Cogito ergo sum` կասկածում ես, ուրեմն կաս: Այս քաղաքի համար չի ասված, այս քաղաքում կասկածներ չկան, այս քաղաքում եղել են ու կան միայն հայտնություններ: Չկա ու չի եղել հավատ, որովհետև նույնիսկ երբ սուրբ Հարության տաճարում պատարագ է, տաճարի դռներից դուրս ականջ է ծակում մոլլայի ազանը: Ու մարդիկ այդպես էլ ապրում են, որովհետև այս քաղաքում երեք կրոնների սրբավայրեր են ու որևէ հավատացյալի չես կարող ասել՝ դու մի հավատա, հիմա իմ հավատալու ժամն է: Կամ՝ պատարագը:

Պատմության մեր բաժին անիվը 1991-ից թարս է պտտվում։ Այնինչ Վաղարշապատում և Դվինում, Տիգրանակերտում ու Սիսում, Անիում և մեր մյուս մայր ոստաններում կառուցել են ի փառաբանում երկնային ուժերի և ի վայելում պետության ու ժողովրդի։ Արքունիքը հայոց հանդիսավոր հրավերք էր կազմակերպում և ժամանակի վեհ վարպետին առաջարկում կառուցել այս տաճարն ու այն կամուրջը։ Կառուցողների բնութագրումն իսկ փառաշուք էր` Ճարտարապետ, Ճարտարագետ, Շինող։ Հետո ժամանակի վեհանձն իշխաններից մեկը, հաճախ արքան ինքը թիկունք էին կանգնում Կառույցին, նյութապես խրախուսում Շինողի ու Բանողի յուրաքանչյուր օրն ու քայլը։

Գուցե, քանի որ մեր հեռուստաէկրանն ու ռադիոեթերը ժամանակին եղել են Կենտրոնի, այսինքն` Մոսկվայի գավառական աջակիցները դեռ հեռու-մոտ խորհրդային տարիներին, այսօր էլ ավանդույթը չի մոռացվել, բոցկլտում է անմար կրակի պես։ Եվ վիրավորվում ես ակամա, երբ մոսկովյան «ռեյծինգային» որևէ հաղորդաշարի հայաստանյան պատճենն ուշանում է։ Տխրահռչակ այս երևույթի դեմ պայքարելն անիմաստ է, ժամանակն է սա հիմնավորել և մեր հեռուստառադիոբոսերի համառությունը։

Երևանի քաղաքապետ Տարոն Մարգարյանը մասնակցել է կոմպոզիտոր, ԽՍՀՄ ժողովրդական արտիստ Արամ Խաչատրյանի 100-ամյակի առթիվ Արաբկիր վարչական շրջանի Խաչատրյան-Փափազյան փողոցների հատման հարակից հատվածում հայ մեծանուն կոմպոզիտորի կիսանդրու բացման հանդիսավոր արարողությանը: Քանդակագործ Գևորգ Գևորգյանի հեղինակած հուշարձանը տեղադրվել է ամբողջությամբ բարեկարգված, կանաչապատ տարածքում, որտեղ այցելուների հարմարավետությունն ապահովելու համար տեղադրվել են նաև նստարաններ:

Պարարվեստի միջազգային օրը նշանավորվել է միջազգային ասպարեզում Հայաստանի «Բարեկամություն» պետական համույթի փայլուն հաղթանակով:

«ՈՒռի», «Գետակի վրա», «Ախ, ինչ լավ է սարի վրա», «Աշուն», «Ես կգամ»… Սիրված երգչուհի ՄԱՐԻԵՏԱ ԲԱԴԱԼՅԱՆԻ մեղմ ու ռոմանսային երգերը ոչ վաղ անցյալում գրավել են շատերի սրտերը: Այսօր էլ քիչ չեն ռոմանսի սիրահարները, այլ հարց է, թե ինչպես են դրանք հասնում երաժշտասեր հանրությանը:

Երևի թե լրջանալու ժամանակն է: Ինչպես անցյալի առաջնորդն էր անվանում, ձախության մանկական հիվանդություններն անցան: Հարկ է այլևս հարդը ցորենից զատել ու ապրել կայուն արժեքներով: Այն արժեքներով, որոնք մեզ առաջնորդում են, դուրս են բերում ճանապարհ: Դերենիկ Դեմիրճյանն այն անհատներից է, որոնք հսկայական ազդեցություն են թողել մեր ժողովրդի վերջին սերունդների ձևավորման վրա: Չնայած ինչի մասին խոսելու ենք, չի վերաբերում միայն այս գրողին: Այն կարող ենք պրոյեկտել մեր կյանքի յուրաքանչյուր խնդրի վրա, յուրաքանչյուր քայլափոխի ենք դեմ առնում դեպքերի և իրողությունների, որոնք տեղավորվում են նույն տրամաբանության մեջ: Դա արժեքների մեր ընկալումն է, որը ձևախեղվել է այս վերջին շրջանի քաղաքական, տնտեսական, համակարգային հեղափոխություն-փոփոխությունների մեջ:

բ) ՍԱՐՈՒԽԱՆԻ «ՊԱԼԻ ՏԱԿ» ԴԱՄԲԱՐԱՆԱԴԱՇՏԻ ՆՅՈՒԹԱԿԱՆ ՄՇԱԿՈՒՅԹԸ (Մ.Թ.Ա. II-I ՀԱԶԱՐԱՄՅԱԿՆԵՐ) Կազմողներ` Աշոտ Փիլիպոսյան, Լիաննա Գևորգյան, Արտավազդ Զաքյան (2011 թ., 84 էջ): Նախորդ կատալոգում առկա բացթողումների մի մասը, բարեբախտաբար, այստեղ վերացված է: Օրինակ, առկա են գրքույկի տպագրման թվականը, ՊՈԱԿ-ի գրիֆը, գրադարանային ցուցիչը, ISBN-ի, կատալոգում ընդգրկված նյութերի գտնվելու տեղի և հավաքածոյի համարները:

Ապրիլի 30-ին Գարեգին Բ Ամենայն հայոց կաթողիկոսի հովանավորությամբ, ՀՀ մշակույթի նախարարության աջակցությամբ, Հայաստանի պետական ֆիլհարմոնիկ նվագախումբը «Հայրենիք» խորագրով համերգի շրջանակներում կներկայացնի հայ մեծանուն կոմպոզիտոր Ալեքսանդր Հարությունյանի «Կանտատ հայրենիքի մասին», «Ասք հայ ժողովրդի մասին», «Հայրենիքիս հետ» ստեղծագործությունները։ Կմասնակցեն նաև Հայաստանի ազգային ակադեմիական երգչախումբը և «Հայաստանի փոքրիկ երգիչներ»-ը։

Կտակարարությունը մեր ժողովրդի բազմադարյա բարեգործության մշակույթի դրսևորումներից է: Հայ կտակարարները զուրկ էին պետականությունից և, այլ պետությունների օրենքներին ապավինելով, վերջին կամքով իրենց վաստակը կտակում էին ազգին: Իրենք զրկվել էին պատմական հայրենիքից, զրկվել հողից ու տնից, կոտորածների, ցեղասպանության ու բռնագաղթի ենթարկվել, բայց այլ երկրներում դառնալով հողի ու տան տեր` դրանք էին ազգին կտակում: Իրենց բնօրրանում զուրկ մարդկային տարրական իրավունքներից` այլ երկրներում դառնում էին պետական, տնտեսական, մշակութային ականավոր գործիչներ, բայց երբեք չմոռանալով ազգային պատկանելությունը, ինքնությունը: