ՄԱՆԿԱՊԱՐՏԵԶՆԵՐՈՒՄ «ԴՐԱՄԸ» ԻՐԵՐԻ ԵՎ ԱՌԱՐԿԱՆԵՐԻ ՏԵՍՔՈՎ Է

Պարզվում է` մայրաքաղաքի նախադպրոցական հաստատություններում ևս տիրում է նույն «առքուվաճառքի» մթնոլորտը, ինչ հանրակրթական դպրոցներում: Բազմաթիվ ծնողներ կհաստատեն այն փաստը, որ այսօր երեխային մանկապարտեզ ընդունելու համար ոչ միայն անհրաժեշտ է ունենալ միջնորդ, ծանոթ, ազդեցիկ կապեր, այլև «լիքը» գրպաններ:
Ընդունելուց հետո էլ «փաստի» առաջ են կանգնեցնում:
Գաղտնիք չէ, որ միջին մակարդակի մանկապարտեզներում ամսական վարձավճարը 4000-5000 դրամ է, սակայն ծնողները շատ հաճախ անտեղյակ են լինում, որ, վարձից բացի, պետք է վճարեն ֆոնդի գումար, ապահովեն հիգիենիկ և տնտեսական իրեր, սպասք, անկողին, գրենական բազմատեսակ պիտույքներ և այլն։ Փաստորեն, որպես պետական հաստատություն, մանկապարտեզներն ապահովված չեն նույնիսկ այդ տարրական կենցաղային իրերով:
Բարեկամուհիս, որը նախադպրոցական տարիքի երկու երեխա ունի, դեպքերի բերումով առնչվել է տարբեր մանկապարտեզների հետ: Երեխային Էրեբունի համայնքից տեղափոխելով Կենտրոն համայնքի մանկապարտեզ (հասկանալի պատճառներով մանկապարտեզների անունները չենք նշում)` նա առաջին իսկ օրից ապշել է` ծանոթանալով տեղի «կարգուկանոնին»:
Չբավարարվելով միայն վերջինիս տեղեկություններով, որոշեցի հարցումներ անցկացնել մայրաքաղաքի տարբեր մանկապարտեզներում և համոզվեցի, որ այստեղ ևս տիրում է նույն «առքուվաճառքի» մթնոլորտը, միայն մեկ տարբերությամբ: Եթե դպրոցներում տեղի է ունենում բացահայտ դրամահավաքություն, մանկապարտեզներում այդ «դրամ» ասվածն իրերի և առարկաների տեսքով է: Այսինքն, այստեղ երբեք ծնողներից ավելորդ գումար չեն պահանջում, ընդհակառակը, ամեն ինչ «օրենքի» շրջանակներում է իրականացվում. թե՛ հիգիենիկ և տնտեսական պարագաները (զուգարանի թուղթ, անձեռոցիկներ, սպասք, անկողին, որը պահանջվում է ծնողներից), թե՛ պարապմունքները` պարը, անգլերենի և ռուսերենի դասընթացները, վճարովի հիմունքներով են: Կարևոր չէ` 4-5 տարեկան երեխան ընկալո՞ւմ կամ սովորո՞ւմ է մի բան, թե՞ ոչ (նշեմ, որ անգլերենը դպրոցներում ուսումնասիրում են 2-րդ կամ 3-րդ դասարաններում, համարելով այն բարդ և դժվարին լեզու): Ամենամսյա վարձին կցվում է նաև ֆոնդի 300 դրամը, որը, պարզվում է, նույնպես «օրինական է»: Թեև դա (300 դրամը), դպրոցներում հավաքվող ֆոնդի համեմատությամբ, չնչին է, բայց երբ գումարում ենք այդ մանր ու միջին վճարները, ստացվում է բավականին մեծ գումար: Փաստորեն, 5000 դրամ վարձավճարի փոխարեն ծնողը մեկ երեխայի համար ամսական վճարում է 10 հազար դրամից ավելի գումար:
«ԺԱՄԱՆԱԿ ՉՈՒՆԵՔ` ՏԵՂՈՒՄ ԴԻՏԵՔ»
Չմոռանամ ամենակարևորի մասին: Պարզվում է, տիկնիկային թատրոններ հաճախելու նախկին ավանդույթը, որպես բարի հուշ, մնացել է անցյալում: Այսօր մանուկները ոչ թե ծնողների ձեռքը բռնած` մանկական հետաքրքրությամբ շտապում են տիկնիկային թատրոն (ինչը, ի դեպ, խիստ կարևոր է երեխայի կրթության, ինտելեկտի զարգացման և գեղագիտական ճաշակի ձևավորման համար), այլ տիկնիկային «կենդանիներն» ու «հերոսներն են» մանկապարտեզներ ժամանում։ Ծնողների կարծիքով, այս երևույթն անարդարացի է հատկապես նրանց հանդեպ, ովքեր հնարավորություն չունեն ամիսը մեկ կամ երկու անգամ վճարելու մանկապարտեզում ցուցադրվող ներկայացման համար: Հրաժարվել նույնպես չեն կարող, քանի որ երեխան չի կարող խմբից առանձնանալ և չդիտել: «Հարցնող լինի, մենք համաձա՞յն ենք, որ ամիսը երկու անգամ տիկնիկային ներկայացում են բերում և պարտադրում վճարել 500-ական դրամ: Եթե տարվա մեջ մեկ-երկու անգամ լինի, այդքան չենք նեղվի… Չգիտենք էլ` ովքե՞ր են դերասանները, ի՞նչ են ցուցադրում, քանի՞ րոպե է տևում, ի՞նչ է երեխան ստանում դրանից»,- դժգոհում էին շատ ծնողներ:
ՈՒսումնասիրությունների արդյունքում պարզեցի նաև, որ տարբեր մանկապարտեզներում տիկնիկային ներկայացումների գները տարբեր են (ըստ երևույթին, դա կախված է տնօրենների հայեցողությունից, նրանից, թե որ համայնքում է գտնվում մանկապարտեզը, և թե ո՞ւմ հետ են «գործ բռնել»): Մի տեղ «տիկնիկայինն» արժե 300 դրամ, մյուսում` 400, կենտրոնում` 500: Այնուամենայնիվ, մի՞թե տնօրենների կողմից այս քայլը նախօրոք մտածված և կշռադատված է, քանի որ վերջիններս փայլուն գիտակցում են, որ տոմսեր վաճառելու դեպքում հնարավորություն չունեցող շատ ծնողներ կհրաժարվեն դրանք գնելուց, պատճառաբանելով «ժամանակ չունենալը»: Իսկ մեր հոգատար և շատ հարգելի մանկապարտեզների տնօրեններն ամեն ինչ անում են, որ «թեթևացնեն» նրանց հոգսը: Տեսնես, էլ ե՞րբ պետք է մեր փոքրիկները ոտք դնեն Հովհ. Թումանյանի անվան տիկնիկային թատրոն, հետաքրքիր է, ո՞ր տարիքում, եթե ոչ` նախադպրոցական:
ՏՆՕՐԵՆՆԵՐԸ «ԹԵԹԵՎԱՑՆՈ՞ՒՄ ԵՆ» ԾՆՈՂՆԵՐԻ ՀՈԳՍԸ
Վերոնշյալ հարցադրումներում պարզություն մտցնեու համար «Իրատես de facto»-ն փորձեց զրուցել մայրաքաղաքի մի շարք մանկապարտեզների տնօրենների հետ:
Նոր Նորքի թիվ 3 մանկապարտեզի տնօրենուհին տեղեկացրեց, որ իրենց մոտ ո՛չ օտար լեզուների պարապմունքներ են անցկացվում, ո՛չ էլ «տիկնիկայինի» ցուցադրում է կազմակերպվում: Պատճա՞ռը: Նա դժվարացավ պատասխանել: «Միգուցե փո՞քր մանկապարտեզ է»,- հարցրի: «Ինչո՞ւ է փոքր, վեց խումբ ունենք, պարզապես այդ պարապմունքների կարիքը չենք զգում»:
Էրեբունու թիվ 91 մանկապարտեզի տնօրենն էլ ասաց, որ օտար լեզուների պարապմունքներ չեն անցկացնում. «Կուզենայինք, բայց հնարավորություն չկա: Դե, չգիտե՞ք, քաղքենի ժողովուրդ ենք, օտար լեզուների ենք ձգտում, բայց… Մի ժամանակ անցնում էինք, բայց երբ գալիս էր վճարելու պահը, ծնողները դժվարանում էին վճարել: Իսկ «տիկնիկայիններ» ցուցադրվում են, իհարկե, ոչ հաճախակի, տարվա մեջ մեկ-երկու անգամ»:
Կենտրոն համայնքի թիվ 35 մանկապարտեզի տնօրենն էլ այսպես պատասխանեց. «Ո՛չ օտար լեզուներ ենք անցնում, ո՛չ էլ ներկայացումներ կազմակերպում: Երբեմն ստվարաթղթերով «տիկնիկայիններ» ենք ցուցադրում, որը երեխաները մեծ հաճույքով են դիտում»:
Իմ հարցերին մեծ դժկամությամբ պատասխանեց Կենտրոն համայնքի թիվ 33 մանկապարտեզի տնօրենուհին: Նա, լսելով հարցերը, չցանկացավ պատասխանել: «Ես իրավասու չեմ այդ հարցերին հեռախոսով պատասխանելու, եկեք այստեղ»,- ասաց (այն տպավորությունն էր, որ նա, կարծես, պատրաստվում էր մի շատ կարևոր գաղտնիք բացելու): Տնօրենուհին, որն ի սկզբանե կասկածանքով էր վերաբերվում ինձ, վստահաբար հայտնեց, որ ես ոչ թե լրագրող եմ, այլ իր մանկապարտեզի ծնողներից մեկը, և եթե որևէ դժգոհություն ունեմ, կարող եմ իրեն հանդիպել և զրուցել. «Ես չգիտեմ` կոնկրետ ո՞ւմ ծնողն եք Դուք, բայց եթե այդ հարցերը Ձեզ շատ են հետաքրքրում, կասեմ. «տիկնիկայինների» համար մեր ծնողները նախապես տեղյակ են եղել, ծնողական ժողով ենք արել, ստացել բոլորի համաձայնությունը: Նրանք ուրախ են, որ հենց տեղում ենք ներկայացումները ցուցադրում, քանի որ ժամանակ չունեն»։ «Միգուցե հնարավորությո՞ւն չունեն»,- ասացի ես։ «Ո՛չ, ժամանակ չունեն»,- շեշտեց տնօրենուհին: Ինչ վերաբերում է դասընթացներին, նա, որ արդեն մարտականորեն էր տրամադրվել, վրա բերեց. «Նախ` դասընթաց չէ դա, այլ պարապմունք, որը տեղի է ունենում օրենքի սահմաններում: Ծնողը ծանոթանում է իրեն ներկայացվող պայմանագրին, որում նշված է այդ լեզուների ուսուցումը»: Ի՞նչ արժեն պարապմունքները: «Նայած թե որ մանկապարտեզը շաբաթական քանի անգամ է պարապում, եթե երկու` ուրեմն ամսական 1000 դրամ, եթե երեք` 1500 դրամ»,- պարզաբանեց թիվ 33-ի տնօրենուհին:
Հարց է առաջանում, եթե այս ամբողջն իրականացվում է «օրինական ճանապարհով», ինչպես պնդում է թիվ 33 մանկապարտեզի տնօրենուհին, ինչպե՞ս է, որ այդ «օրենքը» չի կիրառվում մայրաքաղաքի վերը նշված մյուս մանկապարտեզներում:
Անշուշտ, հարկավոր է նոր պարզաբանումներ ստանալ կրթական ոլորտը ղեկավարող ավելի բարձր կառույցներից, ինչը կփորձենք անել առաջիկայում:
Նարե ԱՂԱՅԱՆ

Մեկնաբանություններ