Google-ով փորձեցի գտնել ակադեմիական քաղաքների նախադեպեր։ Ուկրաինայից մինչև Էմիրություններ նման տարածքներ կան, որոնք կոչվում են «ակադեմիական քաղաք», բայց աշխարհում ոչ ոք հին ավանդույթներով հարուստ իր ԲՈՒՀ-երը ուժով ու տոտալ կերպով չի տեղափոխել այդ տարածքներ։ Ավելին՝ այդ «ակադեմիական» կոչվող տարածքները կամ ուղղակի տեղանուններ են, օրինակ, ինչպես Կիևում է, կամ նոր մոդելի միջավայր ստեղծելու փորձ։ Բայց արդյունքով ապացուցված ոչ մի «ակադեմիական քաղաք» կոչվող պրոյեկտ դեռ չկա։ Ոչ ոք իր հին դասական ԲՈՒՀ-երը չի ավիրել ու զոռով ոչ մի տեղ չի տեղափոխել։
Այսինքն, այդ մարդկանց առաջարկը նախադեպերով չապացուցված արկածախնդրություն է։
Կա նաև հարցի մյուս կողմը։ Դիցուք, միտքը հոյակապ իդեա է։ Իդեան գրեթե միշտ կազմում է ցանկացած նախաձեռնության շատ փոքր մասը։ Հաջողության գրավականը միշտ իրականացման մեջ է կայանում։ Նույնիսկ Իլոն Մասկի Մարսը բնակելի դարձնելու իդեան կազմում է տվյալ նախաձեռնության ընդամենը 0,1%-ը, իսկ 99.9% -ը կազմում է այդ իդեան իրականացնելու նրա կարողությունը։
Հիմա մարդիկ, ովքեր ինչ սկսել են՝ տապալել են. ազգային ավիաընկերություն բացեցին՝ խայտառակ ձևով տապալվեց։ Ասֆալտով էին հպարտանում, ամբողջ երկրով մեկ արդեն պայթել է։ Երևանյան լճով ու անցումներով զբաղվեցին՝ տապալեցին։
Եվ այս մարդիկ «ակադեմիական քաղաքի» իդեա են առաջ բրդում։ Պետք չի Նոստրադամուսը լինել, հասկանալու համար, որ շուտով բանակի նման ավիրվելու է նաև լավ թե վատ եղած կրթական համակարգը։
Վահրամ Մարտիրոսյան