Ականատես ենք ոչ մեծ պետության առաջնորդի բավականին մեծ մասշտաբի քաղաքական գործունեության

Հունգարիայում հայ սպայի սպանությունը և մարդասպանի ազատ արձակումը շատ խորը բացասական հետք է թողել հայ հանրության մեջ, դա դեռ երկար ժամանակ կպահպանի իր բացասական ազդեցությունը հայ-հունգարական հարաբերություններում: Սակայն, եթե մի կողմ թողնենք այդ հանգամանքը և անկողմնակալ գնահատենք վարչապետ Վիկտոր Օրբանի կառավարության գործունեությունը, ապա արդարությունը պահանջում է խոստովանել, որ, շնորհիվ նրա ճկուն քաղաքական քայլերի, բավականին սահմանափակ ռեսուրսներով Հունգարիան այսօր դարձել է ազդեցիկ դերակատար միջազգային գործերում: Օրբանի գործունեությունը շատ հետաքրքիր և դիտարժան է: Վերջին բանակցությունները Պուտինի, Սի Ծինփիի հիմա էլ ԱՄՆ-ի նախագահական ընտրությունների ֆավորիտ Թրամփի հետ, պատերազմի և կոնֆլիկտայնության ավարտի շուրջ, Օրբանին դարձրին թիվ մեկ գործիչը: Արմատական եվրաբյուրոկրատիան կարծում է, որ, ստանձնելով Եվրոպական խորհրդի նախագահությունը, Օրբանը խայտառակել է ԵՄ-ը, սակայն, հակառակ դրան, նա դարձել է խիստ պահանջված գործիչ, եթե նկատի ունենանք Մոսկվա-Բրյուսել-Վաշինգտոն-Պեկին-Կիև քաղաքական-դիվանագիտական կոմունիկացիաների վերագործարկման խիստ անհրաժեշտությունը: Երկար ժամանակ է, որ Օրբանը Զելենսկու վարչակարգի խիստ քննադատներից է, բայց իր պատվից վեր չհամարեց ժամանել Կիև և հստակեցնել նաև ուկրաինական կողմի մոտեցումները խաղաղության հասնելու գործում: Ո՛չ Մակրոնը, ո՛չ Շոլցը, ո՛չ էլ մյուս եվրոպական լիդերները չկարողացան անել այն, ինչ հիմա անում է Օրբանը: Աստված տա՝ նրա խաղաղարար առաքելությունը հաջողությամբ ավարտվի: Դա կփրկի տասնյակ հազարավոր ռուս և ուկրաինացի երիտասարդների կյանքեր: «Ավտորիտար» և «ոչ ժողովրդավար» պիտակվող հունգար վարչապետը կարժանանա համաժողովրդական երախտագիտության, ի տարբերություն «ժողովրդավարության համար մարտնչող» ռահվիրաների, որոնք հաստատ ռազմաճակատում զոհվող զավակներ չունեն: Ի դեպ, Օրբանի ներկա առաքելությունը նշանավորվեց նաև նրանով, որ Էրդողանն այլևս չի կարող համարվել Արևմուտք-Ռուսաստան մեծ բախման մեջ միակ միջնորդը: Իմ տպավորությամբ՝ Պուտինն այլևս չի ցանկանում օգտվել այդ միջնորդությունից, հավանաբար, այստեղ կա որոշակի անվստահություն Անկարայի նկատմամբ. վերհիշենք Կիևին «Բայրաքթարների» մատակարարումը և Ղրիմը Ուկրաինայի անբաժան մաս համարելու թուրքական պաշտոնական դիրքորոշումը: Եվ վերջում նշեմ նաև, որ Օրբանը շատ պարտաճանաչ մասնակցում է թյուրքախոս երկրների բոլոր միջազգային համաժողովներին և հավատարիմ մարդ է նաև այս ձևաչափում: Այնպես որ, ականատես ենք ոչ մեծ պետության պետական առաջնորդի բավականին մեծ մասշտաբի քաղաքական գործունեության, որի գնահատականը պատմությունը կտա, միայն թե, հաջողությամբ ավարտվի:

Գարիկ Քեռյան

Մեկնաբանություններ