Որոնք են գալիք պատերազմի պատճառները

«Դուք ինձ հարցնում եք, ո՞վ կարող է նշել և բացատրել ապագա պատերազմի կամ ընդհանրապես պատերազմի պատճառները։

Միայն Սուրբ Հայտնությունը.

բացի Աստվածաշնչից, աշխարհում չկա մի գիրք, որը նկարագրի այդքան պատերազմներ՝ դրանց պատճառների բացատրությամբ:

Այս գիրքը պարունակում է մարդկային հսկայական փորձի արդյունքներ՝ պատերազմների, հաղթանակների և պարտությունների մասին, և այս ամենը ցուցադրվում է որոշակի կոնկրետ լույսի ներքո:

Չկա պատերազմի ոչ մի փիլիսոփայություն, որը կարող է բավարար պատասխան տալ դրա պատճառների հարցին և կանխատեսել այս կամ այն պատերազմող կողմի հաղթանակը։ Միայն Աստվածաշունչը կարող է նման պատասխաններ տալ և կանխատեսումներ անել։ Որովհետև, բացի Աստվածաշնչից կամ Հայտնությունից, չկա մեկ ավելի ժամանակակից գիրք պատերազմի, դրա պատճառների և հավանական ելքի մասին»:

Այսպիսով, ընդհանուր առմամբ, Աստծո Սուրբ Հայտնության լույսի ներքո բոլոր հետագա պատերազմների հիմնական աղբյուրը հասկացվում է հետևյալ կերպ.

1) կա մեղքի անքակտելի օրենք,

2) մարդու պատերազմը մարդու դեմ Աստծո դեմ մարդու պատերազմի հետևանք է,

3) երեխաները շարունակում են ծնողների պատերազմն Աստծո դեմ՝ ապստամբելով միմյանց դեմ,

4) Արարչի ողորմությունը մեղմացնում է մեղքի օրենքը և դրանով իսկ հնարավոր է դարձնում մարդկային կյանքի շարունակությունը Երկրի վրա:

ԱՍՏՎԱԾ ՄԵՐ ԱՊԱՎԵՆՆ Է

«Դուք գիտեք ռազմական պատմությունից, ի սկզբանե և հավիտյանս ուղեկցում են բոլոր բռնավորներին որպես վզի շուրջը կապված մի անտեսանելի պարան, որը ձգվում է այն ժամանակ, երբ ամենաքիչն են դրան սպասում։

Պատերազմում հաղթանակը նրանց տրվում է սովորաբար նրա համար, որ հետագայում զգան իրենց իսկ ջախջախման ամբողջ պատուհասն ու դառնությունը։»

«Աստվածաշնչի լույսի ներքո այս ամենից պարզ է դառնում, որ.

1) նրանք, ովքեր կռվում են հանուն կողոպուտի, ինչպես Քեդորլաոմերը և Ամաղեկը, կարող են նախ, Աստծո թույլտվությամբ, հաղթել,

2) ավազակների և բռնաբարողների ռազմական հաջողությունը պայմանավորված է ոչ թե նրանց ուժով, այլ այն մարդկանց մեղավորությամբ, որոնց վրա նրանք հարձակվել են,

3) Աստծո արդարները, ինչպես Աբրահամն ու Մովսեսը, պաշտպանելով հարձակման ենթարկվածներին և թույլերին, հաղթում են թշնամուն՝ իրենց միակ դրոշն ունենալով Աստծուն»:

ՊԱՏԵՐԱԶՄԻ ԺԱՄԱՆԱԿ ՍԱՆՁԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ՎԵԱՐԱԾՎՈՒՄ Է ԴԺԲԱԽՏՈՒԹՅԱՆ

«Եթե պատերազմի ելնես քո թշնամիների դեմ, զգուշացի՛ր ամեն տեսակ չար բաներից» (2 Օր.23:9):

Անբարո խառնվածքի տեր զորահրամանատարը հաղթանակ չի ունենում։ Անարժան զինվորը մահանում է առանց փառքի. «Պատերազմն իմն է», - ասում է Տերը: Երբ երկնքի և երկրի Արարիչը՝ Զորքերի Տերը, ունի իր ծրագրերը տվյալ ժողովրդի համար, ապա աշխարհում ոչ ոք չի կարող խոչընդոտել դրանց կատարմանը, բացի իրենցից»:

Բայց հենց Ազգի մեղքերը` սարսափելի մեղքերը, Աստծո, նրա Անտեսանելի Առաջնորդի դեմ, կասեցնում և կանգնեցնում էին իրենց հետ վերադարձնում և սոսկալի վտանգների ենթարկում։

Ժողովրդի հավատը փորձելու համար Աստծո կողմից թույլ տված ամենաչնչին անհաջողությունների դեպքում այս մարդիկ խելագարի պես տրտնջում էին Տեր Աստծո դեմ, ինչի համար տառապում էին հիվանդություններից, օձերից տանջանքներից, թշնամիներից պարտություններից և անհույս թափառումներից: Անապատ 40 տարի. բայց հենց որ ժողովուրդը ապաշխարեց, սթափվեց և մաքրվեց մեղքերից, նորից հեշտությամբ առաջ շարժվեց՝ առանց դժվարության հաղթահարելով բոլոր խոչընդոտները և անկորուստ հաղթելով թշնամիներին»:

ՄԱՀՎԱՆ ՅՈԹ ԴԱՏԱՊԱՐՏՎԱԾՆԵՐԸ

«Միակ կենդանի Աստծուց հեռացած ժողովուրդը, ըստ էության, դառնում է մեռած ժողովուրդ: Նրա հոգին ստվերի պես օրորվում է աշխարհում, ինչպես կաղնին, մինչև արմատը կտրված, բայց դեռ չկտրված։

Երկրաշարժ, ջրհեղեղ, համաճարակ կամ պատերազմ է պետք այս ստվերը քշելու, սղոցված ծառը կտրելու, մեռելներին թաղելու համար: Որովհետև հեռանալ Մեկ Կենդանի Աստծուց, նշանակում է պայքարել Նրա դեմ և ոտնահարել Նրա ողջ օրենքը:»

Մահվան դատապարտված յոթ ազգերի սարսափելի ճակատագիրը մեզ սովորեցնում է, որ.

1) ոչ մի ժողովուրդ չի կարող խաղաղ ապրել՝ մեղանչելով Աստծո օրենքի դեմ,

2) մեղքը պատերազմի պատճառ է հանդիսանում, և որքան էլ մեղավոր ժողովուրդը ցույց տա իր խաղաղասիրությունը, պատերազմը պետք է հարվածի նրանց,

3) պատժելով Աստծուց հեռացած աստվածամարտիկներին՝ Տերը երբեմն ուղարկում է հեռավոր ազգերին՝ հարձակվելու նրանց վրա։ Այսպիսով, իսրայելացիները բերվեցին Եգիպտոսից՝ պատժելու քանանացի հեթանոսներին։ Ատիլան և Չինգիզ Խանը ուղարկվեցին հեռավոր Ասիայից՝ պատժելու եվրոպացիներին, որպես պատիժ իսպանացիների համար՝ սարացիների, իսկ բալկանցիների համար՝ թուրքերը։»

ՍՏՐԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ՈՐՊԵՍ ՄԵՂՔԻ ՀԱՏՈՒՑՈՒՄ

«ՈՒստի ժողովրդի արտաքին, ֆիզիկական ստրկությունը միայն իրեն նախորդած հոգևոր ստրկության խորհրդանիշն է։ Աստվածաշնչի լուսաբանման մեջ այս կանոնը հազվադեպ բացառություններ ունի:

Բայց եկեք առայժմ բացառությունները թողնենք և վերադառնանք կանոնին։ Կանոնն այնքան պարզ է, որքան երկուսը և երկուսը կազմում են չորս, և այն ասում է. այն մարդիկ, ում պատերազմը բերում է ստրկություն, դա վաստակել է խաղաղ ժամանակ իրենց անարժան կյանքով:

ԿՌԱՊԱՇՏՈՒԹՅՈՒՆ

Այստեղից են բխում մնացած բոլոր մեղքերը, Աստծո բոլոր տասը հիմնական Պատվիրանների խախտումը՝ անհավատություն Միակ Կենդանի Աստծուն, հավատք բազմաթիվ չար կամ անհոգի աստվածների, Աստծո անունը իզուր տալը, յոթերորդ օրը Սուրբ պահելը մոռանալը, ծնողների հանդեպ անհարգալից վերաբերմունքը, սպանություն, շնություն, գողություն, սուտ վկայություն, ուրիշի ունեցածի վրա աչք դնելը։ Այս բոլոր մեղքերով մարդիկ պատերազմում են Միակ Կենդանի Ամենակարող Աստծո դեմ, միևնույն ժամանակ ծառայում են ինչպես հոգով, այնպես էլ կյանքում դժոխքի մութ ուժերի:

Նման հոգևոր պատերազմը խաղաղ ժամանակ անխուսափելիորեն դրսևորվեր արտաքին, ֆիզիկական պատերազմներում, որոնք շատ անգամ ստրկության մեջ էին գցել մեղավոր մարդկանց: Եվ այն փաստը, որ ժողովրդի հենց այս մեղքերն էին, որ նրանց ստրկության մեջ գցեցին, և որ Աստված Ինքը՝ այս մեղքերի համար, նրանց ստրկության հանձնեց, երևում է հետևյալ խոսքերից.

«Եվ Տիրոջ բարկությունը բռնկվեց. Իսրայէլի դէմ դէմ ելաւ, ու զանոնք աւազակներու ձեռքը մատնեց ու կողոպտեց։ և նրանց մատնեց նրանց թշնամիների ձեռքը...» (Դատավորներ 2.14):

Այս ամենից պարզ է դառնում հետևյալը.

1) մի ամբողջ ժողովուրդ կարող է հեռանալ Աստծուց և ոտնահարել Նրա օրենքը,

2) մարդկանց մեղքերը նրա ստրկության պատճառն են,

3) ժողովուրդների ճակատագրերում պատճառի և հետևանքի կենդանի և բովանդակալից կապը կամ կենդանի և մտածող Միացնողը Ինքն է Արարիչը և Մատակարարը,

4) պատճառը մարդկանց ձեռքում է, իսկ հետևանքները՝ Աստծո ձեռքերում:

Հրայր ԹԱԴԵՎՈՍՅԱՆ

Մեկնաբանություններ