Չնայած «Բարձրագույն կրթության և գիտության մասին» օրենքի նախագիծը դեռևս աշխատանքային փուլում է, բայց այն հասցրել է բավական լուրջ դժգոհությունների տեղիք տալ: Ըստ նախագծի՝ հայրենագիտական առարկաների՝ «Հայոց լեզվի», «Հայ գրականության» և «Հայոց պատմության» դասավանդումը բուհերում դառնալու է ոչ պարտադիր: Նման քաղաքականության դեմ առաջին ընդվզողները Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետի ուսանողներն են, որ օրերս դասադուլ էին հայտարարել: Նրանց պահանջը հստակ է՝ նախագծում հայագիտական առարկաների մասով տվյալ դրույթը պետք է վերանա, առարկաները պետք է պարտադիր լինեն ու դասավանդվեն բոլոր ֆակուլտետներում:
Բանասիրական ֆակուլտետի դեկան ԱՐԾՐՈՒՆ ԱՎԱԳՅԱՆԸ թեև դեմ է հարցը դասադուլի միջոցով լուծելուն, բայց և չի կարող ընդվզել ուսանողների ազատ կամարտահայտման դեմ: Միայն թե, ասում է, թող դասերից հետո արտահայտեն իրենց անհամաձայնությունը: Նա այն տեսակետին է, որ հայրենագիտական առարկաները բուհերում ոչ պարտադիր դարձնելն անժամանակ է. «Երբ դպրոցը կտա համապատասխան գիտելիքներ, աշակերտները բուհ ընդունվելիս կունենան բավարար ու անհրաժեշտ մակարդակ, գուցե այդ հարցն օրակարգ բերելը ճիշտ լինի, բայց այժմ նման քայլի գնալը սխալ է: Մենք ռեկտորի ներկայությամբ զրույց ենք ունեցել, քննարկել ենք վիճակը և եկել այն եզրակացության, որ մեկ անգամ ևս պետք է համապատասխան տեքստով դիմել վերադաս մարմիններին։ Ստորագրահավաքով և համապատասխան տեքստով դիմելու ենք վերադասին ու ներկայացնելու ենք այն թերացումները, որ պետք է շտկվեն»,- նշում է նա:
ԵՊՀ պատմության ֆակուլտետի դեկան ԷԴԻԿ ՄԻՆԱՍՅԱՆԻ դիրքորոշումը հստակ է՝ զարգացման, աշխարհայացք ձևավորելու, հայեցի դաստիարակության առումով անհրաժեշտություն է հայրենագիտական առարկաների դասավանդումը: Բացի այդ՝ համալսարան են ընդունվում սփյուռքահայ ուսանողներ, որոնք դպրոցներում ընդհանրապես հայոց պատմություն չեն անցել, ու միանգամից ասել, թե նրանք չպետք է անցնեն այդ առարկաները, խտրական վերաբերմունք է մայր հայրենիքում կրթություն ստանալու եկածների նկատմամբ: Գուցե կարիք կա վերանայելու առարկաների բովանդակությունը, մատուցման ձևը, շեշտում է Մինասյանը, բայց դրանք իսպառ հանել պարտադիր առարկաների ցանկից, ժամանակավրեպ է: Պատմության ֆակուլտետի դեկանը որոշ առումներով դժգոհ է նաև իշխանությունների վարած կրթական քաղաքականությունից. «Մինչև նախագիծ կազմելը կարելի էր առաջին հերթին սկզբունքները քննարկել, դրանից հետո ընդհանուր փաստաթուղթ մշակել: Եթե հայագիտական առարկաների մասին ընդամենը մեկ նախադասություն կա, ու այդ նախադասությունից պարզ է դառնում, որ առարկաները կարող են դուրս մնալ առարկայացանկից, ապա պարզ է, որ նախագիծը մշակողները բավարար ուշադրություն չեն դարձրել առարկաներին»:
Պատմության ֆակուլտետի դեկանին համակարծիք է բանասիրական ֆակուլտետի դասախոս ԱՐՇԱԼՈՒՅՍ ԳԱԼՍՏՅԱՆԸ: Հասկանալու համար, թե ինչու են առարկաները հանվում, ասում է` նախագիծը նախ պետք է հասարակական լայն քննարկման փուլ անցներ: Պարտադիր բաղադրիչն ինչու՞ է հանվում, ազգային ինքնությանն արդյոք չե՞նք վնասում. «Եթե քննարկումներից հետո գանք այն եզրահանգման, որ ոչ մի վնաս չի հասցվում, ապա եկեք հանենք, փոխենք մասնագիտական շատ առարկաներով, բայց եթե դրանով մեր ազգային բաղադրիչին, ինքնությանը վտանգ է սպառնում, միանշանակ դեմ ենք դրան: Քաջ գիտակցում եմ, որ եթե ֆակուլտետներին տրվի կամընտրական առարկաներ ընտրելու հնարավորություն, ապա նրանք ավելի շուտ առաջ կմղեն մասնագիտական առարկաները: Կարծում եմ՝ կառավարությունը պետք է հստակ դիրքորոշում հայտնի, կրթական քաղաքականություն վարելիս առաջնորդվի ազգային, մշակութային արժեքները պահպանելու սկզբունքով: Ինձ համար անընդունելի է այն, ինչ կատարվում է այսօր»:
