Սուրբ հողի տնքոց,
մարդագայլ ոռնոց,
վայ, կրակ ու բոց,
սատանի վայրկյան,
անթաղ գերեզման:
Վայ, դլե յաման...
Ժամ անպատարագ,
անլույս, անճրագ,
վա՜յ, Աստծո կրակ...
Երկինք ուղղված չանչ,
մարդկային բառաչ,
վա՜յ, Հիսուսի խաչ...
Ցավագար աչքեր,
պապանձված լեզու,
Տե'ր, մենք քեզ հլու,
բայց ինչո՞ւ, ինչո՛ւ...
Անավարտ երազ
ու կիսատ մուրազ,
վա՛յ, դարի սև խազ...
Քարի տակ ծաղիկ,
կոտրած խաղալիք,
վա՛յ, անհույս գալիք...
Անմայր երեխա,
աներեխա մայր,
ու հայր խելագար`
սևն եկած գլխին,
ջանգյուլում ասում
ու դեռ նոր հանած
վիճակն էր թաղում..
Վա՜յ, սենց էլ զուլո՞ւմ,
էդ ո՞վ էր տեսել,
որ հայրը դառնա
ջանգյուլումի հարս,
էն էլ անփեսա...
Ես տեսա, տեսա՜...
Մի կապույտ ծաղիկ
թեքվել էր քարին,
ապրել էր ուզում: