Հասարակության մեջ ձևավորվել է մի կարծիք, որ ցանկացած քաղաքացիական շարժման հետևում պարտադիր կանգնած են քաղաքական ուժեր: Թե, օրինակ, որքան են քաղաքականացված, ասենք, կոնկրետ ազատամարտիկների հանրահավաքները, Մարդու իրավունքների նախկին պաշտպան Լարիսա ԱԼԱՎԵՐԴՅԱՆԸ տվեց իր գնահատականը.

Այսօր «Արեգ» համահայկական խնդիրների գիտավերլուծական կենտրոնի կողմից կազմակերպած` «Կենսաթոշակային կուտակային համակարգի հակասոցիալական և ապազգային էությունը» թեմայով մամուլի ասուլիսում, հասարակագետ Կարինե ՀԱԿՈԲՅԱՆԸ` պատասխանելով «արդյո՞ք սա պետության կողմից հերթական քայլն է, երբ որ ընդունվում են որոշումներ` հաշվի առնելով որոշակի մարդկանց անձնական շահերը, թե՞ սա պետք է ընդունել որպես բարեփոխում, որը պարզապես քայլ է դեպի առաջադեմ Եվրոպա, դեպի հասարկություն» հարցին` ասաց. «Այն բարեփոխումները, որոնք չեն բխում մարդու և հասարակության շահերից, դժվար է կոչել բարեփոխումներ: Իմ կարծիքով կենսաթոշակային կուտակային համակարգի օրինագիծը այն օրենքների շարքում է, որը չի բխում մեր երկրի, մեր անկախության շահերից»:

Ռուսաստանի լիբերալ-դեմոկրատական կուսակցությունը հանդես Է եկել նոր առաջարկով: Օրինագծի հեղինակ, Պետդումայի պատգամավոր Ռոման Խուդյակովը «Իզվեստիա»-ում գրել է. «Խորհրդարանական ՌԼԴԿ խմբակցությունը համոզված է, որ եթե գործողություններ չիրականացվեն, «եկվորները կշարունակեն իրենց զգալ ազատ և անկաշկանդ, կշարունակեն գողանալ, սպանել, թալանել ու «դուրս պրծնել» մեկ կամ երկու հազարով: Ըստ նրա, միայն խիստ միջոցառումները, ինչպիսիք են ցմահ ազատազրկումը, մահապատիժը, 15 տարով արտաքսումը, կարող են կանգնեցնել կատարվող հանցագործությունները: Հակառակ դեպքում երկիրը «կխեղդվի դրսից եկող հանցագործությունների մեջ»:

Հայաստանի երիտասարդական հիմնադրամը «ՄԻԱՎ-ը Եվրոպայում» նախաձեռնության կողմից հայտարարված ՄԻԱՎ-ի վերաբերյալ հետազոտության եվրոպական շաբաթվա շրջանակներում նոյեմբերի 22-29-ը ՀՀ մարզերում և Երևան քաղաքում կիրականացնի «Խոսի′ր ՄԻԱՎ-ի մասին, հետազոտվի′ր ՄԻԱՎ-ի վերաբերյալ» ծրագիրը:

Իրազեկում Ազնավուրի հրապարակից։ Հրապարակի ջրավազանում ժամանակին բադեր ու սագեր կային։ Դրանք մի օր անձայն հեռացան, և նրանց հետքերն անքննելի են։ Այժմ թույլ տանք մեզ մի փոքր ընդմիջվել և իջնել սովետահայոց պատմության կիրճերը, ոչ այնքան խոր, մոտավորապես 20-րդ դարի 60-70-ականները։ Երկրում, և հատկապես քաղաքամայր Երևանում, ամենուր հայ բոշաներն էին զվռնում, նրանք մաղ ու սարի ծամոն էին ծախում, նրանք անլվա էին, բամբասկոտ և պռտկերես։

Վերջերս աչքի անցկացրի Երևանի ավագանու ընտրություններից առաջ տարբեր կուսակցությունների անդամների ելույթները: Նրանք ասում էին, որ Երևան քաղաքը պետք է լինի հաճելի, հարմարավետ, և բազմիցս օրինակ էին բերում Եվրոպան: Այսօր ես չեմ ուզում վերլուծել նրանց խոսքերն ու մտքերը, այլ ավելի շատ կուզեի խոսել մարդու զգայարանների աշխատանքի մի շարք հատկանիշների մասին, որոնք մեծ ազդեցություն են ունենում մարդու զգացողությունների և առօրյա վարքի վրա: Տարրեր, որոնց այսօրվա արևմտյան երկրների քաղաքաշինարարները մեծ ուշադրություն են դարձնում:

Կառավարություն և ԱԺ «հակամարտությունը» պարտադիր կուտակային կենսաթոշակի օրենքի շուրջ շարունակվում է։ ՈՒ թեև ԱԺ չորս խմբակցություններն արտահերթ նիստ հրավիրելու պահանջ էին ներկայացրել, այն չկայացավ քվորումի բացակայության պատճառով։ Հավանաբար ՀՀԿ պատգամավորներն իրենց գործն արել էին։

Անակնկալ հնչած հեռախոսազանգը ինձ իմ ընկերոջ տուն տարավ: Նա տանը մենակ էր. ծխախոտը մատների արանքում, սուրճի բաժակը դիմացը, հայացքը անորոշ հեռուներին` արձանի կերպի մեջ անշարժացել, նայում էր: Իսկը Ռոդենի «Մտածող մարդը»: «Նստիր,- ասաց ու արտաբերեց հայի հերթապահ և ամենաանհեթեթ բառակապակցությունը.- Ի՞նչ կա, չկա»:

Վերտառության հարցադրմամբ կուզեի հանրության ուշադրությանը ներկայացնել առաջին հայացքից անմեղ ու երկրորդական թվացող մի իրողություն, որը մեր ազգային շահերի տեսանկյունից խիստ վտանգավոր խութեր է պարունակում: Ստորև ներկայացվող նմանատիպ հրապարակումները որպես թիրախ թշնամյաց ձեռքին հաճախ հրաշալիորեն օգտագործվում են մեր իսկ դեմ:

Պարոն նախագահ, շատ հաճախ պարգևներ, կոչումներ եք շնորհում։ Մենք այս փաստը դրական ենք գնահատում, բայց Հայաստանի Հանրապետությունում կա մի կղզի, որի մասին գրեթե բոլորը մոռացել են։ Այստեղ ապրում են 104 ցմահ դատապարտյալներ, որոնցից 35-ը նախկինում մահապատժի դատապարտվածներ են։