Արշալույս Գալստյանը շեշտում է նաև, որ նախարարի անձն այս պարագայում էական չէ, կարևորը կառավարության դիրքորոշումն է: Ըստ նրա՝ եթե ներկա նախարարը պիտի հրաժարական տա, փոխարենը գա մեկ ուրիշը և շարունակի նույն քաղաքականությունը, ապա որևէ տարբերություն չի լինելու:
Ֆակուլտետի դասախոս ՆԱՐԻՆԵ ԴԻԼԲԱՐՅԱՆՆ էլ իր մտահոգությունը բանաստեղծական տողերով է հայտնում. «Մա՞հն է արդյոք, թե՞ նինջը քեզ պատել, պայծա՛ռ Նաիրի». հուսով եմ, որ Նաիրիին մահը դեռ չի պատել: Աստվածաշունչն ասում է՝ ի սկզբանե այդ բանն էր, եթե մենք այդ բանը չենք պաշտպանում, ինչի՞ մասին է խոսքը. հայերենի հանդեպ պետք է պատշաճ վերաբերմունք դրսևորվի: Պետք է տարանջատենք դպրոցական գիտելիքները բուհականից. միայն մասնագետով, որ հայոց լեզու չգիտի, պետություն չենք ստեղծի»: Տիկին Դիլբարյանը շեշտում է՝ հայոց լեզվի տպագիր վերջին բառարանը` Էդուարդ Աղայանի երկհատոր բացատրականը, արտացոլում է 50-ականների բառապաշարը, դրանից հետո Հայաստանում որևէ բառարան չի տպվել: Իսկ դասախոսի համար դա ազգային թշվառության ու անկման ապացույց է: Դառնալով վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի Facebook-յան ուղիղ եթերին, որտեղ նա խոսում է դասագրքերի բացակայության մասին, հարց է բարձրացնում՝ իսկ ո՞վ պետք է այդ դասագրքերը թարգմանի. «Եկեք խոսենք նաև դասագրքերի ֆինանսավորման մասին: Ինքս անցյալ տարի ավարտեցի «Հայոց լեզվի պատմություն» դասագիրքը, մոտ 400 էջ աշխատանք եմ գրել: Դժվար աշխատանք է, ու դրա դիմաց ընդամենը 60000 դրամ եմ ստացել: Ո՞ր մասնագետը պետք է տնտեսագիտության, իրավագիտության, ճարտարապետության և այլ առարկաների դասագրքերը թարգմանի չնչին վարձատրության դիմաց: Գնացեք տեսեք, թե մեր ՀՆԱ-ից գիտությանն ու կրթությանն ինչ է հասնում,- տարակուսանք է հայտնում տիկին Դիլբարյանն ու հավելում.- մեր երկրում գնահատվում է նախարարի աշխատանքը, փոխնախարարի, դատավորի, դատախազի, իսկ գիտնականի՞ աշխատանքը երբ է գնահատվելու: 140000 դրամով մենք անընդհատ կարո՞ղ ենք գրքեր թարգմանել ու դրանով ընտանիք պահել: Փոխանակ գիտական գործերով զբաղվես, ստիպված մասնավոր պատվերներ ես վերցնում: Հանապազօրյա հացը միայն նախարարաց, փոխնախարարաց ու դատավորաց համար չէ»:
Բանասիրական ֆակուլտետի ուսանող ԳԵՎՈՐԳ ԳՅՈՒԼՈՒՄՅԱՆԸ դասադուլը որպես նախազգուշական ակցիա է բնորոշում: Բարձրաձայնում է՝ հայոց լեզուն որևէ մեկն իր հոր տանից չի բերել: «Նախարարին կոչ ենք անում որևէ որոշում կայացնելուց առաջ խորհրդակցել մասնագետների հետ, մասնագիտական խորհուրդ կազմել: Եթե մարդու ոտքը ցավում է, ապա այն բուժում են, ոչ թե կտրում: Հարությունյանն ասում է՝ դպրոցներում մակարդակը կբարձրացնենք, բուհերում էլ ոչ պարտադիր դարձնենք, բայց մի գործը չարած, մյուսից են խոսում: Եթե նախարարը հաշվի չառնի ուսանողների ու դասախոսների խոսքը, մտահոգությունը, պահանջը, մենք պատրաստվում ենք բողոքի ցույցեր իրականացնելու խորհրդարանի, կառավարության նախարարության շենքերի մոտ: Եթե այսպես շարունակվի, Արայիկ Հարությունյանն ինչպես քայլելով եկել է, այդպես քայլելով էլ հետ կգնա»:
ԵՊՀ ուսանողական խորհրդի նախագահ ԴԱՎԻԹ ԱՓՈՅԱՆՆ առհասարակ դեմ է Արայիկ Հարությունյանի՝ կրթությանը վերաբերող բոլոր որոշումներին. «Մայր բուհը կառավարության ուշադրության կենտրոնում չէ, իսկ կրթությունն առաջընթաց չի գրանցում»։
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