Տոսկանայի եկեղեցում գտնված մասունքները Կարավաջիոյինն են

Գիտնականները 85 %-ով համոզված են, որ մասունքները իտալացի գեղանկարչինն են: Մարդկային մասունքները, որ գտնվել են Տոսկանայի հինավուրց եկեղեցու անանուն գերեզմանում 1956-ին, գործնականում անկասկած պատկանում են Վերածննդի հայտնի նկարիչ Միքելանջելո դա Կարավաջիոյին, կարծում են իտալացի գիտնականները: Հետազոտողների խմբին տարիներ են պետք եղել, որ համոզվեն՝ գտնված ոսկորները պատկանում են մարդուն, որ վախճանվել է մոտավորապես 1610-ին 38-40 տարեկանում: Այդ և այլ հանգամանքներ թույլ են տալիս պնդել, որ գիտնականները գտել են հանճարեղ նկարչի աճյունը: Բազմաթիվ քիմիական անալիզներ են արվել: Մինչև 1956-ը գեղանկարչի մասունքները ընդհանուր գերեզմանում էին, որտեղ միջին դարերում հուղարկավորվել է մոտ 200 մարդ, հիմա նրա մասունքները տեղափոխվել են հատուկ գերեզման:

Կարավաջիոն Վերածննդի դարաշրջանի պատմության մեջ մտել է իբրև նկարիչ, որ առաջիններից մեկն է կիրառել կյարոսկուրոյի տեխնիկան, որ բազմագույն փորագրանկար է հիշեցնում՝ լույսի ու ստվերի կտրուկ հակադրումով: Միջնադարում դա համարվում էր հեղափոխություն արվեստում: Գեղանկարչի մահվան հանգամանքները հարյուրամյակներ պատված են եղել գաղտնիքներով ու խորհրդավորությամբ: Մի վարկածով՝ նա սպանվել է կրոնական չափազանց ազատ հայացքների համար: Մեկ այլ վարկածով՝ մահացել է մալարիայից: Երրորդ վարկածը պատմում է, որ վախճանվել է Հռոմի ճանապարհին, ուր գնում էր պապից թողություն ստանալու իր չափազանց ազատ կենսակերպի համար: Իտալիայի չորս համալսարանների գիտնականներ համամիտ են, որ Միքելանջելո դա Կարավաջիոյին սպանել է արևային հարվածը՝ նա հիվանդ էր սիֆիլիսով և օրգանիզմը ծայրաստիճան թուլացած էր: Պատմաբանները հաստատում են, որ գեղանկարիչն իրոք կնամոլ էր ու կռվազան, բազում ծեծկռտուքներից հետո նա հաճախ էր հայտնվում բանտում:

Կյանքի վերջին տարիները նա անցկացրել է Իտալիայի հարավում, որտեղ թաքնվում էր արդարադատությունից՝ կռիվներից մեկում մարդ սպանելուց հետո: Միքելանջելո դա Կարավաջիոյին համաշխարհային հռչակ են բերել աստվածաշնչյան թեմաներով կտավները՝ «Իսահակի զոհաբերությունը», «Հուդիթն ու Օլոֆերնը», «Զղջացող Մարիա Մագթաղինացին» և մյուսները:
BBC

Հ.Գ. Բայց ինչ անհանգիստ ժողովուրդ են իտալացիները՝ հազար տարի փորփրեցին Ֆլորենցիան՝ մինչև գտան Լիզա Գերարդինիի՝ Ջոկոնդայի մասունքները, ու քառորդ դար ստուգում էին՝ Լիզան է, թե ոչ: Համոզվեցին՝ Լիզան է, գանգի հիման վրա վերականգնեցին դիմանկարը, համոզվեցին՝ Լեոնարդո դա Վինչին «ճիշտ» է նկարել՝ նման է: Հետո էլ Կարավաջիոյին հասան: Դժվար է այդքան հանճարներ ունենալ սեփական պատմության մեջ: Համապատասխանել է պետք նախնիների հանճարին ու համբավին: Շատ խորանան, գուցե Հուլիոս Կեսարի մասունքներն էլ գտնեն, թեպետ նրա մարմինն այրել են իր հաստատած ծեսով: Այրելն՝ այրել են, բայց ոսկորները չեն այրվում, գուցե մի տեղ դեռ մնացել են՝ գտնվելու հույսով:

Անահիտ ԱԴԱՄՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Հայաստանը Ծապլվարը չէ
• 2021. Աշխարհի ամենահզոր 5 բանակները
• Վրացական փոխատեղում՝ ի՞նչ սպասել Ղարիբաշվիլիի կառավարությունից
• Իրանը նորից մերձավորարևելյան խաղի կենտրոնում է
• Անգելա Մերկելի ելույթը Մյունխենի Անվտանգության հարցերով համաժողովում
• Ջո Բայդենի ելութը Անվտանգության հարցերով 2021-ի Մյունխենի վիրտուալ կոնֆերանսում
• Իրանը դառնում է ԵԱՏՄ անդամ, հաջորդը Ադրբեջանն է
• Վրաստանը քաոսի և հեղափոխության միջև
• Պատմական մանիպուլյացիա՝ ինչպես միշտ
• Երեք ամիս անց՝ ինչ են վճռել Ադրբեջանը, Հայաստանը և Ռուսաստանը
• Ինչո՞ւ է Բաքուն համաձայնել աշխատել ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի հետ
• Սերժ Սարգսյան՝ անցյալի մասին ներկայի կտրվածքով
• Հայաստանը դիտարկում է Թուրքիայի հետ սահմանի բացման հնարավորությունը
• Փարիզը հակաթուրքական դաշինք է կազմում
• Ինչի՞ց է մահացել Չինգիզխանը իրականում
• Հերիք է Ցիցերոն խաղանք
• Մարտական դրոններ՝ ապագայի պատերազմը
• Էրդողանի մտրակն ու քաղցրաբլիթը Բայդենի համար
• 2050. Ինչ կա-չկա աշխարհում
• Երբ Երևանում կբացվի Թուրքիայի դեսպանատուն

Մեկնաբանություններ