Մեկ ամիս առաջ Սյունիքի մարզպետ Սուրիկ Խաչատրյանի առանձնատան մոտ տեղի ունեցած արյունալի միջադեպը «փորձաքար» է դարձել ոչ միայն իշխանությունների, որոնք մտածում են, թե ինչպես ազատվեն Լիցկայի նման օդիոզ կերպարից, իրավապահ մարմինների, այլև՝ հանրության համար: Եվ մինչ ՀՀ զինվորական դատախազ Գևորգ Կոստանյանը հայտարարում է, որ միջադեպի հետևանքով մահացած Ավետիք Բուդաղյանի եղբորը՝ Արտակ Բուդաղյանին, առայժմ գործով տուժող չճանաչելը պայմանավորում է «բազմաթիվ քննչական գործողությունների անհրաժեշտությամբ», ԶԼՄ-ներում էլ հանդիպում ենք այնպիսի նամակ-հայտարարությունների, որոնք նույնիսկ ստալինյան ժամանակներում կարող էին ժպիտ առաջացնել: Եվ այդ նամակներից ու հայտարարություններից միայն կարելի է եզրակացնել, թե ինչ արժեք ունի մարդկային կյանքը մեր հանրության որոշակի շերտերի համար, և ինչպես կարող են նրանք պաշտպանել դահճին նույնիսկ սահմռկեցուցիչ ողբերգությանը բախվելուց հետո:
ԶԼՄ-ներից մեկի հրապարակումը, թե ինչպես կարձագանքեին Սուրիկ Խաչատրյանին Սյունիքի մարզպետի պաշտոնում վերադարձնելու համար ստորագրահավաքին (շաբաթներ առաջ տարածվել էր տեղեկատվություն, թե մարզպետի ներկայիս պաշտոնակատար Արա Դոլունցն այդ նպատակով կամակերպել է ստորագրահավաք), Գորիսին հարակից գյուղերի գյուղապետերն ու մշակութային օջախների ներկայացուցիչներն այնպիսի հիացմունք են արտահայտել Լիցկայի մասին, այնպիսի ափսոսանք, որ տեղյակ չեն ստորագրահավաքից, որ մարդ ուղղակի փշաքաղվում է այդ տողերը կարդալիս: Պարզվում է՝ նախկին մարզպետն այնպիսի բաներ է արել գյուղերի համար (կարծես դա իր պարտականությունը չի եղել), այնքան նվիրված է եղել իր հայրենակիցներին, որ միայն «ապուշ» մամուլն է գրել ահ ու սարսափի մթնոլորտի մասին: Եվ այդ ամենի կողքին՝ ոչ մի խոսք երիտասարդ մարդու, հրամանատարի՝ կյանքից անիմաստ զրկվելու մասին: Ոչ մի խոսք՝ գործարար կնոջ վրա հարձակվելու, Գորիսի բնակիչների նկատմամբ նախկինում կատարված ոտնձգությունների մասին:
Իսկ դուք հարցնում եք, թե ինչու է Լիցկան այսքան տարի պաշտոնավարում և հավակնում դեռ էլի պաշտոնավարել:
Թագուհի ՀԱԿՈԲՅԱՆ