Տարիներ առաջ, երբ ես Բոստոնի «Սուրբ Հակոբ» եկեղեցու քահանան էի, մի անգամ տեսակցության գնացի հիվանդանոցում գտնվող իմ ծխականներից մեկին: Մխիթարեցի նրան, աղոթեցի:
Նա ինձ ասաց.
-Տե՛ր հայր, աղոթիր այս մարդու համար:
Մարդը նույն հիվանդասենյակում էր և շատ ծանր վիճակում: Բժիշկները նրան ասել էին, թե իր հիվանդությունը բուժում չունի և խորհուրդ չէին տվել տուն գնալ: Ավելի լավ է մնա հիվանդանոցում, բժիշկների հսկողության տակ, մինչև որ մահվան ժամը հասնի:
Գնացի մոտը, մի քիչ նստեցի: Բարի մարդ էր երևում: Ասացի.
-Գիտե՞ք, ես հայ քահանա եմ, ուզում եմ աղոթել Ձեզ համար:
-Տեր հայր,- պատասխանեց,- ես հրեա եմ, միշտ գնացել եմ սինագոգ, հավատարիմ եմ եղել իմ կրոնին, բայց հիմա ինձ համար ով էլ որ աղոթի, ես սիրով կընդունեմ: Սիրտս սնող հինգ երակներն էլ փակ են, և իմ տարիքի պատճառով ինձ վիրահատել չի կարելի: Ես մահվան եմ դատապարտված, եթե Աստված չօգնի: Այնպես որ, խնդրում եմ աղոթեցեք ինձ համար:
Նախ և առաջ բանավոր ու սրտանց մի աղոթք ասացի, ապա «Փարատեան», հետո` «Պահպանիչ», և գնացի տուն:
Մի քանի օր անց դարձյալ եկա իմ հիվանդին այցելության:
Տեսա` հրեայի անկողինը դատարկ է:
-Այն մարդը մահացա՞վ,- հարցրեցի:
-Ոչ, Տեր Հայր, ի՞նչ եք ասում,- պատասխանեց իմ ծխականը:-Ձեր աղոթքից մի քանի ժամ անց բժիշկները եկան, նորից
քննեցին նրան և զարմացան: Հիվանդությունից հետք չէր մնացել: Դարձյալ քննեցին և համոզվեցին, որ սրտի խցանված երակները բացվել են: Փաստորեն հրաշք էր կատարվել: Հիվանդին խորհուրդ տվեցին մի օր էլ սպասել և եթե ոչինչ չպատահի, տուն գնալ, քանի որ իրենց անհայտ ինչ-որ ճանապարհով մարդն առողջացել էր:
Հաջորդ օրը մի վերջին քննություն կատարելով` նրան
դուրս գրեցին հիվանդանոցից: Հրեան այն կարծիքին էր, որ իրեն բժշկել է հայ քահանայի աղոթքը:
***
Վեց ամիս անց` 1988 թ. դեկտեմբերի 7-ին տեղի ունեցավ
Սպիտակի երկրաշարժը, և այդ մարդը մի պատկառելի գումար
նվիրեց մեր եկեղեցուն` որպես գնահատական և երախտգիտություն հայ քահանայի բժշկող աղոթքի:
Տաճատ ավագ քահանա ԴԱՎԹՅԱՆ
ԱՄՆ, Բոստոն