Նրա կրակը վառ էր միշտ

...Սարոյանը պատմեց.

-Օր մը, երբ Արամը 4-5 տարեկան էր, սենյակիս մեջ կգրեի: Չէի տեսնար, որ դուռ բաց է, ու Արամ ինձի կդիտե: Չեմ գիտեր, թե այդ պահուն ինչ խենթ բաներ ըրած եմ, որ տղաս, արցունք աչքին, մոտեցավ ինձի ու ըսավ. «Հայրիկ, ինչո՞ւ դու խենթ ես…»: Շատ մեղքըցա անոր: Այդպես է, գրելու ատեն կխենթընանք...

Թեև գրելու պահերին չտեսա նրան, բայց ներշնչման, «խենթության» շատ այդպիսի պահերի ականատեսը եղա և վայելեցի նրան, իր խոսքով ասած, ինչպես կրակը...

- Հայեր կրակ պահել գիտեն, ինձի պատմած են, որ երբ հայեր կրակի քով կնստին, միշտ կխառնեն կրակ, որ վառ պահեն...

Նրա կրակը վառ էր միշտ:

Եվ ով մոտենում էր այդ կրակին, ջերմանում, պայծառանում ու նորից էր նետվում դեպի այդ կրակը:

Նրա հետ շրջագայելիս ես կրկին համոզվեցի, թե որքան անվրեպ է ժողովրդի բնազդը, որքան լավ է տարբերում նա, թե ով է իրենը, և ով իրենը չէ...

Սարոյանն իրենն է:

Եվ ժողովուրդն ամենուրեք իր սերը, հարգանքը, հիացմունքն էր փռում նրա

առաջ, բացում իր սիրտն ու սուփրան:

Վահագն Դավթյան. «Բարի հսկան»

Լուսանկարում՝ Վիլյամ և Արամ Սարոյաններ, 1940 թիվ

Վահագն Դավթյան ֆեյսբուքյան էջ

Մեկնաբանություններ