Մի՛ մոռացիր Անոսին

Բարձունքում եկեղեցին էր` հպարտ ու հաստատուն կանգնած Արցախ հողի վրա: Վաղ միջնադարում կառուցված եկեղեցին դիմացել էր դարերի փորձությանը: Ասում են ` պատերազմի ծանր տարիներին թշնամու արձակած բազմաթիվ արկերը շրջակայքում որտեղ ասես պայթել են, բայց երբեք չեն հասել Աստծո տաճարին:
Դրսում գարուն էր, ծառերը դեռ մերկ էին, և անտառի որոշ տեղերում նկատելի էին ձյան բարակ շերտեր:
Սովորությանս համաձայն, երբ մտնում եմ եկեղեցի, մի մեծ կապ մոմ եմ վերցնում: Եվրոպայում բազմաթիվ կաթոլիկ, ուղղափառ, օրթոդոքս եկեղեցիներում եմ եղել, և ամեն տեղ էլ մոմ եմ վառել, որպես քրիստոնյա: Ինձ համար Քրիստոսը մեկն է, անկախ նրան դավանող տարբեր ժողովուրդների կրոնական տարատեսակից:
Նշված եկեղեցիներում լույսն առատ ներս է թափանցում և դու մի տեսակ քեզ զգում ես ոչ թե եկեղեցում, այլ ինչ-որ շինությունում, որտեղ թույլատրված է մոմ վառել: Մեր եկեղեցիներում ուրիշ է: Շինության գմբեթին մոտիկ տեղերից թողած պատուհաններից ներս մտնող լույսը եկեղեցու մթության հետ ստեղծվում է լույսի և մթության մի գեղեցիկ ներդաշնակություն, և վառվող մոմերի լույսի տակ համարյա մարդ չի երևում, այլ միայն ստվերներ: Մեր եկեղեցում անկաշկանդ զրուցում է մարդը իր վառած մոմերի լույսի ներքո երկնային ուժի հետ, մտովի, կիսախավարի մեջ զրուցելով, ավելի ճիշտ` մտմտալով Աստծո հետ: Այս միտքս անգամ ասացի մի իտալացու, որը ոչ թե քաղաքավարությունից ելնելով, այլ իրոք հայոց եկեղեցում իր վառած մոմերի շուրջ երկար, լռելյայն կանգնելուց հետո պատասխանեց իմ հարցին` դու ճիշտ ես։
Եկեղեցում առաջին զույգ մոմերը վառում եմ ծնողներիս հոգու հանգստության համար, մի զույգ էլ բոլոր հանգուցյալ հարազատներիս համար` քեռի, հորաքույր, մեծ տատիներ, պապիներ, և բոլոր նրանց, որոնցից ոչ միայն վաստակել եմ մարդասեր գենը, այլև դաստիարակությունս` սիրել հայրենիքը, մարդուն: Հետո մի զույգ` երեխաներիս ընտանիքների, եղբորս ընտանիքի, նրա երեխաների, թոռների համար: Եվ այդպես հիշում եմ բոլորին մեկ առ մեկ: Անկեղծ ասած, չեմ մոռանում այն բոլոր ընկերուհիներին, որոնք իրենց կնիքն են դրել իմ սրտում:
Ես գիտեմ մոտավորապես իմ գնած մոմերի քանակը, որովհետև ամեն անգամ նույն քանակի մոմեր վառում եմ բոլոր նրանց համար, ովքեր թանկ են եղել ինձ համար: Վերջին մի զույգը միշտ ավելանում է, և այն վառում եմ թեպետ ինձ համար, բայց Աստծուց խնդրելով երկիրը խաղաղ պահել: Այս անգամ նկատեցի, որ ձեռքերումս ոչ թե մի զույգ, այլ երկու զույգ մոմեր են մնացել:
Տե՜ր Աստված, ո՞ւմ եմ մոռացել, փորձելով հիշել, հարցրի ինքս ինձ:
Սկսեցի մտաբերել բոլորին, անգամ հիշելով նորից բոլորի անունը մեկ առ մեկ: Եվ ամեն անգամ հիշելով անունները, ասում էի` վառել եմ:
Մտորումների մեջ էի, երբ լսեցի մի ձայն: Մի՛ մոռացիր Անոսին: Ես վառեցի նախ նրա, հետո ` իմ զույգ մոմերը և հանգիստ դուրս եկա եկեղեցուց:

Սոկրատ ՀՈՎՍԵՓՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• Նիկոլին «քարշ տալու» սրբազան գործը դրված է հայ ժողովրդի վրա
• Ո՞վ է Գագիկ Ջհանգիրյանը
• Երբ այլևս չես լի­նի իշ­խա­նու­թ­յան, զին­վո­րա­կան տրի­բու­նա­լը վեր կհա­նի մեզ պար­տադր­ված պար­տու­թ­յան բո­լոր պատ­ճառ­նե­րը
• Հիմ­նա­կան մե­ղա­վո­րը հայ կա­ռա­վա­րող­ներն են
• Իմ գնա­լուց ա­ռաջ թող Հա­յաս­տա­նում ջր­հե­ղեղ լի­նի
• Ո՞րն է քո մատ­նու­թ­յան գի­նը, դա­վա­ճան պա­պի` ֆա­շիստ­նե­րին ծախ­ված ե­նո­քա­վան­ցի Նի­կոլ Փա­շի­ն­յա­նի դա­վա­ճան թոռ
• Խրախ­ճանք ժան­տախ­տի պա­հին
• Ո՛վ մարդ­կա­յին ար­դա­րու­թ­յուն, թո՛ղ ես թք­նեմ քու ճա­կա­տիդ
• Զոհ­ված­նե­րի ա­ր­յու­նը երկն­քից կան­չում է` պա­տե­րազ­մը հասց­նել հաղ­թա­կան ա­վար­տի
• «Պրո­ֆե­սիո­նալ» «իմ­քայ­լա­կան­նե­րը» կե­րան իմ 800 հակ յոն­ջան և …
• Նի­կոլ, իսկ դու ար­դա­րաց­վե՞լ ես, մաքր­վե՞լ ես քո քրեա­կան ան­ց­յա­լից
• Վե­հա­փա՛ռ, կրկ­նեք Գևորգ Հին­գե­րոր­դի օ­րի­նա­կը, ժամն է գոր­ծե­լու
• Պատ­մա­կան դեպ­քե­րի և դեմ­քե­րի հա­մե­մա­տա­կան վեր­լու­ծու­թ­յուն
• Որոշ բա­շի­բո­զուկ­ներ փոր­ձում են զրո­յաց­նել մեր կես­դա­ր­յա պայ­քա­րի ի­մաս­տը
• Արտա­կարգ և լիա­զոր դես­պան Ար­ման Նա­վա­սար­դ­յա­նին
• Վեր­նա­գի­րը վեր­ջում թող ընտ­րի ըն­թեր­ցո­ղը (պա­խա­րա­կե­լի՞ է, որ ո՛չ գո­միկ են, ո՛չ էլ տրանս­գեն­դեր)
• ՈՒ՞ր է մեզ տա­նե­լու այս գաղջ մթ­նո­լոր­տը
• Ո՞վ դուրս թո­ղեց Ղա­րա­բա­ղը բա­նակ­ցա­յին գոր­ծըն­թա­ցից
• Ձեր հերթն էլ կգա
• Ես` որ­պես ՀՀ քա­ղա­քա­ցի, հայ­տա­րա­րութ­յուն եմ տա­լիս ժա­մա­նա­կին հորդ կա­տա­րած հան­ցա­գոր­ծու­թ­յան մա­սին

Մեկնաբանություններ