը, թե´ մարդկությունը:

2022 թ. ապրիլի 13-ին Հայաստանի Հանրապետության վարչապետը Ազգային ժողովի բարձրադիր ամբիոնից հայտարարեց, որ իբրև թե միջազգային հանրությունը պահանջում է իջեցնել Արցախի «նշաձողը»:

Պատմության մոռացությունը ծանր հիվանդություն է, որ խեղանդամում է հոգին, այնտեղից դուրս մղում սրբացած ավանդույթների, բարոյական բարձր ու ստուգված արժեքների կենարար ուժը և ուզածդ ժողովրդի շատ արագորեն կարող է վերածել մի անկազմակերպ , սպառողական հոգեբանությամբ ապրող, հայրենի հողի, մայրենի լեզվի նկատմամբ անտարբեր ամբոխի:

ԱԺ-ում Նիկոլ Փաշինյանն արել է հայտարարություններ, որոնք հակասում են ՀՀ անկախության հռչակագրին, ՀՀ սահմանադրությանը, ՀՀ նորմատիվ իրավական մի շարք ակտերին։ Նրա խոսքերը սպառնում են Արցախին, Հայաստանի ինքնիշխանությանը, Արցախի ու Հայաստանի քաղաքացիների անվտանգությանը, կյանքին։

Ադրբեջանի նախագահի հոխորտանքներն եմ նայում. իր համար թշնամիներ շարունակում են մնալ Սերժ Սարգսյանն ու Ռոբերտ Քոչարյանը:

Քանի որ իրադարձությունները չափազանց արագ կարող են զարգանալ, ուստի ցավոք պետք է ընդունել ժամանակի այդ մարտահրավերը։