Սերիկի թղթերի մեջ խորհրդավոր բովանդակությամբ մի գրություն գտա. այն կարճ նամակ է և բանաստեղծություն: Գրված է ռուսերենով: Սկզբում ուշադրություն չդարձրի: Օրեր անց, երբ նորից ձեռքս վերցրի, գրավեց ուշադրությունս: Քարացած և հուզված կարդում էի: Նամակը սառել էր ձեռքերիս մեջ այնպես, կարծես զգայի Սերիկի սրտի կենդանի բաբախյունը: Ստորագրված էր՝ «Վադենիս, Մոսկվա 26/IV-1966 թ.»:

Եվրոպայի խորհրդի (ԵԽ) «Լրագրողների անվտանգության հարթակը» միացել է https://fom.coe.int/en/alerte/detail/107639692;globalSearch=false Հայաստանի ժուռնալիստների միության (ՀԺՄ), ինչպես նաև միության գործընկերներ՝ Բրյուսելում գործող լրագրողական երկու միջազգային հեղինակավոր կազմակերպությունների` «International Federation of Journalists»-ի և «European Federation of Journalists»-ի (IFJ, EFJ) հայտարարություններին, որոնք դատապարտել էին ՀՀ իշխանությունների, կառավարության աջակիցների կողմից Երևանում հուլիսի 25-ին վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ասուլիսից հետո սոցիալական ցանցերում և որոշ առցանց լրատվամիջոցներում ծավալված վիրավորանքների և ոտնձգությունների կազմակերպված արշավն՝ ընդդեմ Newday.am լրատվական կայքի հիմնադիր Անի Գևորգյանի և Aravot.am-ի լրագրող Հռիփսիմե Ջեբեջյանի:

Աչքի անցկացրի վարչապետ կոչեցյալի «Եվրանյուզ»-ին տված հարցազրույցի տեքստը։ Անկախ այդ արարածի նկատմաբ իմ վերաբերմունքից՝ նա ներկայացնում է Հայաստանը։ Պատկերացնում եմ այդ հարցազրույցն ունկնդրած եվրոպական երկրների բնակիչների զարմանքը, արհամարհանքը, խղճահարությունը Հայաստանի և ողջ հայ ժողովրդի նկատմամբ։

…Ըստ բանավոր լուրերի, Չարենցը Երևանում հրապարակորեն պատմել էր իր արտասահմանյան տպավորությունները և նույնը պատրաստվում էր անել Լենինականում:

Նյուրնբերգը սրանց համար Արտեկ պիոներական ճամբար է թվալու այն օրը, երբ հարյուրհազար մարդ կգա Հանրապետության Հրապարակ։

Իտալացի գրող ՈՒմբերտո Էկոն ասում է, որ մտավորականը պետք է լռի, երբ տեսնում է, որ օգտակար ոչինչ չի կարող անել:

Մինչ հավաքական Արևմուտքը Բայդեն Ջոյի գլխավորությամբ փորձում է պարտության մատնել Վլադիմիր Պուտինին և կամավոր դեմիլիտարիզացիայի ենթարկվում, Ռուսաստանը սկսում է ապագաղութացման երկրորդ ալիքը Աֆրիկայում՝ 60 տարից անց:

Եթե մենք ձայն ենք տալիս որևէ թեկնածուի, դա չի նշանակում, որ նրան լավություն ենք արել, ու նա մեզ պարտք է։

Մեն-մի Արցախ՝ ու այսքան տարբեր ու տարաբևեռ շահարկումներ: Հիմա էլ, կարծես, տանում է նրան, որ Արցախյան հերոսամարտը պաշտոնապես ճանաչվի որպես բանդիտական շարժում, որը այլ պետության տարածքում պատերազմական հանցագործություններ է հրահրել ու տարածքներ զավթել:

Երկար կարելի է խոսել, հարցնել՝ ինչպե՞ս պատահեց, որ լինելով աշխարհի ամենահզոր երկրներից մեկը, ունենալով լավ կռվող, քաջ զինվորներ (սա հաստատվել է հայ զինվորի մասին պատմություններից՝ տարբեր պատերազմներում), մենք անընդհատ կորցրել ենք հողեր, հայրենիք: Բացատրությունները տարբեր են, մեղավորները՝ նույնպես: