Դուռ

Աշխարհը քո տունը չէ: ՈՒ եթե տուն չունես, դու անտուն ես:

Աշխարհում բազմաթիվ դռներ կան:
Իմ աշխարհում բազմաթիվ դռներ կան:
Եվ մեկ դուռ:
Անդուռ տունը նման է լաբիրինթոսի:

Եթե հնամաշ թերթերով են ծածկվում դռները, ներսում արվեստագետ է ապրում, կամ դրսում ցուրտ է: Ամենուր դռներ են. տանը ու տնից դուրս: Աշխարհը բաժանել ենք դռներով: Մենք մեզ իրարից բաժանել ենք դռներով: Դռները օրերի մատնահետքերն են:
Փակ դուռը նման է վերջին գնացքին, վերջին փամփուշտին, աշխարհի վերջին, օդի վերջին պղպջակին:

Դռները պարզապես չեն բացվում ու փակվում: Դռներն անհաշիվ պատմություններ ունեն: Ապրած վայրկյաններն անցնում են բացվող-փակվող դռների միջով` անհամբեր, կոպիտ, վստահ, սովոր շարժումով: Դուռը հայելի է, ուր շրջում են քաղաքի պատկերները:
Հայելիներ չկան միայն մեռած տներում (տան գոնե մի անկյունում ինքդ քեզ չտեսնելն անթույլատրելի է):

Անդուռ են միայն գետնանցումները: Դրանք նման են քաղաքային լաբիրինթոսի: Մի գետնանցումում (վերանորոգված) բրենդային խանութների սրահներն են` հագուստի նոր ու հին` զեղչված տեսականիով, մյուսում (անտերության մատնված)` ակորդեոն նվագող երաժիշտը` կրկնվող երգացանկով: Ես նայում եմ նրան այնպես, ինչպես անցումի պատերի գրություններին, որոնք միշտ նույն տեղում են: Գիտեմ, թե որ գրառմանը որն է հաջորդում: Եթե մի օր դրանք չլինեն, կմնան դրանց ստվերները` արդեն գոյություն չունեցող գետնանցումներում շարված հնամաշ գրքերի ստվերների նման: Նրանք մշտակա բնակիչներն են այն քաղաքի, որի դռները բացվում-փակվում են մետրոյի գնացքի պես: Անվերջ այդ պտույտի մեջ ոչ ոք դրսում չի մնա մինչև կեսգիշեր:

Լուսադեմի գնացքը քեզ կտանի:
Ակորդեոնահարը նայում է ինձ այնպես, ինչպես բոլոր անցորդներին:
Քաղաքը միշտ քեզ հետ է:

Աշխարհում բազաթիվ դռներ կան:
Բոլոր դռների մասին այս պատմությունը անցնում է մեկ դռան միջով:
Իմ աշխարհում բազմաթիվ դռներ կան:
Եվ մեկ դուռ:

Հարցնում եմ` չի՞ խանգարում անցումի գարշահոտը ձեր առևտրին: Ասում է` չէ, քեզ խանգարո՞ւմ է: Ամաչում եմ ասել, որ ես էլ իմ գործն եմ անում:

Տուն եմ հասնում կեսգիշերից էլ ուշ, և «ինչո՞ւ ուշացար» հարցիդ պատասխանի փոխարեն ուղարկում եմ ռեպորտաժը քաղաքի լռության մասին, որ տպագրության չեմ հանձնելու: Դու դեղինով նշում ես այն տողերն ու բառերը, որ քո կարծիքով` ավելորդ են: Երբեք չեմ վիճում ավելորդ բառերի համար, որ խանգարում են լռությանը: Բոլոր վատնված բառերի փոխարեն մի օր կփակենք դուռը:

Անտարբեր հետաքրքրությամբ նայում եմ պատուհանից դուրս, այնպես, ինչպես ասուլիսի ժամանակ նորություններն եմ լսում: Ինչ-որ մեկը մոտենում է մեր սեղանին, խոսում է գրքերի մասին, հարցնում` կարդացածս վերջին գրքի մասին, հետո հիշեցնում է, որ լրագրողներն օրվա ստրուկներն են: Ես մտածում եմ, որ եթե սեր չունենաս, ոչինչ ես: Նա ասում է, որ «տարվա հայտնություն» մրցանակին արժանացած միակ գրողն է, որին ոչ ոք չի ճանաչում: Որովհետև «գիրք կարդալը նորաձև չէ»: Չի ասում`պատասխանն ինքս եմ գտնում` համացանցում փնտրել-կարդալով «տարվա հայտնության» գրվածքները: Լրագրողներն օրվա ստրուկներն են: Անավարտ հոդվածս ու ֆեյսբուքի զրուցարանը բացում եմ միաժամանակ: Եթե սեր չունենամ, ոչինչ եմ:

«Ընտրեք դուռը և մենք կպատմենք Ձեր մասին»: Հոգեբանական թեստում պատկերված գույնզգույն դռներից ոչ մեկը չեմ կարողանում ընտրել:
Փնտրում, բայց չեմ գտնում տատիս դուռը, որ միշտ կրնկի վրա բաց էր, բայց ոչ ոք ներս չէր մտնում առանց տատիս կանչելու:
Կողոպտիչները սիրում են փակ դռներ:
Մանկությունս բակում նստած նայում է տատիս տանող թափորին: Թափորը, բակում` ծորակի մոտ շարված մեծ-մեծ կաթսաների պես անտեր է թվում` առանց տատի:

Աշխարհի ամենահին դուռը ամենաառաջին դուռն է: Ամենաապահով դռան վրա տարատեսակ գաղտնաբառեր կան, որոնք կոտրելը տեսականորեն անհնար է: Ամենածանր դուռը կշռում է 321,4տոննա: Ամենասարսափելի դուռը փակ դուռն է, հատկապես` օրվա վերջում: Ամենափակ դռան մի կողմում` ներսում, շնչառությունն է: Մյուս կողմում` դրսում` ոտնաձայներ: Միայն դուռը գիտե մեկի շնչառության, մյուսի հեռացող քայլերի մասին:
Իմ աշխարհում բազմաթիվ դռներ կան:
Եվ մեկ դուռ:

Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ

Լուսանկարը՝ Թագուհի ԱՍԼԱՆՅԱՆԻ

Հեղինակի նյութեր

• Պատմության վկաները
• Վերացող ծաղիկներ
• Ձեռք մեկնելու գաղափարը առաքելության վերածվեց
• «Մի նայեք, որ փոքր է մեր երկիրը, եթե արդուկով այս սարերը հարթեցնեք, Չինաստանից մեծ կլինի»
• «Բանկ օտոման» գործողությունը ժամանակին ցնցել էր ամբողջ Եվրոպան
• «Դրսից մեզ վրա կա­րող են ազ­դել միայն ներ­սի գոր­ծիք­նե­րով»
• «Ե­րե­սուն տա­րի ձգ­վեց մեր ան­կա­խու­թ­յան պատ­մու­թ­յու­նը, մենք շա­հե­ցի՞նք»
• Մշա­կույ­թը հեռ­վից հե­ռու պահ­պա­նե­լու հույ­սով
• Անի­մա­ցիան, աշ­խարհն ու մենք
• «Մեր տա­րածք­նե­րը փոք­րա­ցան, ո­րով­հետև այդ­պես էլ չհաս­կա­ցանք, որ պետք է խմենք մեր բա­ժա­կով»
• Արվեստի ուժը
• Նոր մա­տե­նա­շա­րը ներ­կայաց­նում է արևմտա­հայ և ս­փ­յուռք­յան գրող­նե­րի
• Բե­մը կեն­դա­նու­թ­յուն է ստա­նում ա­ռայժմ միայն մա­նուկ­նե­րի հա­մար
• «Գիրք սիրողների համար սա իսկական մկնդեղ է` հյութեղ ու անտանելի»
• Հա­մաշ­խար­հա­յին դա­սա­կան­նե­րի ստեղ­ծա­գոր­ծու­թ­յուն­նե­րը՝ դու­դու­կով
• «Բնակ­չու­թ­յու­նը պատ­րաստ չէ, բայց տար­վում են աշ­խա­տանք­ներ»
• Ամա­նո­րի գի­շե­րը դի­մա­վո­րե­լու են ե­կե­ղե­ցում
• «Ջա­զի մեջ զգաց­վում է ապ­րածդ ժա­մա­նա­կաշր­ջա­նը»
• «Ե­թե չլի­ներ Փե­լե­շ­յա­նը, կար­ծում եմ, դեռևս գտած չէի լի­նի կի­նո­յում իմ ու­ղին»
• «Հու­շար­ձան­ներն այդ տա­րածք­նե­րի պատ­կա­նե­լու­թ­յան անձ­նագ­րերն են»

Մեկնաբանություններ