Այսօր ուզում եմ գրել, իմ սիրելի, խելացի, գեղեցկուհի, բարի, լուսահոգի հորաքրոջ մասին։ Նա յուրահատուկ անձնավորություն էր, նրա նմաները, ցավոք, շատ քիչ են, և դա կհաստատեն բոլոր նրանք, ովքեր առիթ են ունեցել շփվելու նրա հետ։

1988 թվականից հետո , դեկտեմբերի 7-ի օրն ինձ համար մեռած և մեռնելու օր է։ Ասել, թե ատում եմ այդ օրը, սխալ կլինի, կասեմ`մեռնում եմ այդ օրը։

Արամ Սարոյանի կամ քեռի Արամի անունը հայությանն ու աշխարհին հայտնի դարձավ Վիլյամ Սարոյանի շնորհիվ: Մեծանուն գրողը իր ստեղծագործություններում, հուշերում ու զրույցներում հաճախ է անդրադարձել իր մորեղբորը , որի հետ կապված էր վաղ մանկությունից մինչև իր կյանքի մայրամուտը: Այն մորեղբորը, որը Ֆրեզնոյի իր փաստաբանական գրասենյակում ընդունել էր Զորավար Անդրանիկին ու աչքերը լցրել ազգային հերոսից ստացած տպավորություններից (Վ.Սարոյան, «Հայաստանի Անդրանիկը»):

Ադրբեջանն ու Հայաստանը, 1988 թվականից սկսած, կանգնած էին ռազմավարական բարդագույն որոշման առաջ։ Ադրբեջանն իր որոշումը կայացրել էր, իսկ Հայաստանը կայացրել էր «կես որոշում»:

Իմ աշխատանքի նպատակը, սիրելի ժողովուրդ, զուտ ինֆորմացիան չէ, որը գուգլներում էլ կա, այլ վերլուծությունը, թե ինչպե՞ս պատահեց, և ո՞ր ուղղությամբ գնաց հայի գենն ու դաստիարակությունը, որ դրսի համար դարձան մեծեր, ներսի համար՝ գրեթե անպետքական՝ սկսած մեծահարուստ աշխարհահռչակ բարերարներից, մինչև փիլիսոփաներ ու գիտնականներ, ռազմական գործիչներ ու արվեստագետներ, որոնք ծառայեցին բոլորին, բացի՝ Հայից։

Մեր պատերազմները ցույց տվեցին, որ հաղթանակը իշխանություններինն է, իսկ զրկանքն ու կորուստը` հասարակ մարդկանցը` գյուղացունն ու քաղաքացունը, բանվորինն ու հողագործինը։

Գյումրվա անբաժան կոլորիտներից է եղել Սաթո մամը։ Տունը եղել է քաղաքի ծննդատան մոտ, սակայն ազդեցության գոտին անհամեմատ մեծ է եղել՝ Զույգաղբյուրն ընգրկող ողջ թաղամասը։ Շրջապատող աշխարհն աշխատել է Սաթո մամի սուր լեզվի տակ չընկնել, քանզի ընկնելու դեպքում դառնալու էր քաղաքի բերանի ծամոն, տնով-տեղով լինելու էր խայտառակ։

Այո՛, զորավար Անդրանիկը չի մասնակցել Բաշ Ապարանի և Ղարաքիլիսայի ճակատամարտերին: Այո՛, իր զորաջոկատով Դսեղում էր ու չի մասնակցել

«Այն, ինչ եղել է, նույնն էլ պիտի լինի, և այն ինչ կատարվել է, նույնն էլ պիտի կատարվի: Եվ ոչ մի նոր բան չկա արեգակի ներքո, որովհետև ոչ ոք չի կարող ասել՝«Ահա սա նոր է», քանի որ դա եղել է վաղուց, հավիտենապես՝ մեզնից առաջ եղածների մեջ» (Ժողովող 1:9-10):

«…Եւ մարդիկ, որ գան դատավորի առջեւ, երկյուղեն Աստծուց եւ դատավորներին չկաշառեն եւ թյուրել չտան ճշմարիտ դատաստանը, քանզի ծածկագետ Աստված տեսնում է նրանց գործերը եւ Նրա առջեւ ամենքս էլ կանգնելու ենք դատաստանի» (Մխիթար Գոշ):